ผลของการโต้ตอบธรรมที่รุนแรง

แต่สงสัยอยู่อย่างนึงเหมือนกันนะ ว่าทำไมจิตมันถึงไม่ได้พูดถูกทุกเรื่องอะ

 

เพราะ จิต คือ จิต ย่อมมี จิตดีและไม่หวังดี ขึ้นอยู่ที่ ตัวเรา จะนิ่งมากพอที่จะยอมรับสภาวะ ผิดหวัง

เสียหน้า อับอายได้หรือ ไม่ ถ้าจิตเราหลอกเเล้วซ้ๆซาก เราทนได้ไหม?

ถ้าเรา เจ็บแล้ว เจ็บ อีกเราทนได้ไหม? หรือ จะกลับเข้ามา เป็นผู้ควบคุมเกมส์ และ ยอมให้ คิดบงการ เหมือนเมื่อก่อน

ถ้าเรา คิด จิตก็ เสร็จภาระกิจ เราก็ กลายเป็น มนุษย์ เหมือนเมื่อก่อน นั้นคือ การทดสอบของจิต

เมื่อคุณ โดนจิตทดสอบ มันหนักมาก เพื่อที่จะทำให้เรากลัวจนตาย หรือ เสียใจจนตาย

ตราบใดที่เรากลับมา นั้นคือ จบงานของ จิต

 

ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น กับร่างของคุณ ๆ จะทำยังไง?

จิตบอกว่า คุณ คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาเกิด?

จิตบอกว่า คุณ คือ เจ้าจักรวาล?

จิตบอกว่า คุณ กำลังจะตาย และ พาคุณไปตาย?

จิตบอกว่า ร่างกายของคุณรักษาตัวเองได้?

คุณจะทำยังไง ???????? ถ้าตัวคุณรู้ว่า คุณไม่ใช่ทั้งจิต และ ไม่ใช่ทั้งกาย?

 

เพราะ จิตมีอวิชชาเป็นเพื่อนกั๊นเพื่อนกัน แบบว่าเป็น กิ๊ก กันมั้ง

ถ้าจิตบริสุทธิ์ ไม่ถูกอวิชชาครอบงำ มีสัมมาสติ สัมมาสมธิบริบูรณ์

สิ่งที่พูดออกมาจากจิต คือพระธรรม เพราะ จิตมีธรรม

ถ้าจิตยังไม่มีธรรม ก็แสดงออกมาตามกรรมที่เราไปสร้างรอยเปื้อนให้เขา

ดังนั้น ที่จิตเราเป็นอย่างปัจจุบันนี้ คือผลจากการกระทำของเรา

ถ้าเราจะช่วยจิตของเรา เราต้องยอมรับเขา แล้วเจริญสติ รู้ตัวไปด้วยกัน

เรามีธรรม จิตมีธรรม จึงเกิดธรรม

ถ้าพร่องไปด้านใดด้านหนึ่ง ก็เกิดเป็นกรรม

 

กรรมเกิด ตั้งแต่ คิด เรียกว่า กุศลจิต หรือ อกุศลจิต เเต่ อย่างที่บอกว่า จิตไม่ใช่เรา

เพราะเราไม่ได้คิดอะไร จิตเขาคิด จึงพาร่างไปกระทำกรรม ทั้ง กุศลกรรม และ อกุศลกรรม

แต่ทั้ง สองอย่างก็ เป็น สิ่งที่นำพาให้เรา เกิดชาติภพไม่จบสิ้น

เทพ ก็ ดี มาร ก็ ดี แต่ ก็ ไม่ใช่สิ่งที่เรา มี เพราะ เราไม่มีอะไร นอกจากความว่างเปล่า

 

จิต เขามีความเป็น อัจฉริยะภาพ เมื่อเราไม่กำหนดให้เขาคิด

ไม่บังคับให้เขาสร้าง ไม่ทำร้ายเขาด้วยการ คิดถึงคนอื่นมากกว่า คำนึงถึงตนเอง

หากไม่รู้จักเคารพ จิตใจ ตนเอง ชีวิตย่อมไม่มีวันเจริญ นั้นคือ ปรัชญา การ ดำรงค์ชีวิต

ด้วยการ เคารพจิตใจตนเอง

 

อย่างที่บอกว่า เมื่อท่าน ปฏิบัติมาถึง จุดที่รู้ทุกอย่าง

ท่านก็จะรู้ว่า ทุกอย่างมันเกิด ขึ้นมาจากความคิด

ที่ถูกสั่งสมมาว่า เราเป็นคนชาติไหน, เป็นสปีชี่มนุษย์, พูดภาษาไทย และ มีเพศอะไร

พอปฏิบัติมาได้อีกระดับนึง ท่านก็เห็น กายละเอียด กายหยาบแยกได้อีกว่า มี 2 อย่าง

เมื่อปฏิบัติมาได้อีกก็ จะเห็นเทพ พรหม มารและ อภิญญา ทั้งหลายเป็น สิ่งที่ น่ามหัศจรรย์ ของอัจฉริยภาพ ทั้งมวล

เพราะ เราได้รู้ ในสิ่งที่มนุษย์ไม่รู้ พูดคุยกับ ธรรมชาติได้ อย่างไม่ขัดเขิน

เเละเมื่อ ปฏิบัติมาถึงที่สุดของเส้นทาง ทุกอย่างก็ หายไป เหลือเพียงแต่ ความว่างเปล่า

ที่ จิตของเรา ไม่สามารถ เข้ามาได้อีกต่อไป นั้นคือ หลักธรรมง่ายๆ

ของสิ่งที่ ท่าน รู้ว่ารู้ และ สิ่งที่ท่านรู้ว่า ไม่รู้

ท่านก็จะมา ถึงที่ที่ท่าน ไม่รู้ว่า ไม่รู้

แต่ท้ายที่สุดเมื่อ รู้ว่า ไม่รู้ว่า ไม่รู้ อะไร จนรู้ ท่านจะได้ ความเข้าใจ ของจิตวิญญาณว่า

ทุกอย่างเกิด ที่จิต เป็น ผู้สร้างและผู้ทำลาย ส่วยตัวเรา เป็น ผู้รับรู้ว่า มัน เกิด อะไร ขึ้น ภายในจิตตนเอง

เมื่อรู้เเล้ว มันก็ เเค่ รู้ ในสิ่งที่เกิด ขึ้น ณ ปัจจุบัน นั้นคือ สิ่งที่รู้ นั้นเอง

 

รู้ว่าเขาหลอก แต่เต็มใจให้หลอก เพราะ ไม่รู้

ถ้าจิต เขารู้ตัว จิตมีสติ รู้ความจริงของความจริง

ก็จะรู้ว่าเขาหลอก หรือของจริง แล้วตัดสินเอง

ถ้าจิตมีสติ และเรามีสติ และยอมรับความจริงของความจริงได้

เมื่อเรารู้ตัวว่าเราไม่ไช่ทั้งจิต และไม่ใช่ทั้งกาย

เราจะยอมรับความจริงของการไม่มีตัวตน

แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้จริงรึป่าว เมื่อถึงเวลาตัดสินถึงเป็นของจริง

แต่ถ้ายังไม่ถึงเวลาตัดสิน มีแต่จิตคิด จิตรู้ เองโดยจิตขาดสติ

ก็ยังไม่รู้ อยู่นั่นเอง

เราเอง ก็ยังรู้มั่ง ไม่รู้มั่ง ก็ว่ากันไป

 

จำได้ไหม?.....เเล้วไงต่อไป ........อ่ะ ว่างต่อ

 

เมื่อไม่รู้ ไม่ได้คิดไม่ได้เห็น

เมื่อไม่รู้อยากจะเป็นเเต่สิ่งไหน

เมื่อไม่รู้ไม่ได้กล่าว เเละเป็นไป

สิ่งที่อยู่ข้างในย่อมออกมา

ตัวสันโดษ ไม่ได้คิดไม่ได้ฝัน

สิ่งที่เป็นทุกวันนั้นไม่ได้ขอ

สิ่งที่รู้ทุกอย่างไม่ได้รอ

สิ่งที่ขอ คือ สิ่งเดียว ขออยู่คนเดียว นะเอย นะเอย

 

คุยคนเดียวแต่เหมือน คุยกับทุกคน เพราะ จิตไม่ได้คิด จะเเสวงหาเพื่อน

เพียงแต่ พิมพ์ในสิ่งที่ตัวเองอยากจะสอนตัวเอง

เพราะว่า จิตไม่ได้ต้องการกายอื่น

นอกจากกายของตนเอง

ตนเองดีเเล้ว มีทุกอย่างเเล้ว สมบูรณ์เพราะใจ จึงไม่ต้องการใครเพิ่ม

เมื่อเรารู้ว่า เราสมบูรณ์ เราย่อมเผื่อเเผ่เพราะ เรามีจิตเมตตาเอื้อเฟือ

เเต่ ก็ ไม่ได้ให้ใคร ให้ คุณ คนเดียว

การคุย กับตัวเองในกระทู้ สอนตัวเองในกระทู้ ไม่รู้หรอกว่า ใครได้

เเต่ รู้เเน่ๆว่า คนที่ได้ คือ ตนเอง

สันโดษ ถึงชอบ วิ้ง วิ้ง ไปทุกๆที่ เพราะรู้ว่า สันโดษ ไม่เหงา

ไปที่ไหนก็ มีเพื่อน หลายๆกลุ่ม เเต่ ถามว่า สนิทกับใครไหม ก็ ต้องตอบว่า สนิท กับคุณคนเดียว

 

สำหรับเรา การรู้ว่า รู้... รู้ว่า ไม่รู้...

ยังไม่ใช่ที่สุดของเรา

ที่สุดของเราคือ แม้แต่ความว่างเปล่า ก็คือ ทุกข์

จิตมีสติรู้ว่าทุกข์คือทุกข์ และจิตละวางทุกข์นั้นด้วยตนเอง

 

ความว่างเปล่า มันก็ เเค่ ความว่างเปล่า

แม้เเต่ คำ นิยาม ของตัวเขา ก็ ไม่มี

มีเเต่ มนุษย์ที่พร้อมจะสร้าง ทุกอย่าง

ให้ จับต้องได้ เป็น รูปธรรม นั้นคือ ตัวอักษรนั้นเอง

 

เพราะไม่รู้ว่า ความว่างเปล่าก็คือทุกข์

จิตถึงมีสติก็วาง ความว่างเปล่าไม่ได้จริง

เพราะจิตรู้ว่าความว่างเปล่าคือว่างเปล่า

แต่ไม่รู้ว่า ความว่างเปล่าคือทุกข์อย่างหนึ่ง ก็อยู่กับมันไปเรื่อยๆ

 

k.kwan เพราะไม่รู้ว่า ความว่างเปล่าก็คือทุกข์

จิตถึงมีสติก็วาง ความว่างเปล่าไม่ได้จริง

เพราะจิตรู้ว่าความว่างเปล่าคือว่างเปล่า

แต่ไม่รู้ว่า ความว่างเปล่าคือทุกข์อย่างหนึ่ง ก็อยู่กับมันไปเรื่อยๆ





....................................... สันโดษมีหน้าที่ดู จิตของตนเองเพียงเท่านั้น

สันโดษพูดอะไรไม่ได้ เพราะ สิ่งที่สันโดษเห็นนั้นคือ สิ่งที่สันโดษ เห็น จาก จิต ของ เค นะเอย นะเอย

 

จิตมีกิเลส แต่จิตไม่รู้ตัวว่ามีกิเลส

หรือจิตรู้ว่ามีกิเลส แต่ไม่ละวาง เพราะไม่เห็นโทษของทุกข์

การอยู่คนเดียวก็เป็นทุกข์

วันนี้เป็นสุขก็อยู่ได้ วันใดเป็นทุกข์ก็ดิ้นรน

แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม มันยังเกิดไม่หยุดสักที

มันยังหมุนอยู่อย่างนั้น ขับเคลื่อนตลอดเวลา คุณก็เห็น

 

ความพอใจในสิ่งที่ตนมี นั้นคือ สันโดษ

เค กำลังทำอะไร กับ สิ่งที่อ่าน เรื่องราวของคนๆนึงเเละ การตัดสินใจของเขา?

 

ก็ถ้าจิตเราเขารู้ว่า ความว่างเปล่าคือทุกข์ เหมือนที่เรารู้

เขาก็จะวางทุกข์ลงได้ หยุดหมุนเอง

 

เราเสียใจนะ ในสิ่งที่มองเห็น จิตของ เค​

เราทำอะไรไม่ได้ เเล้วล่ะ​

เพราะเราไม่ชอบยุ่งกับ จิตของคนอื่น ​

 

เรารอ เขาตัดสินใจ

เราเคารพ การตัดสินใจของเขา

เขาจะวางลงเมื่อใด เรามีแต่อนุโมทนาให้เขา

เพราะเราเขาจึงเกิดมี มีแต่เราทำให้เขารู้ตัว รู้ทุกข์ รู้โทษ เขาจึงจะวางใจลงได้