เราไม่มีในกาย กายไม่มีในเรา

เอาล่ะผมเข้าใจ อ.ขันธ์แล้ว
วิธีการต่างกันแต่ผลเหมือนกัน

 

ตามธรรมดา สิ่งที่เราเห็น เมื่อเจริญสติ นั้น เราก็เห็นทุกอย่างเป็นรูปนาม
แต่ทั้งหมดมันยังเป็น กาย เป็นทั้งหมด เป็นตัวเป็นตน

ก็ไม่แปลกทีุ่คุณ เกสท์ จะมองว่า ยืนแขนไปแล้วเป็นเหมือนท่อนไม้แล้ว ตัวตนคุณเกสท์หละ ยังอยู่ไหม อายตนะของคุณเกสท์ ปลงให้เป็น คนละอย่างกับกายไหม ความยึดมั่นถือมั่นนั้นยังอยู่ไหม

คนหลับเขาก็ไม่รู้สึกถึง กาย แล้วจะบอกว่า คนหลับละสักกายทิฎฐิได้ไหม

ผมถึงบอกว่า ทัสนะ หรือความเห็นนี้ ต้องสัมผัส แล้วเข้าใจ ไม่ใช่ ยื่นแขนไปแล้วบอกว่า นี้คือ ท่อนซุง หรือ รู้สึกแค่นั้น

อายตนะ ทั้งหลายยังมีอยู่หลายอย่าง

 

เป็นปัจจัตตัง

 

ท่านนิวรณ์ รู้สึกจะ ไม่นิ่งรู้ดูเฉยซะแล้ว มีอาการหน้าเบ้ซะแล้ว

 

ก็สรรพกิเลส ทั้งหลายจะดับไป ไม่ก่อเป็นตัวตน เพราะว่า เมื่อจิตเห็นแล้วว่า ทุกข์ก็เกิดแต่จิตที่ปรุง อะไรๆ ก็เกิดแต่จิตที่ปรุง ทีนี้ตัวไม่รู้นี้แหละจะเอา ทุกข์ ค้างไว้เป็นตัวเป็นตน
ก็จะดับทุกข์ ไม่ก่อ หรือ ก่อแล้วดับลง ไม่เป็นตัวเป็นตนค้างสภาวะนั้นไว้เลย

 

ท่านนิวรณ์ ท่านจะหมายให้ จิตนั้นเป็นตัวเป็นตนอีกหรือ

จึงบอกว่า ให้เห็นว่า จิตไม่ใช่ตัวของเรา ซึ่งธรรมดา เมื่อเห็นที่จิตแล้ว มันก็ไม่ค้างสภาวะแล้ว ถ้าค้างสภาวะแสดงว่า ยังติดตีไม่แตกสิท่าน

 

คุณ นิวรณ์

ผมเข้าใจคุณและอ.ขันธ์
สิ่งที่คุณพูดถูกต้องในระดับที่คุณพูด
อ.ขันธ์ก็ถูกต้องในระดับที่ อ.ขันธ์ พูด

ถ้าหากสิ่งที่ทั้งสองท่านได้กล่าวมาได้ปรากฎกับใจทั้งสองท่านแล้ว
ผมว่าทั้งสองท่านก็ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ

ถึงแม้จะยังไม่ถึงอริยสัจ
แต่คงจะถึงในเร็ว ๆ นี้

ขออนุโมทนาสาธุกับทั้งสองท่านครับ

 

ผมไม่แย้งอะไรหรอก เพราะที่ท่านกล่าวมาก็ดีอยู่แล้ว

 

....
ขออนุญาติ รวมวง สทนา กับคุณ เกสท์ ด้วยคนคับ...

ลักษณะ ของจิตที่แยกรูปกะนาม...หรือสติ ผู้รู้เขาเข้าไปรู้นั้น....เขาจะรู้ของเขาเองนะคับ เป็นการเห็น.. แบบสบายสบายนะคับ ...คุณเกสท์ ใช้คำว่า "จ่อสติ" มันฟังดูเป็น การตั้งใจเข้าไปรู้นะคับ ...ความรู้ที่ได้ จึงไม่เห็นธรรมตามจิง... อาการคลายความยึดมั่นใน กาย...จึงยังละไม่ได้... เพราะ เป็นการรู้แบบ จงใจเข้าไปรู้... ซึ่ง นั้นคือเข้าไปรู้ตัวคิด...ไม่ใช่ เข้าไปเห็นกาย กะ จิต แยกกัน...

ท่านขันธ์ รู้สึกถูกต้องแล้วคับ ...มันไม่ลงถึงใจ ... เพราะไม่ได้เห็น กายกะจิตแยกกันจิงคุณ เกสท์ ยังไม่เห็นของจริงคับ ที่เห็นนะ ...เป็นการเห็นตัวคิดของตัวเองคับ...

 

จิตที่รู้ เข้าใจ คำพูด ภาพเสียง ก็ไม่ใช่อยู่ที่เรา แต่เป็นตัวที่รู้ว่ามันเป็นอย่างนั้นแบบนั้น
มันปรากฎที่ไหนไม่ใช่ที่หัว แต่ปรากฏที่ใจ ต้องมองให้เห็นตัวนี้ ก่อนจึงจะตีแตก
อะไรๆ ก็ลงสู่จิตใจ ไม่มีตัวเรา แต่มี การรู้ปรากฎ การรู้นี้ก็ ไปรู้ไปเข้าใจ เพราะว่าหลงไป

จะไม่เข้าใจก็ได้ ก็ไม่ต้องไปรู้
นั้นแหละ เรียกว่า ดับอวิชชาลง ไม่หลงไปกับ สิ่งต่างๆ ได้

 

วันนี้ สนทนาธรรม มีความสุขมาก ขออนุโมทนากับทุกท่านด้วย ผมขอตัวก่อนแล้วกัน

ฝากทิ้งท้าย ว่า ใครจะเอาปัญญาให้ถึงธรรม ให้ศึกษาตัววิญญาณให้ดี เอาให้แจ้งในตัววิญญาณ แล้วจะอัศจรรย์ใจที่เรา เห็นตัวนี้ว่า ตัวนี้เป็นความพิเศษของจิต เป็น อัศจรรย์ของจิต
ใครไม่รู้สึกแบบนี้ แต่ผมรู้สึก ว่า มหัศจรรย์ใน การรับรู้

 

...

<label for="rb_iconid_31"></label><label for="rb_iconid_31"></label> สาธุ อนุโมทามิ....<label for="rb_iconid_31"></label><label for="rb_iconid_31"></label>

 

สำหรับการเข้ากระแส เท่านี้เพียงพอ ดังนั้นเจริญเนกขัมมะให้มาก ^-^

 

ถ้าตอบแบบนักปฏิบัติ ผมรู้แค่ว่าคนที่สอบผ่านแล้ว (ละได้แล้ว)
เขาจะบอกกับตัวเองว่า "เอาวะตายเป็นตาย" ครับ

ถ้าตอบแบบฟิสิกส์ ก็ต้องบอกว่า "สสาร เป็น พลังงาน ในรูปแบบหนึ่ง"
ดังนั้นจึง ไม่มีเราในกาย ไม่มีกายในเรา ทั้งหมดเป็นเพียงแค่พลังงาน

ถ้าตอบแบบชีวะ ตอบได้ว่า เมื่อเซลประสาทรับรู้สิ่งที่มาสัมผัส
มันจะส่งสัญญาณเป็นกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ไปประมวลผลในสมอง
ดังนั้นจึง ไม่มีเราในกาย ไม่มีกายในเรา มันเป็นเพียงแค่การ
ประมวลผลข้อมูลในสมองเท่านั้น

ถ้าตอบแบบปัจจตัง ผมตอบได้ว่า ผมยังไม่ผ่าน เลยไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี
(แต่อย่างน้อยก็ได้เข้าห้องสอบมาแล้ว ข้อสอบโหดหิน มากๆ )


ปล.ขอถามคุณขันธ์ หน่อยนะว่า ถ้าไม่ได้บวชเป็นพระ แล้วดันเข้าถึงนิพพาน
จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 7 วัน จริงหรือเปล่าครับ

 

อนุโทนากับท่านอาจารย์ขันธ์ ที่ตั้งกระทู้ ธรรมสากัจฉา ถกปัญหาธรรมนี้ขึ้นมา
ท่านขันธ์เป็นผู้มีความรู้และชัดเจนในหลักธรรมเชิงวิชาการที่หาตัวจับได้ยากคนหนึ่ง
แต่อย่างไรก็ตาม การอธิบายนามธรรมโดยใช้บัญญัติภาษา คำพูด โวหาร สาธก หรือเปรียบเทียบ อาจจะทำได้ในระดับหนึ่ง ไม่สามารถถ่ายทอดได้ทั้งหมด แต่ก็ไม่เป็นไร ก้ถือได้ว่า อาจจะยังมีบางคนที่สามารถเข้าใจได้ลึกซึ้งกว่าเดิม กว่าที่เขาเคยรู้มาก่อน ก็นับว่าเป็นประโยชน์มหาศาลแล้ว

 

เจริญพร

 

ขออนุญาตินะครับ
เราอยู่ในไฟ แต่กลับไม่ร้อนเพราะไฟเผา เราไม่มีในกาย
ไฟร้อนแค่ไหนก็ไม่ไหม้ทั้งที่เป็นเชื้อไฟ กายไม่มีในเรา

 

ฟังดูแล้ว มีเพียงแต่หลักการ
เวลาเข้าสมาบัติ เขาตัดกายทิ้ง จิตจับอยู่กับความว่าง
มันไม่รับรู้ในอารมณ์ทุกอารมณ์ กายไม่รู้สึกใดๆ
ประมาณว่า จิตว่าง สมองโบ๋ กายนิ่งแข็งหรือไม่ไหวติง
มันเป็นการพักจิตอย่างหนึ่ง นั่งเป็นแบบพระอิฐพระปูน
ค่อยๆ ฝึกไป ในเมื่ออารมณ์รับรู้มันยังไม่ถึง จะไปตัดกายได้อย่างไร
หากใช้สติจับมันก็ได้แค่ผิวเผิน

 

ก็ส่วนไหนละท่าน ที่กระผมบอกว่า ตัดอายตนะออกไป เพียงแต่ไม่ใช่องค์ประชุมเป็นตัวตนจริงไหมหละ ก็เชิญท่านนิวรณ์ ได้อ่านให้เข้าใจอีกครั้งและทบทวนใหม่อีกครั้ง