สอยธรรม มาเผื่อแผ่

นี่คงมีครอบครัวไปอย่างนั้น ไม่ได้อยู่เพื่อสอนธรรมอันเป็นกุศลให้ลูก

ปล่อยให้ลูกมันทำอกุศลไปตามเหตุ ตามเรื่อง ตามวัตถุนิยม

มีภรรยาก็คงเอาไว้ทำอย่างนั้น ถึงได้มีลูกออกมา

มีลูกออกมาแล้ว ก็ไม่รู้จะเลี้ยงมันยังไง ก็ได้แต่เอาเงิน เอาข้าวให้
มันกิน ศีลธรรมไม่ต้อง

แปลกมนุษย์

 

ไฟ มัน แรง อ่ะ

ก็ เลย เผา ซะ เกรียม เลย

 

อ้าว ยาย มา ตอน ไหน บงบง ไม่ เห็น



อิอ



หวัด ดี คุณ ยาย ด้วย

สาธุ ๆ

 

ถ้าลูกเอาแต่ใจ ไม่พอใจเราจึงด่า แบบนี้ควรระลึกถึงบุญคุณลูกไหม

ถึงเราไม่ได้โกรธ แต่ลูกก็เกิดอกุศลจิตไปแล้ว แล้วมันได้บุญตรงไหน

ลูกด่าพ่อนี่ สมควรได้บุญไหมครับท่าน...

 

ตอบ ทุกสิ่งที่ใจรับเข้ามา หรือ ปรุงออกไป
คำพูดที่น้าทิ่มแทง มันก็สิ่งที่ตาเห็น
ส่วนที่ตอบโต้นี่คือประโยชน์ของสมมุตติ
น้าจรใช้ประโยชน์จากสมมุตติโดยไม่ปรุงกรรมให้ตน และผู้อื่นได้ไหม

 

เออแนะ เออแนะ

นี่ถ้าลูกไปด่า อาจารย์ ที่โรงเรียน ก็คงไม่รู้จะโทษใคร

ลูกมันก็บอก ครูว่า ก็ที่บ้านผมยังด่าพ่อแม่ผมได้ ประสาอะไรกับครูที่พ่อแม่ก็ไม่ใช่

เจริญ ละผู้ชม

 

โอ๊ย ๆ ๆ


ไป กัน ใหญ่



- สัตว์ โลก ย่อม เป็น ไป ตาม กรรม -

 

บุคคล คนนี้ เรียกว่า ปทปรมะ คือ พวกบัวใต้ตม อย่าไปเสวนาด้วยเลย

เมื่อครั้ง พูดประเด็นหนึ่ง เขาก็ดิ้นไปอีกประเด็นหนึ่ง
เมื่อชี้ให้ตอบ ตรงประเด็นเขาก็เลี่ยง เรียกว่า เป็นพวกมีทิฎฐิที่ดิ้นได้

ไม่มีหลักเกณฑ์ให้กับชีวิต

อย่าว่าแต่ปฎิบัติธรรมที่ถูกต้องเลย เอาแค่ ทำงานง่ายๆ ให้มีประสิืทธิภาพ เอาแค่พูดง่ายๆ ให้คนเข้าใจ เอาแค่ฟังง่ายๆให้ตนเข้าใจ ก้ขาดประสิทธิภาพเสียแล้ว

ก็ไม่ควรดิ้นไปตามทิฎบิของคนๆ นี้
เพราะยิ่งดิ้นไป ยิ่งแปลเปลี่ยน ประเด็นไปเรื่อยๆ ความชั่วจะผุดขึ้นเรื่อยๆ

จาก การก้าวล่วงสตรี กลายเป็น ก้าวล่วงบุพการี
กลายเป้น อะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย

แต่ก็ดีเหมือนกัน คนจะได้เห็นว่า บุคคลผุ้นี้เป็น อาภัพบุคคล จะได้ไม่เอาเยี่ยงอย่าง
จะได้เอาไว้เตือนสติตนเองว่า เมื่อไรก็ตามที่ ถกธรรม ถกเถียงกับผุ้ใด จะต้องคุมประเด็นไว้
จะต้องรักษา ทิฎฐิเดิมเอาไว้
จะต้อง มีสติ ไม่แปรไปตามทิฎฐิ ของ คนดิ้นได้

ต้องวกกลับเข้าสู่ประเด็น เดิมให้ได้

คนประเภทนี้ หากทำผิด ก็ต้องตัดหัวอย่างเดียว เพราะไม่สามารถเจรจาให้สำนึก
ครั้นพอด่า ก็สนุกคะนอง ครั้นพอให้แสดงเหตุผลก็ไม่มี
ครั้นให้ยอมรับ ก้ไม่ยอมรับ

มิน่าหละ พี่น้องมันถึงไม่เอามัน 55555

 

น้าจร ต้นไม้จะโตไม่ได้ ถ้าไม่มีน้ำ ไม่มีดิน
บุตรจะกำเนิดไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อแม่
เด็กจะดีไม่ได้ ถ้าไม่มีครู
ทุกอย่างเกื้อกูลกัน ผู้รู้เรียกสิ่งนี้ว่าบุญคุณ
การละเลยมองข้ามคุณคน ก็ไม่ต่างถ่มน้ำลายรดฟ้า

 

ก็ว่าเข้าใจน้าจรนะ นี่ถ้าว่าต่อไป น้าจรก็ปรุงสมมติออกเว่อร์ไปกว่านี้อีก

แล้วก็มาหัวเราะเยาะเราว่า ก็แล้วไปไหลตามคำพูดของน้าจรทำไม

เพราะที่จริง น้าจรไม่ได้ทำอย่างนั้น ที่เขียนๆอยู่นี้ แม้ไม่ตรงความจริง

ก็หาได้มีเจตนาจะมุสา เพียงแต่พิมพ์ๆไป

ประหลาดคน แท้

ด่าเขาก็แล้ว ก็สับเป็นว่า เขียนละครให้อ่าน แท้จริงไม่ได้ด่า

ด่าพ่อล่อแม่ก็แล้ว ก็สับเป็นว่า เขียนละครให้อ่าน แท้จริงไม่ได้ด่า

มันก็เข้าอีหรอบเดิม

* * * *

พี่ไฟสถิตย์เอาให้แน่นะ ว่าจะสนับสนุน ยินดีกล่าวคำเข้าใจเขา

และคิดจะช่วยเขาให้ทำดี

 

ไม่แปลกเลยครับ...ตอนกินข้าวก็เรียกว่า...ลูกจ๋า มากินขี้กันเถอะลูก อันนั้นขี้ลูกนะ อันนี้ขี้พ่อ...กินๆนะลูก...ขี้หน่ะ....กินขี้ให้เยอะๆ จะได้โตและ ตายไวไว..นะลูก
<!-- / message --><!-- / message -->


จร อย่าทำเป็นเล่น!!!

 

นั่นแหละ เชื่อรึยังล่ะว่าน้าจรไม่ไปถึงไหนเลย
จากวันแรกที่เข้าเวป ภูมิน้าจรฆ่าน้าจรเอง
ในสามก๊กมีตัวละครอยู่ตัวนึง คือ ตั๋งโต๊ะ ผู้ถ่มน้ำลายรดฟ้า
สุดท้ายปลายชีวิต แผ่ดินยังไม่ยอมให้กลบ
ตรงนี้เราไม่พูดเกินเลยอย่างใด เพราะเหตุว่าในที่นี้มีปราชญ์ทรงภูมิ
บ้างได้อริยะก็มี การที่เรากล่าวด้วยประมาทคำ กรรมนี้จักส่งมากกว่ามากนัก
หยุดแล้ว ขออโหสิเถิด

 

บุรุษพึงละแพที่ใช้ข้ามฟากเมื่อไปถึงฝั่งโน้น จึงชื่อว่าเข้าใจในประโยชน์และพระคุณของแพ
แต่บุรุษผู้ผลักไสไล่ส่งแพ ด้วยเข้าใจว่าตนเองถึงฝั่งโน้นแล้ว ทั้งที่ตนเองยังไม่ได้เริ่มข้ามฝั่งเลย
บุรุษนั้นพึงหลงอยู่ในสังสารวัฏชั่วกัปป์ขั่วกัลป์

 

แจ่มครับ (ลูกแจ่มกว่าพ่อ) ... สอย สอย

 

ตัวอย่างของกรรมวิบากที่ชัดที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา
ความคะนองทางวาจา กลายเป็นทิฏฐิที่ผิดพลาดอย่างไม่น่าจะหวนกลับได้
มันไหลไปแล้ว...

 

น้าจร ทำเหมือนเด็กแก้วน้ำเลย กี่ขวบนะคนนั้น 12 มั้ง

มาถึง ก็พ้นแล้ว พ้นสมมติ พ้นโลกทั้งปวง อะไรๆก็สมมติ

พ่อแม่ ก็สมมติ ญาติธรรมก็สมมติ สามารถหลุดพ้นพันธนาการได้หมด

โถ.....เขามีแต่ก่อนศึกษา ก็เห็นภูเขา ตอนฝึกนั้นไม่เห็นภูเขา
พอฝึกแล้วภูเขามันต้องกลับมา

นี่ยังฝึกไม่สำเร็จ ยังอยู่ตรงการฝึก คือ มองไม่เห็นภูเขา ก็คิดว่า
ผลต้องออกมาเป็นอย่างนั้น พ้นสมมติหมด ไม่ได้อ่านเลยว่า
วรรคหลังนะ ต้องกลับมามีสมมติอย่างเดิม และต้องทำให้ดีกว่า
เดิม

ไม่อย่างนั้น จะมีมรรค 8 ทำไม

เพราะ มรรค 8 นั้น เป็นไปเพื่ออนุเคราะห์สมมติทั้งนั้น

น่าสงสาร ที่กำลังฝึก ก็คิดว่า สำเร็จ

ที่แท้ หลงทาง

 

บงบง ขอ ลา

 

เมื่อหลายวันก่อนผม ตอบกระทู้กับ สุดยอดนักปราศ แห่งยุค คือ ท่านสิอ่าง

ผมพูดดีๆ เขาก็เริ่มเข้าใจ เขา มีทิฎฐิเดียว คือ หลักธรรมตามทัสนะของเขา เขาไม่แปรเปลี่ยนไม่ดิ้น

แม้จะเป็น หลักธรรมที่ผิด แต่เขาก็ไม่ดิ้นและ เริ่มมีอาการตอบโต้ ด้วยการใช้เหตุผล

สิอ่างมีพัฒนาการที่ดีขึ้น ผมเห็นได้

เอามาเล่าให้ฟัง ว่า การมีทิฎฐิ ที่ตรงชัดนั้น และการซื่อสัตย์ ต่อความคิด ความรู้สึกตนเอง โดยไม่มองให้มันแปรผันเพื่อสนับสนุนกิเลส จะเป็นทางทำให้เราเห็น สัจธรรมมากขึ้น เพราะเห็น สังขารที่ปรุงไปในทิศทางที่ถูกที่ต้อง หรือ ที่ผิด ตามความเป็นจริง

แต่ใครก็ตามที่ ไม่ซื่อสัตย์ ต่อความคิดตน มีทิฎฐิที่ดิ้นได้ เพื่อให้ผ่านพ้น หรือเพื่อแก้ต่าง ย่อมจะทำให้ไม่เห็นสัจธรรม

ธรรมอันใดก็ตาม ยิ่งธรรมบริสุทธิ์ แล้ว เมื่อเอ่ยออกมา ย่อมไม่ดิ้น และมีคำตอบให้กับทุกทางเสมอไป
เมื่อ จิตเริ่มบริสุทธิ์ ธรรมเหล่านั้นจะเกิด เพราะเห็น สรรพสิ่งตามความเที่ยงตรงๆ และลู่เข้าสู่สัจธรรมสมบูรณ์ได้แน่นอน

 

ผมไม่สนับสนุนสหายจร แต่ผมก็มองสหายผู้นี้ในอีกมุมหนึ่ง
คำพูดจึงอาจขัดแย้งบ้าง สิ่งที่เรารู้คือเจตนายั่วหมายติดกับ
ซึ่งเขาก็เป็นอย่างนี้แต่ใดมา นับวันยิ่งหนักและแรงขึ้น
แต่ประเด็นที่ผมมองไม่ใช่เรื่องนี้
กลับมองว่าเขาหลงทางเข้าใจว่าไม่ยึด ไม่ผูก พ้นสมมุตติ เป็นธรรมที่เขาได้ ตรงนี้สิน่าสนใจกว่า

 

จะหลง อย่างไรก็ไม่สำคัญหรอกครับ และไม่น่าสนใจ เพราะถามว่า ถ้าเขาหลงเช่นนั้น ก็ไม่ควรตำหนิหรือ
หรือ ว่า ควรจะสอนแบบดีๆ ละมุนละม่อมหรือ

เขาทำไม่ถูกต้องมานานแล้ว และ ก็ไม่ได้ หลงเพราะคิดว่าได้สัจธรรมหรอก แต่เกิดจากสันดาน คะนอง และ กะล่อน สับปลับ หาความจริงไม่มี