เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

สงสัยว่าวงการงานเขียนของเมืองไทยเราคงจะมีนักเขียนหน้าใหม่แจ้งเกิดอีกหลายคนเลยนะคะเนี่ย ต้องขอคำชี้แนะจากพี่นักเขียนกะคุณศิราบ้างแล้วนะคะ.. ไม่แน่งานอดิเรกชิ้นต่อไปของขจรวรรณอาจเป็นงานเขียนก็ได้.. ( แบบว่ากะลังสร้างจินตนาการชิ้นใหม่อยู่ค่ะ.. คิก คิก )
(||)(||)(||)

 

เอ.. พี่จินต์รู้สึกว่าความฝันของพี่กะของขจรวรรณดูจะต่อ ๆ กันยังงัยชอบกันนะคะ จำไม่ได้ว่าตัวเองโพสต์ไว้หน้าไหนที่ว่าตัวเองกำลังถูกผู้หญิงที่ใส่ชุดอียิปต์โบราณถือดาบมาพยายามที่จะฟันคอตัวเองด้วยความเข้าใจผิดประมาณนี้แหล่ะ รึว่าพี่มาฆ่านู๋นี่.. แง.. แง.. ไม่ยอม.. ไม่ยอม..
(cry)(cry)(cry)

 

ประทับใจมาจากส่วนลึกมาก ๆ ค่ะ ต่อค่ะ อยากอ่านอีก

 

คิดคล้าย ๆ กัน ห้องนี้เหมือนโรงละครมีนักแสดงหลายคน มีผู้ชมมากมาย บางครั้งผู้ชมก็ขึ้นมาเล่น นักแสดงกลับไปเป็นคนดู สับกันไป อีกอย่างดูคล้าย ๆ ห้องเรียนด้วยเพราะเรียนรู้จากหนังสือ และ ครูผู้สอน ระหว่างเรียนก็ต้องมีการส่งรายงานเป็นระยะ ก็รออยู่เนี่ย อีกนานไหมจะได้ทำวิทยานิพนธ์ รับปริญญาซะที

 

เอาปริญญาเอกเลยมั้ยจ๊ะพี่จินต์ จาได้ยื่นขอจากท่านอาจารย์อนาลัยผ่านพี่นักเขียนงัย.. อิอิ..

ส่วนนวนิยายทางจิตวิญญาณที่พวกเรากำลังจะแต่งกันขึ้นมานี่ คล้ายเป็นการใช้ความรู้สึกร่วมเลยนะคะ เพราะถ้าเราสามารถเขียนให้ผู้อ่านมีความรู้สึกว่าเค้าคือเรา และเราอ่านของเค้าแล้วรู้สึกว่าเราคือเค้าได้นี่รับปริญญาเอกไปเลยเน๊อะพี่..

คุณเม้าท์, คุณประสงค์แต่งนวนิยายชีวิตมาให้อ่านด้วยนะคะ อยากรู้.. อิอิ.. ( ถ้าพิมพ์ยาว ๆ ไม่ได้เดี๋ยวพิมพ์ให้ค๊า.. คิกคิก )
(deejai)(deejai)(deejai)

 

cells ตื่นขึ้นมา และเขารู้ว่าเขาฝันเป็นเรื่องราวสั้นๆ เกี่ยวกับเรื่องเวลา
เขาได้คิดไปเพลินๆว่า แปลกดีเหมือนกันที่คนเราจะจำอะไรไม่ได้ทั้งๆที่เป็นเรื่องของตนเองแท้ๆ

ในขณะที่คิดอะไรไปเพลินๆ
cells มาทานข้าวได้แล้ว เสียงเรียกที่เค้าคุ้นเคยดี เรียกเขาให้ไปทานข้าว
หญิงสาวที่น่ารักคนนั้น กำลังจะนำกับข้าวที่อุ่นออกมาจากเตาไมโครเวฟ แต่เธอก็อุทานว่า ถุงมือที่ไว้จับอาหารหายไปไหนนะ cells เห็นบ้างไม๊

ด้วยความเคยชินของ cells ก็ได้คิดถึงเส้นทางความเป็นไปได้ต่างๆที่ถุงมือจะไปอยู่ได้ ซึ่งก็ไม่ได้คำตอบอะไร เพราะทันทีที่คิดว่า ถุงมืออยู่ไหน ด้วยความเคยชิน cells ก็จะโต้ตอบจากประสาทสัมผัสทั้ง 5 ขึ้นมาทันที โดยใช้สายตาดูว่า มันน่าจะอยู่ที่ไหน จากความเชื่อของเขา ทำให้เขาพลาดในการหาคำตอบที่ถูกต้อง

ซักพักหญิงสาวที่น่ารักคนนั้น ก็ได้บอกว่า เธอหาเจอแล้ว
เธอได้นำมาวางไว้เอง ตอนที่เธอจัดบ้าน เมื่อหลายวันก่อน แต่พอมาถึงวันนี้ เธอจำไม่ได้ว่า เธอได้วางมันไว้ที่ไหน

cells คิดเพลินๆต่อไปว่า ความจำของมนุษย์เราก็แปลกดีเหมือนกันนะ ทั้งๆที่ตัวตนของเราในเส้นทางอดีตเมื่อนานมาแล้วได้วางสิ่งหนึ่งให้เราค้นหา แต่มาถึงตัวตนวันนี้ในเส้นทางแห่งกาลเวลากลับหาสิ่งที่ตัวตนในอดีตให้ค้นหาไม่เจอ พอเราหาเจอเราก็ดีใจว่าเราได้ค้นพบสิ่งนี้แล้ว ดังนั้นสิ่งที่กั้นเราไว้จากตัวตนในอดีต กับตัวตนในวันนี้คืออะไร คือ ช่องว่าง กาลเวลา ที่เป็นเพื่อนกับความคิดที่มาจากความเชื่อของเราใช่หรือไม่

พลันให้เขาคิดต่อไปว่า บางครั้งการที่เรารู้ถึงอนาคตบางอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน กับเส้นทางความเป็นไปได้ที่เกิดจากอารมณ์ ความคิด และจินตนาการ ในอดีตชักนำพาให้มันไปบรรจบกับการรับรู้ของตัวตนในอนาคต จากตัวตนในปัจจุบันใช่หรือไม่

จริงๆแล้วในขณะแค่คิดบางเรื่อง ในขณะนั้น คำตอบมันที่มีรองรับของมันอยู่แล้ว เพียงแต่เราหามันไม่เจอตามเส้นแบ่งของกาลเวลาเท่านั้นเอง

เขาเคยนั่งรถไปซื้อของที่ตลาดการบินไทย ที่นั่นหากไปช่วงกลางวัน คนจะเยอะมาก ซึ่งที่จอดรถจะหาได้ลำบาก ซึ่งที่จอดรถแรกที่เขาเลี้ยวเข้าไปจอด จะมีคนคอยโบกรถ คอยให้บริการอยู่ คนโบกรถไม่เห็นว่า ด้านหลังเขา มีรถคันนึงกำลังจะออก แต่ cells และแฟนของเขาได้เห็นที่ว่างนี้แล้ว ก็จอดรอเพื่อจะเข้าที่จอดรถที่ว่างนี้ แต่คนคอยโบกรถ ก็จะไล่ให้ขับเข้าไป ซึ่งเราก็พยายามที่จะสื่อสารกับเขาให้เข้าใจว่า ตรงนี้ว่าง คนคอยโบกรถ รู้สึกไม่พอใจที่เราไม่ฟังคำสั่งเขา และมายืนกันที่ว่างนี้ไม่ให้เข้าไป

cells ก็รู้สึกขำๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ก็บอกกับแฟนว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปหาที่ใหม่ น่าจะมีที่ว่างอยู่ข้างหน้า แฟนของเขาได้บอกว่า ที่ใหม่ไม่น่าที่จะมี เพราะที่นี่เป็นที่จอดรถที่ใหญ่ที่สุดในละแวกนี้ หากตรงไปข้างหน้าก็ไม่มั่นใจเลยว่าจะมีที่ว่างหรือเปล่า

หลังจากออกจากที่จอดรถนี้แล้ว ก็ขับรถออกมาเพื่อหาที่จอดใหม่ cells หันไปมองด้านขวาของถนน เห็นกรวยตั้งขวางไว้พร้อมกับข้อความ ที่จอดเต็ม ในขณะนั้น มีความคิดผุดขึ้นมาในสติสัมปัชัญญะของ cells ขณะนั้นว่า ที่นี่ยังมีที่ว่างอยู่ สามารถเข้าไปจอดได้ ในระหว่างที่คิดอยู่ เจ้าหน้าที่ที่จอดรถนี้ก็ได้นำกรวยออกไป และรถก็สามารถเข้าไปจอดได้อย่างสบาย

สิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านี้ มันเป็นไปได้มั๊ยที่ เขาตั้งใจและคิดที่จะไปที่ตลาดนี้ และได้สร้างจินตนาการถึงภาพว่าเขาจะได้ไปอย่างสะดวก สบาย ไม่มีอุปสรรคอะไรกับการเดินทางครั้งนี้ ซึ่งคำตอบในเส้นทางที่เขาได้เลือกตอนนี้ ก็มีคำตอบที่เป็นเส้นทางที่ปูรอเขาอยู่เบื้องหน้าอยู่แล้ว ซึ่งเขาก็ได้ดำเนินชีวิตตามมิติของกาลเวลามาเรื่อยๆ จนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอนาคตมาบรรจบซ้อนทับกันจากการวางแผนจากอารมณ์ จินตนาการ และความคิดในอดีตพอดี จึงทำให้เขารู้ว่าเขาจะได้ที่จอดรถตรงนี้
ซึ่งไม่ใช่ว่าเขารู้ล่วงหน้าว่าจะได้จอด แต่เป็นการวางแผนเส้นทางในอนาคต จากตัวตนในอดีตของเขาในขณะนั้น เส้นแบ่งระหว่างการค้นหาคำตอบจากคำถาม จะใช่สิ่งที่เรียกว่า ช่องว่าง ระยะทาง และกาลเวลาใช่หรือไม่

cells ได้คิดต่อไปว่าถ้าในขณะที่คิดเรื่องนี้ มีอารมณ์ ความคิด และจินตนาการเกิดขึ้นมาหลายๆคน หรือคนเดียวคิดหลายๆอย่างที่ขัดกันเอง จะทำให้เหตุการณ์ดังกล่าวที่จะเกิดขึ้นนั้น เบี่ยงเบนไปจากที่ควรจะเป็นใช่หรือไม่

cells พึมพัมอยู่ในใจ และก็ตั้งความหวังไว้ว่า คืนนี้จะนำคำถามนี้ไปถามกับ Mrs.Writer ที่อนาลัยนคร ผู้ซึ่งเป็นครูที่เขานับถือ

 

เห็นพี่ ๆ แต่งเรื่องกัน ไอเดียบรรเจิดมากเลย
ตอนนี้ถ้าให้แต่งก็นึกไม่ออกว่าจะออกมายังไงเลย ขอเป็นผู้อ่านที่ดีก่อนแล้วกันค่ะ

 

ภาคต่อ
ธรรมชาติของชาติภพ ><O></O>

เธอทั้งหลายไม่ใช่มนุษย์ผู้ใฝ่หาประสบการณ์<O></O>


ในมิติของจิตวิญญาณ<O></O>


แต่เธอคือจิตวิญญาณผู้มาหาประสบการณ์<O></O>


ในมิติของมนุษย์<O></O>​

แสวงหาผู้รู้และตอบคำถาม<O></O>

เดรด ปิดหนังสือลง เมื่ออ่านบทนำจบ ...เธอเฝ้าครุ่นคิด แต่เพียงว่า การแสวงหาคำตอบของเธอ มักอ้างอิง จาก ข้อมูลความรู้ ภายนอก ทั้งจากผู้ที่ตั้งตนเป็น

 

cells ได้พบปะกับเพื่อนๆในความฝันอยู่เป็นประจำ ทุกคนมาพบกันที่ อนาลัยนคร เพื่อศึกษาหาความรู้กลับไปกันเป็นประจำ บทเรียนจากมหาลัยแห่งจิตวิญญาณนี้ ทำให้เขานึกไปถึงตัวตนที่อยู่ในเส้นทางแห่งความเป็นไปได้ต่างๆของเขา

cells ได้อ่านบอร์ดที่เพื่อนๆได้เล่าประสบการณ์ในชีวิต เปรียบเหมือนศิลปะที่ศิลปินชั้นยอดบรรจงเรียงร้อยต่อกัน ถึงแม้ในบอร์ดนี้จะมีข้อมูลที่มากมายที่เขายังต้องเรียนรู้อีกมาก เขาก็ไม่เคยเบื่อที่จะเรียนรู้ต่อไปอีกเรื่อยๆ

cells ได้พยายามอ่านข้อความทางจิตวิญญาณที่บอร์ด และได้นึกย้อนไปในอดีต
ช่วงเด็กๆตอนประถมต้น เขาจะชอบเรื่องลึกลับต่างๆ เพราะเป็นสิ่งที่น่าสนใจดี เขาชอบศึกษาเรื่องจากบิน เรื่องมนุษย์ต่างดาว หลุมดำ และอื่นๆ มันดูน่าสนุกมากๆ เขาอ่านหนังสือทุกเล่มในห้องสมุด เกี่ยวกับเรื่องลึกลับพวกนี้อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย อาจจะเป็นสิ่งที่เด็กผู้ชายทั่วไปชอบศึกษาในเรื่องที่น่าค้นหา เรื่องลึกลับก็เป็นได้

พอเริ่มอยู่ช่วงประถมปลาย เขาก็ชอบอ่านการ์ตูนทางศาสนาต่างๆ เช่น เต๋า เซน ศาสนาพุทธบางส่วน แต่ในตอนนั้นที่เป็นเด็ก เขาก็รู้สึกสนุกสนานที่ได้อ่านการ์ตูนเหล่านี้ เหมือนกับการแทรกเนื้อหาธรรมะเหล่านี้ให้เขาโดยไม่รู้ตัว

จนในตอนนั้นเขารู้สึกเบื่อหน่าย ก็เลยจะขอแม่ของเขาไปบวช แต่แม่จะกลัวว่าจะบวชแล้วไม่สึก เพราะแม่จะเป็นคนที่เชื่อหมอดูมาก เขาเคยไปดูหมอ แล้วหมอจะบอกว่า บวชแล้วจะไม่สึก

นั่นเป็นชีวิตวัยเด็กที่เกี่ยวกับเรื่องธรรมะ

แต่เรื่องนอกธรรมะดูจะเยอะกว่า เขานึกไปก็ขำไปกับความทรงจำวัยเด็ก

ในครอบคัว แม่ของเขาจะเชื่อเรื่องหมอดูมาก แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ดี เพราะสิ่งที่ท่านทำให้ ล้วนทำด้วยความรักและห่วงใยลูก ด้วยความเป็นห่วง เกรงว่าลูกๆจะได้รับอันตรายจากอิทธิพลจากดวงดาวต่างๆ ก็ต้องมีการไปสะเดาะเคราะห์ ตามความเชื่อ ในแต่ละปี เขาก็ต้องไปทุกปี เพราะพี่น้องมีหลายคน อายุไล่ๆกัน พอคนนึงต้องไปก็ต้องไปกันหมด ในตอนเด็กก็เลยจะชินชากับพิธีกรรมทั้งหลายเหล่านี้ที่เห็นเป็นเรื่องปกติ หากทุกคนมาพูดคุยกันในเรื่องเหล่านี้ จะเป็นเรื่องปกติธรรมดา เพราะสิ่งเหล่านี้อยู่ในขนบธรรมเนียมประเพณี และวัฒนธรรมของเรามานาน

ความคิดในตอนเด็ก เราก็ไม่เคยเข้าใจเลยว่า การต่ออายุ ทำไมถึงต้องเอาผ้าขาวมาคลุมหัน แล้วฟังพระเทศน์ หรือให้ลงไปนอนในโลง แล้วฟังพระสวด การจะจับเด็กซักคนลงไปในโลง หรือให้ฟังพระเทศน์ในสิ่งที่เด็กไม่เข้าใจ เป็นเรื่องที่ยากมากครับที่จะจับเด็กให้อยู่นิ่ง เขาคิดถึงอดีตแล้วก็ขำทุกที

ความทรงจำในวัยเด็ก ที่บ้านชอบทำบุญ บางครั้งก็นิมนต์พระบวชใหม่มาอ่านบทต่างๆในพระไตรปิฎกให้ฟัง แม่ก็จะให้ลูกๆมานั่งฟังเทศน์ ฟังไปก็ไม่รู้เรื่อง เด็กๆก็ฟังไปหัวเราะไป พระบวชใหม่ก็มือสั่น เหงื่อออก เพราะเห็นเด็กไม่สนใจฟัง กว่าพระบวชใหม่ท่านจะอ่านจบ
ก็เล่นเอาเหนื่อยกันไปทั้งผู้ใหญ่ในบ้าน และพระที่รับนิมนต์มา

ที่บ้านมีทั้งทำบุญตามประเพณีจีน ไทย และต้องทำกันเป็นระเบียบแบบแผนตามความเชื่อของท่าน cells คิดไปว่าการทำบุญต่างๆเป็นสิ่งที่ดีนะ เพราะทุกครั้งที่ได้ทำ จิตใจเขาก็จะรู้สึกสงบอย่างประหลาด

แต่พอโตขึ้นมา สิ่งเหล่านี้ได้ฝังรากลึกกลายเป็นความเชื่อที่เกี่ยวกับศาสนาในตัวเขา เขารู้สึกว่ายังขาดอะไรไปบางอย่าง สิ่งที่เรายึดถือปฎิบัติมาเป็นแนวทางในการดำรงชีวิตนี้ใช่สิ่งที่ถูกต้องเหมาะสมจริงหรือไม่ ทำไมยังรู้สึกว่าทุกข์อยู่ ทำไมถึงต้องเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม แล้วถ้าต้องเกิดมาชดใช้กรรม แล้วจะต้องเกิดมาทำไม

แนวคิดที่ปลูกฝังในวัยเด็กเขา จากครอบครัว สิ่งแวดล้อม ส่งผลมาถึงความเชื่อในการดำเนินชีวิตในตอนโตของเขา เหมือนกับการตั้งโจทย์รอไว้ล่วงหน้า รอวุฒิภาวะที่จะตามมาในตอนโตเพื่อแก้โจทย์ดังกล่าว

เมื่อเขาได้เข้ามาศึกษาที่อนาลัยนคร เขาก็สะดุดกับคำว่า การเปลี่ยนความเชื่อเป็นความรู้
ความเชื่อ กับความรู้ ต่างกันที่ช่องว่าง ระยะทาง และกาลเวลาจริงๆ
ถึงแม้จะเป็นเรื่องเดียวกัน แต่รู้ด้วยความเชื่อ กับรู้ด้วยความรู้ก็ไม่เหมือนกัน

ความเชื่อ และความรู้มีอยู่ทั่วๆไปในตัวตนทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคตของเขา
เขารู้แต่เพียงว่า ความรู้เป็นสิ่งที่ไม่อาจสั่นคลอนได้ แต่ความเชื่อมักจะต้องยึดเอาไว้ให้มั่น ถ้าปล่อยไปแล้วจะรู้สึกว่าขาดหลักยึด แต่ถ้าลองปล่อยออกไปก็สบายดีเหมือนกัน

สารจากอนาลัยนคร และข้อความจากบอร์ด ช่างไม่ธรรมดาจริงๆ เขามักจะพบกุญแจที่ไขไปสู่ความรู้ของเขาได้มากขึ้นเรื่อยๆ

ที่นี่หากเข้ามาแล้ว ยากที่จะจบไปจริงๆ ที่นี่ไม่มีต้องลงทะเบียนเรียน หรือเข้าเรียนตามตารางเวลา ทุกคนที่เข้ามาศึกษาต้องมาด้วยความเต็มใจที่จะศึกษาจริงๆ จึงจะซึมซับความรู้ต่างๆไปได้อย่างเต็มที่

คืนนี้เขาคงต้องกลับไปศึกษาความรู้ที่ไม่รู้จบอีกครั้ง และต้องกลับมาทำการบ้านส่งในบอร์ดนี้อีกในวันถัดไป

 

คุณเซลล์กะคุณเดรตออกตัววิ่งแล้ว อ่านเพลินเลยค่ะ เมื่อคืนหยิบปากกาจด ๆ จ้อง ๆ จะเขียนสักหน่อย แต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดีไม่อยากจะเล่าประสบการณ์ทางจิตเท่าไหร่เพราะเล่ามาเยอะแล้ว แต่คิดอยากจะนำเสนอด้านอารมณ์และความรู้สึกนึกคิดที่ทำให้สนใจเข้ามาศึกษาข้อมูลความรู้ของท่านอาจารย์อนาลัย เด๋วว.. เอาเป็นว่าขอเวลาเรียบเรียงเหตุการณ์ก่อนค่ะ..
(||)(||)(||)

 

รอฟังด้วยใจระทึกครับ อิอิ

 

ตอน คลื่นจิตนิมิตฝัน II

</O
แสงแดดยามเย็นที่กรองด้วยเมฆบางชั้นสูง ท้องฟ้าสีทองสดใสด้านตะวันตก และเหนือขึ้นคือฟ้าคราม เหยี่ยวทะเลสองตัวบินวนเล่นลมอยู่ปรายยอดสน เสียงคลื่นที่ซัดหาด สายลมที่อบอุ่นไอ สุดขอบฝ้าคือผืนน้ำทองคำที่ซึ่งคุ้ยเคย และมองไปเบื้องหลัง ทุ่งดอกผักบุ้งทะเลสีม่วงอ่อนสลับพุ่มแพงพวยป่าชมพูเข้มแปลกตายิ่งนัก

 

เมื่อวาน..เพิ่งจะโพส ไปคุยแหม่บๆ ว่า ไม่เคยป่วย

เฮ้อ!...วันนี้ เจอดีเลย จะเล่าให้ฟังนะค่ะ พี่น้องทั้งหลาย.....

เมื่อคืน เดรด ฝันว่า ปวดศีรษะ แทบระเบิด ตุ๊บๆ ไปมด ทั้งร้าว ทั้งหนัก...จนแทบทนไม่ไหว ในฝัน เหมือนมีใคร บอกให้ เอามือ กด ที่ขมับ ทั้ง สองข้าง แล้วค่อยๆ คลึง ลากออกด้านข้าง...อาการปวด ก็ทุเลาลง แล้วค่อยๆหายไป

เดรด..ตื่นมา ตอนเช้า อาการปวดศรีษะ เหมือนในฝันเลย เกือบลุกไม่ไหว...มานั่งนึก เราฝันอะไรหว่า...ทำไม อยู่ดีๆ เป็น แต่คิดว่า เดี๋ยวก็หาย อาจนอนหลับๆตื่นๆ รึเปล่า(เมื่อคืน นอนไม่ค่อยสบายนัก หลับๆ ตื่นๆ ตลอด)เลยลองเอามือ มากดขมับ เหมือน ในฝัน อาการก็ทุเลาลงจริงๆ ...จนตอนนี้ ไม่ปวดแล้ว มีแต่ตึ๊บๆ นิดหน่อย แต่ดีขึ้นมาก...ตื่นลุกมา ตั้งแต่ ตี5...ตอนนี้ โอ เค แล้ว....

ปรกติ อาการที่ต่อ เนื่องมาจาก ความฝัน มักเป็นแค่ อารมณ์...แต่นี่ มาเป็น อาการ ความรู้สึก จริงๆ ทางกายภาพเลย...หลังๆ นี่รู้สึกแบบนี้บ่อยมาก เหมือน ไม่ได้นอน ยังไง ยังงั้น เลยค่ะ

เพื่อนๆ คิดว่าไงบ้างค่ะ....

 

ดีแล้วที่น้องกินเดรดไม่ทานแอลกอฮอล เคยอ่านเจอในหนังสือ "สนทนากับพระเจ้า" ว่าร่างกายมนุษย์ไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อเครื่องดื่มแบบนี้ แต่ในอดีต พี่จินต์เป็นเมรีคนหนึ่งเลย พี่จินต์ใช้ชีวิตกับมันเกือบทุกวันมาตังแต่ 15 กว่าจะเลิกได้หืดขึ้นคอเหมือนกัน นี่ก็เลิกมาได้หลายปีแล้ว ก็ตั้งแต่เลิกนี่แหละร่างกายก็เลยต้องมาปรับสมดุลย์ใหม่อีกครั้ง เกือบตาย พอผ่านมาแล้วดีใจมาก ตอนนี้เปลี่ยนมาติดกาแฟแทน

 

จริงๆ..ไม่ได้รัง เกียจ อะไรมันเลยนะค่ะ เคยพยายามจะเอาชนะมัน อยู่พักนึง...แต่ ยังไงก็แพ้ค่ะ ผื่นขึ้น ทั้งนอกตัว ในตัว...คันคะเยอ ไอ้ ข้างนอก พอเกา ได้ แต่ ไอ้ หลอด อาหาร กะ กะเพาะ เนี่ย ...ม่ายรู้จะเกา ยังไง อ่ะค่ะ พี่จินต์

หลังๆ...เวลา เข้าก๊วน drink กะ เพื่อนๆ มัน drink Beer เดรด drink coke นั่งกัน ยังสว่างคาตา...มันเมา กันแค่ไหน เดรด ก็เมา เท่ามัน.. ละค่ะ (เนียนมากเรยอ่ะ...)

...อันนี้ จะเข้า เคส จดจ่อ อะไร ได้อย่างนั้น มัยค่ะ พี่ขา...อิอิ

 

จิตวิญญาณคงต้องการสื่อสาร และบอกวิธีแก้นะครับคุณเดรด (||)
เพราะจุดตรงขมับ เป็นจุดกดเพื่อให้เลือดที่คั่งอยู่ตรงนั้นไหลเวียน อาการปวดหัวก็จะทุเลาลงครับ
นึกถึงตอนที่ปวดหัว ปวดหัว แล้วไปหาหมอฝังเข็ม
เค้าก็จะเอาเข็มเจาะที่ขมับ ให้เลือดไหลซิปๆ
แล้วจะใช้ขวดแก้วกลมๆ เอาไฟเผาอากาศข้างใน เพื่อให้เป็นสุญญากาศ มาแปะที่ขมับทั้งสองข้าง เหมือนแฟรงเก้นสไตน์ยังไงยังงั้นเลย อิอิ
เลือดส่วนเกินที่ขมับก็จะไหลออกมาครับ เค้าบอกเลือดมันคั่ง ต้องเอาเลือดหัวออกหน่อย 55
แต่อาการปวดก็หายไปเลยครับ

 

เยี่ยมเลยครับคุณ jin เอาชนะใจตนเองได้ (||)
ผมทานแอลกอฮอล์ไม่ค่อยได้ ทานแล้วหลับเลย เคยดื่มอยู่ไม่กี่ที หลังจากนั้นถ้าไปกับเพื่อนก็โค๊กอย่างเดียว
ตอนนี้เลยติดน้ำอัดลมงอมแงม อิอิ

 

วันนี้ตื่นมาปวดหัวนิดหน่อย สงสัยเดรดเอามาจากแน่เลย หุหุหุ

พี่จินต์ติดกาแฟเหรอ งั้นไปกินกาแฟดอยตุงด้วยกันเลยน่ะ อาหย่อยๆ

 

วันนี้เพิ่งได้อ่านเรื่องของพี่จินน์อ่ะ หนุกจัง คิดว่านักเขียนมืออาชีพมาเองเลยน่ะงานนี้