เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

" อาณาจักรเก่าแก่ที่ล่มสลายไปเมื่อ 9,999 ปีก่อนยังงันเหรอ? .. แอตแลนตีส.."

Prissila เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แห้งผาก เธอรู้สึกถึงความเศร้าและความเจ็บปวดที่บาดลึกเข้าไปในจิตใจยิ่งนัก

" จิตวิญญาณเก่าแก่ที่มาถือกำเนิดในชาติภพนี้มิตินี้พร้อมกับข้อมูลความรู้ความทรงจำข้ามชาติยังงั้นหรือ? "

ความทรงจำเก่า ๆ ถึงข้อมูลความรู้ความสามารถดั้งเดิมของจิตวิญญาณเธอ เริ่มผุดเข้ามาให้ห้วงคำนึงของเธออีกครั้ง

พลันร่างของเธอก็ชาวาบไปทั้งตัวและเอ่ยขอบคุณชายชราและ Mrs.Writer ด้วยความปลาบปลื้มปิติเป็นยิ่งนัก ที่ช่วยส่งสารมาถึงพวกเราผู้มีหน้าที่เฉพาะ เธอรู้แล้วว่าหน้าที่จำเพาะของเธอคืออะไร? หน้าที่ทางจิตวิญญาณที่เธอเฝ้าแสวงหามาตลอดชาติภพนี้มิตินี้

Prissila เริ่มส่งกระแสจิตไปถึงเพื่อน ๆ ของเธอที่ติดต่อสื่อสารกันมาแล้วอย่างยาวนานในความฝัน

" จิตวิญญาณต่างร่างแต่ร่วมวัตถุประสงค์ของ Prissila ทั้งหลาย เธอทุกคนต่างก็เป็นจิตวิญญาณเก่าแก่ของอาณาจักรแอตแลนตีสที่มาถือกำเนิดในชาติภพนี้มิตินี้ พวกเรามีภาระหน้าที่ที่สำคัญอย่างยิ่งยวดที่จะต้องทำรองอยู่ข้างหน้า เธอจงใช้สติสัมปะชัญญะปลุกประสาทสัมผัสภายในของเธอให้ตื่นขึ้นมาเถิด อย่ามัวเสียเวลาอยู่อีกต่อไปเลย จิตวิญญาณลูกหลานของเราทั้งหลายกำลังรอคอยให้พวกเราทุกคนไปช่วยเหลือพวกเค้าอยู่ เวลาทางโลก 9,999 ปี ที่ผ่านมามันช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับพวกเค้า โปรดให้โอกาสจิตวิญญาณของเค้าทั้งหลายที่จมไปพร้อมกับดินแดนแห่งนั้น ได้กลับมาแก้ไขตัวเองใหม่อีกครั้ง เหมือนที่จินตนาได้เฝ้ากระซิบบอกกับพวกเราในความฝันอยู่เสมอทุกคืนวัน เมื่อวันนั้นมาถึง ธรรมชาติที่ถูกลืมเลือนไปนานแสนนาน จะได้รับการเปิดเผยสู่ชาวโลกอีกครั้ง แล้วโลกก็จะไปถึงจุดที่วิวัฒนาการทางจิตวิญญาณรุ่งโรจน์ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง "

Prissila ถอนหายใจออกมายาว ๆ ช้า ๆ อย่างมีสติสัมปะชัญญะ เธอรู้สึกผ่อนคลายและตื่นจากภวังค์ด้วยความปลาบปลื้มใจเป็นยิ่งนัก เสียงนกกระจิบร่วมร้องเพลงประสานเสียงกันออกมา ประหนึ่งว่าเข้าใจและยินดีกับความจริงที่ปรากฏออกมาในห้วงความคิดของเธอ..

ในค่ำคืนอันมืดมิดของจังหวัดอุทัยธานีและนนทบุรี บนท้องฟ้าประดับประดาไปด้วยดวงดาวระยิบระยับเต็มผืนฟ้า ช่างงดงามเหลือเกินในความคิดของเด็กชายMead กะเด็กชาย Mount..

" นู๋ Mead, นู๋ Mount " เสียงของ Prissila ดังขึ้นมาในความฝันของเด็กชายทั้งสองคน

" ฉันคือเด็กผู้หญิงคนที่ 18 ผู้ที่ก่อให้เกิดกระแสพลังตรงข้ามกับพวกเธอตามที่ Mrs.Writer ตามหาพวกเราอยู๋เสมอในความฝัน เธอทั้งสองคนจงไปค้นหาเด็กที่เหลือทั้งหมดที่เป็นกระแสพลังเดียวกันกับเธอ ฉันรู้ดีว่าเธอทั้ง 2 คน รู้จักพวกเค้าแล้วเป็นอย่างดี เธอจงบอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้พวกเค้าฟังเพียงแค่นี้ แล้วเค้าก็จะเข้าใจความหมายโดยทันที หน้าที่ของฉันในขณะนี้ได้จบลงแล้ว เราจะได้พบกันอีกครั้งเมื่อเธอรวบรวมคนที่เหลือจนครบทั้งหมด 17 คนแล้ว "

Prisila กระซิบบอกเด็กชายทั้ง 2 คนอย่างอ่อนโยน

" ฉันจะนั่งรอเธอทั้ง 17 คน อยู่ใต้ต้นหูกวางริมแม่น้ำใหญ่ที่หล่อเลี้ยงชีวิตผู้คนในแถบนี้ จิตวิญญาณของฉันผูกพันธ์กับแม่น้ำสายใหญ่มาแล้วหลายชาติภพ ตั้งแต่อาณาจักรแอตแลนตีส, อาณาจักรอียิปต์โบราณ หรือแม้กระทั้งบ้านเกิดของฉันในชาติภพปัจจุบันของฉันก็อยู่ติดกับแม่น้ำเช่นกัน.. ฉันรักเธอทั้งสองคนเสมอ.. จิตวิญญาณต่างร่างแต่ร่วมวัตถุประสงค์ของฉัน.. "

เสียงของ Prissila ดังแว่วเข้ามาในห้วงคำนึงของเด็กชาย Mead และเด็กชาย Mount

 

เย้สำเร็จ...ดู Youtube ได้แล้ว..จากโปรแกรมที่คุณซิปฯพ่อมด IT ส่งมาให้ อิอิ
Connie Talbot ร้องเพลง Somewhere Out There เพลงแห่งจินตนาการของผมเลยครับ
น่ารัก น่าเอ็นดูจริงๆครับ...เด็กๆมีความเป็นศิลปินมาตั้งแต่เกิด มีจินตนาการไม่รู้จบจริงๆ ผู้ใหญ่ต้องคอยส่งเสริมให้ดีครับ สมองซีกขวาพร้อมและสมบูรณ์อยู่มากๆ..ถ้าปล่อยให้หดหายไปเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ก็น่าเสียดายครับ รักษาจินตนาการและความคิดสร้างสรรค์เอาไว้ดีที่สุดครับ ขอบคุณพี่นักเขียนฯครับ

 

มาแล้วค่ะ ปรากฏมาอีก 1 แล้ว ตุ๊กตาน้อยสีชมพูของพี่จินต์ แล้วที่เหลืออยู่ไหนล่ะคะ

"มามะมาเลย อย่ามัวเฉยเมย เชิญซิเชิญเข้ามา เชิญคุณพี่ทั้งคุณลุง คุณอา มาคะป๋าขามาสิมาทางนี้"

เสียงเพลงฮิตในอดีตของน้องจอย ศิริลักษณ์ ผ่องโชค แว่วมาแต่ไกล คิก ๆๆ

 

คุณมี้ดคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาภาพเด็กอินดิโก้ เมืองไทยมาให้ดู เดี๋ยวไปหาที่แสกนก่อน

 

เด็กอินดิโกตตากลมๆโตๆเหรอครับ
ลูกใครล่ะครับคุณเอ ส่งมาได้เลยครับ..จะขอมาอุ้มเล่น!
(ping)

 

สงสัยพี่นักเขียน จะสอบมิดเทอมรึเปล่าคะ ...เพื่อนๆว่าไงคะ

งั้น...ท่านที่ยัง มิได้เข้ามาแจม แต่มีบทแล้ว ช่วย ให้ ไกด์นิดนึงได้มั๊ยคะ ว่าจินตนาการของตัวละคร บท ที่ยังขาดอยู่ อยากได้แบบไหน...ถ้าแต่งเองได้ ยิ่งดีค่ะ แต่ถ้าไอเดีย ยังไม่บรรเจิด อาจให้เพื่อนๆท่านอื่น ช่วยเสริมกัน..

อยากแต่งต่อ แต่กลัวผิดวัตถุประสงค์ แต่ละท่าน ช่วยแจ้งความจำนงค์ กันหน่อยดีมั๊ยค่ะ...^-^

 

มาต่อบทคุณขจรวรรณครับ

อะตอมและโมเลกุลของเซลล์สมองในหัวของ เด็กชาย Mead ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินเสียงเรียกของ Prissila ก้องกังวานอยู่ในหัว สติสัมปะชัญญะจากหน้าต่างแห่งความคิดคำนึงตอบสนองกับมิติที่ไร้กาลเวลานั้น นำพาเขาเข้าไปสู่เหตุการณ์ในหลายพันปีที่แล้วโดยฉับพลัน.....

เขามองผ่านสายตาชายผู้หนึ่งที่กำลังทอดสายตาจากเรือสีทองที่กำลังล่องอยู่ในแม่น้ำสายใหญ่ มุ่งหน้าสู่ริมฝั่งแม่น้ำอันร่มรื่นเขียวชอุ่ม บรรยากาศโอบล้อมไปด้วยแสงสีทองของสายน้ำที่สัมผัสกับแสงตะวันยามเย็น...มีท่าน้ำที่บรรจงสร้างขึ้นมาอย่างสวยงามเด่นชัด เห็นสตรีผู้หนึ่งแต่งชุดสีขาวยาวถึงพื้นชายผ้าพริ้วไหวใส่ที่คาดผมสีทอง ยืนรอรับอยู่ที่ท่าน้ำ พร้อมกับบริวารตัวใหญ่จำนวน 6 คน..

เธอพูดว่ามากับเราเถิด เรากำลังรอสมาชิกที่เหลืออีกหลายคน เจ้ามาถึงเป็นคนที่ 9 เชิญพักผ่อนก่อนเดี๋ยวเราจะพาเธอไปหาท่านผู้คุ้มกฎโอริริส และสมาชิกทั้งหมด ทุกคนกำลังรอเจ้าอยู่ที่ "หอคอยแห่งการรู้แจ้ง".... อ้อ..เราจะบอกเจ้าว่าเราคือ Prissila เราเคยเจอกันแล้วเจ้าจำได้หรือไม่?....Prissila

Mead สะดุ้งตื่นขึ้นมา...ท่ามกลางความมืด พร้อมกับเสียงก้องอยู่ในห้ว.. Prissila -Prissila-Prissila
เธอเป็นใครกันนะ?

เรื่องย้อนไปสู่อดีตแล้ว มาต่อกันดูนะครับ : ^"^

 

เพิ่งแต่งเสร็จ ร้อนๆจ้า ไม่รู้จะต่อกับของเพื่อนๆได้หรือปล่าว ถ้าไม่ติดเอาไว้เหลาเกลากลึง ทีหลังแล้วกันน่ะ



ตอน คลื่นจิตนิมิตฝัน<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
<o> </o>

 

อ้างอิงจากข้อมูลความจำในธนาคารความฝันทั้งยามหลับ และตื่นครับ ตามจุดประสงค์ของพี่นักเขียนครับ เพื่อให้นวนิยายนี้สมจริงมากขึ้นครับ (ไม่สงวนลิขสิทธิ์ครับ หากจะตัดตอนบางส่วนไปใช้ 55 :boo: )


CELLS ครุ่นคิดถึงภาระกิจของเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ว่าต้องมีบางอย่างที่นอกเหนือจากที่ประสาทสัมผัสทั้ง 5 ของเขารับรู้


เขาเฝ้าถามตนเองมานานแล้วว่า เขามาทำอะไรที่นี่ แต่ถามเท่าไรเขาก็ไม่ได้คำตอบ


ชีวิตไม่น่าจะมีอยู่แค่นี้ ต้องมีอะไรยิ่งใหญ่อยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน

แต่เมื่อเวลาผ่านไปนาน cells ก็ได้ชินชากับชีวิตประจำวัน ดำเนินชีวิตเหมือนกับคนอื่นๆทั่วไป เพื่อที่จะอยู่ในสังคมได้อย่างสบายใจ


cells ได้ลืมคำถามที่เขาได้ครุ่นคิดไปหมด แต่ไม่ว่าเขาจะคิดอะไร เขาก็จะได้สิ่งนั้นเสมอไม่ว่าดี หรือร้าย


ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกพึงพอใจกับความสำเร็จต่างๆในขั้นตอนของชีวิต แต่เขาก็รู้สึกว่ายังขาดบางสิ่งบางอย่างไป เป็นสิ่งที่เขาโหยหามานาน และ CELLS ก็เริ่มค้นหาคำตอบให้กับชีวิต การค้นหาของ CELLS ดำเนินไปเรื่อยๆ เมื่อหา เขาก็เริ่มพบความเปลี่ยนแปลงทีละนิดๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว

CELLS นั่งครุ่นคิดกับความฝันที่ประทับใจเขาไม่รู้ลืม เป็นฝันที่ชัดเจนมาก

เขาได้พยายามนั่งประติดประต่อความฝันทั้งหมดเข้าด้วยกัน


1.เขาฝันไปว่า ได้ไปอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง มีคนแต่งกายเหมือนนักวิทยาศาสตร์อยู่ 2-3 คน กำลังดูแลแท่งแก้วใหญ่อยู่แท่งหนึ่ง ภายในมีดวงจิตสีน้ำตาลอยู่ เคลื่อนที่วนอยู่ในแท่งแก้วขนาดใหญ่นั้น ต่อมาเคลื่อนที่เร็วขึ้น สีน้ำตาลที่ติดอยู่ค่อยๆจางลง ภายในเป็นดวงจิตสีน้ำเงินและสีเงินสลับกันอยู่ เคลื่อนที่ด้วยความเร็วกว่าเดิมเมื่อสีน้ำตาลหลุดออกไปแล้ว เขารู้ได้ทันทีในฝันว่าคือ ดวงจิตของเขา ต่อมาเมื่อได้ดวงจิตมาแล้ว อีกแท่งแก้วขนาดใหญ่เป็นประวัติศาสตร์การกำเนิดสิ่งมีชีวิตทั้งหมดตั้งแต่ไดโนเสาร์ พืช สัตว์ มนุษย์ และอื่นๆภาพต่างๆได้หมุนกันเป็นลำดับต่อเนื่องฉายให้ดวงจิตของเขาที่อยู่อีกแท่งแก้วนึงได้เห็น เขาเห็นถึงวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดผ่านความฝันของเขา


2.เขาฝันไปว่า เขาอยู่ที่อวกาศ มองมาที่โลก เขาเห็นดวงอาทิตย์สีเงินหมุนวนรอบโลก เหมือนต้องการจะติดต่อกับเขา นามของดวงอาทิตย์สีเงิน คือ AURORA IONIC ซึ่งเขารู้แล้วว่าคำนี้มีความสำคัญต่อเขามาก มาหลายปี หากเขาตีความไม่ผิด คือ นามของ HIGHER SELF ของเขา


3.เมื่อคืนเขาฝันไปว่า เขาได้ไปสถานที่แห่งหนึ่งเป็นชายหาดที่กว้างใหญ่ และจิตภายในเป็นตัวตนหนึ่งให้เขารู้ และอีกตัวตนหนึ่งคือจิตปัจจุบันของเขา จิตภายในบอกเขาว่า ให้ลองดูความคิดของตนเอง แค่คิดจะมีดวงจิตดวงนึงมาอยู่ที่หน้าเขา เขาก็มองเข้าไปข้างใน และเห็นถึงความคิดของเขาทั้งหมดเป็นเรื่องราวที่อยู่ในนั้น จากนั้นดวงจิตภายในบอกให้เขาเดินข้ามทะเลที่อยู่ตรงหน้าไป เพื่อไปดินแดนที่สาบสูญไปนาน ดินแดนนี้จะกลับมาอีกครั้งในไม่นานนี้ จิตปัจจุบันของเขารู้สึกไม่มั่นใจว่าจะเดินข้ามไปที่ศาลาที่อยู่กลางทะเลได้หรือไม่ แต่เขาก็ได้เดินไปบนน้ำ ในระหว่างเดินเขารู้สึกว่าจะจมหรือไม่ แต่เขาก็บอกกับตนเองว่าสามารถเดินได้ ที่คิดว่าไม่ได้ เพราะนี่เป็นเพียงภาพลวงตา เขาก็สามารถเดินไปได้อย่างมั่นใจ จนไปถึงศาลากลางน้ำ ที่ศาลานี้จะมีสมุดให้เขียนชื่อบุคคลที่จะไปยังดินแดนที่สาบสูญ มีบุคคลจำนวนหนึ่งได้ลงชื่อก่อนเขา เขาก็ได้เซ็นชื่อต่อไป เขาได้มองจากศาลาเห็นดินแดนที่สาบสูญนี้กำลังขึ้นมาจากทะเล มีสัญลักษณ์เป็นดวงดาว ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ แต่เขาได้บอกผู้ดูแลศาลาว่า เขาจะยังไม่ไปตอนนี้ เขาขอกลับไปก่อน แล้ว CELLS ก็ได้ตื่นขึ้น


เขาเรียบเรียงความฝันทั้งหมดที่ประทับใจเขาไม่รู้ลืม ความฝันเหล่านี้เหมือนจะบอกความเป็นมาของเขาทั้งหมด และความฝันเหล่านี้ก็จะย้ำเตือนความทรงจำของเขาในยามตื่นอยู่เสมอ


CELLS จึงมั่นใจว่าเขาจะต้องออกตามหา เพื่อนของเขาทั้งหมดที่อยู่ในศาลานั้น คือ ผู้ที่จะออกตามหาดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่หายสาบสูญไปนาน


ชื่อของเพื่อนทั้ง 16 คนที่เขาเห็นบนศาลาคือ mead zipper excellent sorel dreaka jindara jintaron mount power solar leopard sawiika capanel prasong falkky illanz prisilla


cells รู้อย่างเดียวว่า เขาต้องออกตามหาเพื่อนๆทั้ง 16 คน เพื่อช่วยกันไขปริศนาดินแดนลึกลับที่หายสาบสูญไปนาน


ช่วยหาเด็กมาให้อีกคนแล้วครับ อิอิ (sing)

 

วงดนตรี-วงเดียวกัน

พี่นักเขียนมองเห็นว่า พวกเราพยายามที่จะเข้าเรื่องเดียวกัน แต่ความเป็นเอกลักษณ์ของแต่ละคนย่อมทำให้การสร้างสรรค์ด้วยจินตนาการอันเป็นหนึ่งเดียว-เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพราะธรรมชาติของจิตวิญญาณย่อมปรารถนาในการสร้างสรรค์อันเป็นเอกลักษณ์เสมอ เช่นเดียวกับที่เราแต่ละคนสร้างสรรค์ประสบการณ์ชีวิต รูปกาย ตลอดจนสุขภาพร่างกายของเราอย่างเป็นเอกลักษณ์

แม้แต่วงดนตรี Beatles ที่เป็นที่รู้จักก้องโลก มีนักดนตรีเพียง 4 คน ก็ไม่มีเพลงใดเลยที่พวกเขาทั้ง 4 คนแต่งร่วมกัน เพลงส่วนมากแต่งโดย John Lennon กับ Paul McCatney มีไม่ถึง 10 เพลงที่ Richard Starsky (Ringo Starr) จะร่วมแต่งด้วยเป็นคนที่สาม ส่วน George Harrison มักจะแต่งเพลงเดี่ยวเสมอ แต่ในที่สุดแล้วนักร้องนักดนตรีทั้ง 4 คนก็ร่วมกันร้องเพลง ประสานเสียงและบรรเลงได้อย่างน่าประทับใจ จนเป็นขวัญใจชาวโลกมาจวบจนทุกวันนี้ แม้ว่า Beatles จะเหลือเพียง 2 คนก็ตาม

พี่นักเขียนจะพยายามรับบท Mrs. Writer ต่อไป โดยเล่าถึงประสบการณ์ความฝันที่เหนี่ยวนำให้พี่นักเขียนมาทำหน้าที่รับและถ่ายทอดข้อมูลจากท่านอาจารย์อนาลัยมาเขียนเป็นหนังสือชุด 10 เล่มนี้

ประสบการณ์เหล่านี้เป็นประสบการณ์ที่พี่นักเขียนไม่เคยเขียนไว้ในบันทึกใดๆ แต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในความฝัน ซึ่งพี่นักเขียนได้มีโอกาสพิสูจน์ความเป็นจริงของความฝันเหล่านี้ โดยได้เดินทางไปค้นหาสถานที่จริง ค้นหาบุคคลตัวตนจริง และในที่สุดก็ได้ค้นพบประวัติของบุคลิกภาพตัวตนที่พี่นักเขียนฝันถึงเหล่านั้น ได้เรียนรู้ถึงความสัมพันธ์ที่เป็นไปในโลกของจิตวิญญาณ-ยามฝัน และค้นพบความสัมพันธ์ เป้าหมายและหน้าที่ของตนเองในยามตื่น

พี่นักเขียนเชื่อว่า หากเราแต่ละคนนำประสบการณ์ทางจิตวิญญาณมาเขียนจริงๆ โดยไม่พยายามนำเอาเค้าโครงของนวนิยายนอกชีวิตมาปะปน แต่สร้างสรรค์นวนิยายชีวิตของตนเองจริงๆ เราจะค้นพบว่า อะไรเหนี่ยวนำให้เราทั้งหลายมาพบกัน ณ ห้องวิทย์นี้ ทั้งในฐานะผู้เขียน-ผู้อ่าน นอกเหนือไปจากการค้นพบว่า ความสัมพันธ์ทางจิตวิญญาณของเราคืออะไร? เราอาจจะค้นพบด้วยว่า เป้าหมายและหน้าที่ที่แท้จริงที่ตนเองเลือกมาถือกำเนิดคืออะไร?

หลายคน e-mail มาถามพี่นักเขียนว่า อยากทราบว่าเป้าหมายที่แท้จริงของจิตวิญญาณของตนเองคืออะไร? หรือตนเองมาถือกำเนิดในชาติภพนี้เพื่อทำหน้าที่อะไร? คำถามนี้เป็นคำถามที่แม้จะได้คำตอบจากพี่นักเขียน มันมักจะปราศจากความหมาย เพราะมันยังคงเป็นคำตอบจากภายนอกสำหรับผู้ถาม ที่ทำให้ผู้ถามยังคงเต็มไปด้วยคำถามและความลังเลสงสัยต่อไป ต่อเมื่อผู้ถามได้รับคำตอบจากภายใน-ด้วยตนเอง-เท่านั้น ความลังเลสงสัยเหล่านั้นจึงจะสลายตัวไปได้

พี่นักเขียนหวังว่าเวลาที่พวกเราจะเสียไปกับการเขียนนวนิยายนี้จะเป็นเวลาที่คุ้มค่าที่สุด ทั้งสำหรับผู้เขียนและผู้อ่าน หากเรานำมันมาใช้เพื่อแสดงออกซึ่งความคิดสร้างสรรค์ของตนเอง และใช้เป็นกลไกที่จะทำให้เราค้นพบตนเอง และค้นพบความสัมพันธ์ของเราทั้งหมด สิ่งที่ผู้อ่านจะได้รับคือ บทเรียนมากมายที่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ของจิตวิญญาณ ที่สะท้อนให้เรารู้เห็นสภาวะทางกายภาพ

เป้าหมายของพวกเราทุกคนที่มาถือกำเนิดเป็นร่างกายเนื้อหนังในโลกมนุษย์ คือ การแสวงหาตัวตนที่แท้จริงของตนเอง เพื่อเติมเต็มช่องว่างแห่งประสบการณ์และคุณค่าชีวิต เรามักจะรู้สึกว่าชีวิตของเรายังสมบูรณ์ไม่ได้ หากเรายังค้นไม่พบตัวตนที่แท้จริงของตนเอง ยังค้นไม่พบว่าประสบการณ์ใดคือสิ่งที่จะมาเติมเต็มช่องว่างที่ยังขาดหายไป และอะไรคือสิ่งที่เราต้องเรียนรู้เพื่อตระหนักในคุณค่าของชีวิตได้อย่างลุ่มลึก

ตัวแสดงนวนิยายของจิตวิญญาณของเราก็มีเป้าหมายไม่ต่างไปจากเราแต่ละคน
เราใช้ สถานที่ บุคคล หรือ วัตถุธาตุ(เช่นกล่องโบราณ) ฯลฯ เป็นสัญญลักษณ์ทดแทนส่ิงที่จะเป็นกุญแจ ที่ไขประตูสู่การค้นพบตัวตนที่แท้จริง ค้นพบธรรมชาติความเป็นจริงของจิตวิญญาณ ซึ่งเป็นแก่นแท้ของตนเอง

แต่ละคนมองเห็นหน้าที่ในการค้นหานี้เป็นหน้าที่พิเศษ โดยที่บางคนเชื่อว่า ตนเองถูกเลือก ตนเองสอบได้ หรือตนเองเป็นผู้ที่มีความสามารถพิเศษ บางคนเชื่อว่าตนคือผู้ถือกุญแจ ซึ่งจะทำให้การค้นพบนี้เป็นไปได้ และบางคนก็เชื่อว่า การค้นพบของตนเอง เป็นการไขประตูสำคัญให้กับผู้อื่นที่ไม่สามารถไขประตูบานนี้ได้ด้วยตนเอง ฯลฯ

ไม่ว่าเราแต่ละคนจะมีความเชื่อเช่นไร พี่นักเขียนขอเสนอแนะให้เราแสดงออกซึ่งบุคลิกภาพที่แท้จริง ตลอดจนอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดที่เรามีต่อตนเอง

พี่นักเขียนขอเสนอแนะให้แต่ละคนเดินบทของตนเอง เข้าหาเป้าหมายเดียวกัน โดยเขียนถึงประสบการณ์ส่วนตนที่เหนี่ยวนำให้ได้มาอ่านหนังสือชุดนี้ ตลอดจนการพบปะญาติมิตรทางจิตวิญญาณ ที่ทำให้เราตระหนักถึงความสัมพันธ์ที่ลุ่มลึกไปกว่าความสัมพันธ์ทางกายภาพ ขอให้เรามองย้อนดูตนเองและตอบคำถามว่า หนังสือชุดนี้คืออะไร? เราค้นพบอะไร? หนังสือชุดนี้จะเหนี่ยวนำเราไปสู่อะไร? เราได้อะไรหรือคาดหวังอะไรจากการค้นพบข้อมูลความรู้จากหนังสือชุดนี้ ?

ต้องขอรบกวนหัวหน้าและพวกเราทุกคนร่วมกันตัดสินใจและตกลงใจร่วมกันว่า เราจะเรียกหนังสือชุดนี้ว่า กล่องหิน Pounamu ตามที่พี่นักเขียน plot ไว้ และจะเรียกสภาวะของจิตวิญญาณที่หายสาบสูญไป 9,999 ปีมาแล้วว่า อนาลัยนคร ดีไหม? เพราะหากเรียกว่า Atlantis ก็จะไม่เป็น original และกลายเป็นดึงเอาสาระที่มีอยู่จากเรื่องอื่นๆมาปะปน และทำให้เรื่องของเราบิดเบือนหรือบานปลายออกไปในทิศทางอื่นๆได้ง่ายขึ้นไปอีก

ไม่ทราบว่าข้อเสนอแนะของพี่นักเขียนจะมีใครยกมือเห็นด้วยมากน้อยเพียงใดนะคะ
หากยังสนุกอยู่กับจินตนาการในทิศทางเดิมของแต่ละคนก็ต้องขออภัยที่ขัดจังหวะค่ะ
พี่นักเขียนแสดงความคิดเห็นเพียงเพราะ อยากจะเห็นห้องวิทย์เป็นเสมือนวงดนตรีที่ร้องเพลงเดียวกัน และประสพความสำเร็จร่วมกันเหมือน Beatles ค่ะ(rose)

 

Agreed!

 

เห็นด้วยกับพี่นักเขียนครับ
ถ้าเรานำข้อมูลจากความฝัน และข้อมูลยามตื่น ที่มาจากความรู้สึกลึกๆภายในจริงๆ น่าจะทำให้เราค้นพบความเป็นจริง และวัตถุประสงค์ในการถือกำเนิดของตนเองได้ เปรียบเสมือนสารจากอนาลัยนคร คือ กุญแจดอกสำคัญในการไขไปสู่ความเป็นจริงของจิตวิญญาณภายในของเราครับ (||)
จากประสบการณ์ของผม เมื่อได้อ่านหนังสือของอาจารย์อนาลัย
ประโยคคำว่า อดีต ปัจจุบัน อนาคต เดินทางไปพร้อมกัน เป็นกุญแจที่ทำให้ผมไขไปสู่คำว่าความเป็นหนึ่งเดียวกันของจิตวิญญาณเราครับ
เมื่อครุ่นคิดกับคำนี้ แรกๆก็งงอยู่ครับ เพราะกำลังคิดอยู่ว่า เป็นไปได้ยังไง เมื่อวานนี้ก็มี อนาคตก็คือสิ่งที่อยู่ข้างหน้า และเดินไปพร้อมกันได้อย่างไร ก็คิดไปคิดมาว่าในปัจจุบันเราก็สามารถคิดย้อนไปในอดีต เปลี่ยนความเชื่อในอดีต คิดถึงเหตุการณ์ในอนาคตในหลายๆทางเลือกได้ ทิศทางความเป็นไปได้ของเส้นทางต่างๆที่มองจากปัจจุบัน ไปในเส้นทางอดีตนับไม่ถ้วน หรือไปในเส้นทางอนาคตนับไม่ถ้วน ทำให้ความเชื่อกับคำว่า อดีต ปัจจุบัน และอนาคตเดินไปด้วยกันจริงๆ เวลาที่แท้จริงนั้นไม่มี เพราะถ้ามีเราจะไม่สามารถคิดย้อนไปในอดีตได้เลย สิ่งที่ผ่านไปแล้วเราจะนึกไม่ออก ประโยคของอาจารย์อนาลัยคำนี้เป็นกุญแจที่ช่วยเติมเต็มคำว่ามิติเวลาในความเชื่อของผมได้อย่างชัดเจนครับ พอคิดได้ดังนี้ ในขณะที่เดินอยู่สิ่งต่างๆรอบๆตัว ก็หายไปหมด เวลาหยุดลงทั้งหมด รู้สึกได้ว่าเรารวมเป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งต่างๆรอบตัวในเส้นทางที่เป็นไปได้อันเป็นอนันต์ครับ

 

(f)ขอต้อนรับคุณ illanzer สู่ห้องวิทย์ค่ะ(f)

หากเป็นสมาชิกใหม่ ก็ยินดีต้อนรับเป็นครั้งแรกค่ะ
หากเป็นสมาชิกเก่าที่กลับมาใหม่ ก็ขอต้อนรับซ้ำสองค่ะ(rose)

 

หนูนั่งอ่านมานานแล้วค่ะแต่ไม่ได้แสดงตัว หนูไม่ทราบว่ามีใครเคยโพสน์เรื่องนี้ไปรึเปล่า ถ้าโพสน์ซ้ำก็ขออภัยด้วยนะค่ะ

คัมภีร์มรกต"(The Emerald Tablets)
fficeffice" /><O>ความเป็นมาของคัมภีร์มรกตจากดร.มูเรียลโดเรียล

"

 

(f) ขอต้อนรับคุณ Campanile สู่ห้องวิทย์ค่ะ (f)

 

ขอพูดจากใจจริงๆเลยนะครับ ไม่รู้เคยบอกพี่นักเขียนรียังครับ
ว่าพี่นักเขียนมีจิตวิญญาณของความเป็นครูที่สูงส่งเลยครับ ทั้งเข้มงวดและก็ใจดีมากๆ
ขอบคุณนะครับที่นำสารที่งดงามปราศจากกาลเวลา มาช่วยไขให้นักเรียนได้เติมเต็ม และไขประตูไปสู่ความยิ่งใหญ่ของจิตวิญญาณของตนเอง และท้ายที่สุดช่วยให้ค้นพบครูที่มีอยู่ในตัวตนของทุกคน

ขอบคุณครับ (||)
ช่วงนี้นอนน้อยมา 2 วันแล้วครับ
แต่ประโยชน์ของการนอนน้อยก็มีเหมือนกันนะครับ ไม่รู้คิดเองรึเปล่า คือ รู้สึกว่าประสาทสัมผัสทั้ง 5 มันทำงานช้าลง แต่สติสัมปชัญญะภายในกลับรู้สึกคมชัด กระฉับกระเฉง ทำให้การคาดการณ์ต่างๆบนเส้นทางความเป็นไปได้อย่างแม่นยำ เห็นถึงความคิดของผู้อื่นล่วงหน้า และชัดเจนขึ้น เหมือนกับเวลาที่ร่างกายอ่อนแอ ก็มีประโยชน์แบบนี้เหมือนกัน นี่กระมังที่เรียกว่า กายหลับ จิตตื่น ในภาวะปกติในชีวิตประจำวัน ไม่ทราบว่าผมเข้าใจถูกต้องมั๊ยครับคุณครู (sing)

 

ส่วนเรื่องที่ผมมาพบกระทู้ได้ยังไง
ตอนแรกๆผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นักครับ
เพราะความเชื่อที่ว่า ความฝันของตนเอง ถึงแม้บางครั้งจะฝันถึงเหตุการณ์ล่วงหน้าที่เกิดขึ้นจริงในชีวิต แต่ฝันส่วนใหญ่ก็เป็นไปในทิศทางที่เราอาจจะคิดมากไป แล้วเก็บมาฝัน
แต่ความฝันบางอย่างก็กลับมีอิทธิพลต่อความรู้สึกมากเลยครับ บางอย่างฝันแล้วก็ลืมไม่ลง ยังติดอยู่ในความรู้สึกตลอดมา
สิ่งนี้มั๊งครับที่ทำให้เราเริ่มค้นหาคำตอบ จึงได้มาพบกระทู้นี้ พบว่านี่น่าจะเป็นคำตอบของความฝันทั้งหมดที่ซ่อนความเป็นจิตวิญญาณของแต่ละคน ที่ต้องการสื่อสารกับเรา
เมื่อพี่นักเขียนได้สอนว่า ให้แทนสัญลักษณ์ที่เห็นในฝัน เป็นความรู้สึก อารมณ์ ความคิด ทำให้ไขถึงเส้นทางในการเปลี่ยนความเชื่อเป็นความรู้ได้จริงๆครับ
วันนี้อาจจะเขียนไปเยอะนิดนึงนะครับ หวังว่าเพื่อนๆคงไม่ว่ากัน พอดี inspire มันกำลังหลั่งไหลอะครับ อิอิ (evil)