@@..คำครู ผู้ชี้-นำ-อุปถัมภ์ สู่พระโพธิญาณ & เรื่องเล่าจากกัลยาณมิตร.@@

ทำบุญแต่เก็บบุญไม่อยู่


ที่มา https://www.youtube.com/@Thrrma

 

ที่มา https://www.youtube.com/@Tripitaka-TH

 

ที่มา https://www.youtube.com/@Tripitaka-TH

 

“กว่าจะเป็นพระพุทธมารดา” เบื้องหลังของพระนางสิริมหามายา อธิษฐานจิตเป็นพระพุทธมารดา (อ้างอิงจากคัมภีร์ “สัมภารวิบาก”)

ในคัมภีร์พระพุทธศาสนาเก่าแก่ชื่อ “สัมภารวิบาก” (สำ-พา-ระ-วิ-บาก) แปลว่า “ผลแห่งการสะสม” (“สมภาร” คือ การสะสม “วิบาก” คือ ผล) โดยคัมภีร์นี้ได้รวบรวมพระชาติต่าง ๆ ของพระพุทธเจ้าไว้ ตั้งแต่พระชาติที่พระองค์ตั้งพระมหาปณิธานเป็นพระพุทธเจ้า จนกระทั่งพระชาติที่เป็นสุเมธดาบสและได้รับพุทธพยากรณ์จากพระทีปังกรพุทธเจ้าว่า พระองค์จะเป็นพระพุทธเจ้าในกาลต่อไป

ในคัมภีร์นี้ มีเรื่องราวของ “พระนางสิริมหามายา” ย้อนกลับไปสู่พระชาติแรกของพระนาง ที่ตั้งจิตอธิษฐาน ปรารถนาที่จะเป็นพระพุทธมารดา ดังนี้

เมื่อครั้งพระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นชายผู้ยากเข็ญ บิดามารดาก็ประสงค์ให้แต่งงานมีครอบครัวเสียที แต่พระโพธิสัตว์ก็ไม่ยินยอม ต้องการอยู่ดูแลบิดามารดาไปตลอดชีวิต ครั้นต่อมา เมื่อบิดาสิ้นไปแล้ว พระโพธิสัตว์ก็ได้เลี้ยงดูมารดาที่เริ่มชราลง โดยไปทำงานบนเรือสำเภา จนกระทั่งได้รับเลือกจากพ่อค้าให้เป็นนายเรือ พระโพธิสัตว์ต้องเดินทางรอนแรมไปแดนไกล ด้วยความเป็นห่วง จึงพามารดาขึ้นเรือสำเภาไปด้วยตลอด

ต่อมา เรือสำเภาเผชิญกับพายุใหญ่จนอับปาง พระโพธิสัตว์พยายามว่ายน้ำเพื่อเอาชีวิตรอด โดยให้มารดาเกาะหลังของตนไปด้วย แล้วพาว่ายข้ามมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ฝ่าพายุฝนที่โหมกระหน่ำ

ฝ่ายท้าวมหาพรหมที่มีทิพยญาณสูงยิ่ง แปลกใจว่า เพราะเหตุใด จึงไม่มีพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นบนโลกมาช้านานแล้ว จึงเสด็จจากวิมานลงมายังโลกมนุษย์ พบเห็นว่ามีชายผู้หนึ่งกำลังว่ายข้ามมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ซึ่งผิดวิสัยของคนธรรมดาทั่วไป ซ้ำยังมีมารดาเกาะหลังมาด้วย จึงทราบด้วยญาณว่าเป็นพระโพธิสัตว์

ท้าวมหาพรหมจึงส่งกระแสจิตให้พระโพธิสัตว์บังเกิดจิต เพื่อตั้งพระมหาปณิธานน้อมจิต ปรารถนาพระโพธิญาณต่อไปในกาลข้างหน้า

ครั้นพระโพธิสัตว์ที่กำลังแหวกว่ายน้ำในมหาสมุทรอยู่นั้น จึงบังเกิดจิตตั้งพระมหาปณิธานอยากช่วยสรรพสัตว์ทั้งหลายในโลก จึงเปล่งวาจาออกมาว่า
“เราตรัสรู้แล้ว เราก็อยากให้ผู้อื่นรู้ด้วย
เราหลุดพ้นแล้ว ก็อยากให้ผู้อื่นหลุดพ้นด้วย
เราข้ามได้แล้ว เราก็อยากให้ผู้อื่นข้ามได้ด้วย”

เมื่อพระโพธิสัตว์เปล่งวาจาอันเป็นสัจอธิษฐาน มารดาซึ่งเกาะอยู่ที่หลังได้ยิน ก็บังเกิดจิตโสมนัสอย่างยิ่ง จึงเปล่งวาจาด้วยว่า “หากบุตรของข้าพเจ้าปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐ นำพาเวไนยสัตว์ไปสู่ฝั่ง ข้าพเจ้าก็จะขอเป็นพระพุทธมารดา”

ในกาลต่อมา มารดาของนายเรือสำเภาได้เกิดมาเป็นมารดาของพระโพธิสัตว์หลายภพหลายชาติ จนกระทั่งพระชาติสุดท้ายเป็น “พระนางสิริมหามายา” พระพุทธมารดาของเจ้าชายสิทธัตถะ พระโคตมพุทธเจ้า

“พระนางสิริมหามายา” จึงทรงเป็นเนื้อนาบุญที่สั่งสมบุญบารมีร่วมกับพระโพธิสัตว์มาช้านาน โดยตั้งความปรารถนาไว้เป็นพระพุทธมารดา ไม่เช่นนั้นพระพุทธเจ้าก็คงไม่อาจอุบัติขึ้นก็ได้ แต่พระนางก็แทบจะไม่มีโอกาสได้ชื่นชมพระบารมีของเจ้าชายสิทธัตถะ เพราะพระนางได้สิ้นพระชนม์ในอีก ๗ วันต่อมา หลังจากมีพระประสูติกาลพระโอรสแล้ว

ด้วยเหตุที่ว่าพระนางได้ตั้งจิตอธิฐานไว้ว่า ขอเป็นพระพุทธมารดาเท่านั้น พระนางจึงสิ้นพระชนม์ เพราะสงวนพระครรภ์ไว้แก่พระโพธิสัตว์เพียงพระองค์เดียว หลังจากนั้นพระนางก็ไปบังเกิดเป็น “เทพบุตร” มีนามว่า "สันตดุสิตเทพบุตร" สถิตในเทวโลกชั้นดุสิต ไม่ได้เป็น "เทพธิดา" หรือเป็นหญิงอย่างเก่า แต่ที่เกิดเป็นหญิง ก็เพราะพระนางอธิฐานขอเป็นพระพุทธมารดา นั่นเอง

คัดลอก เรียบเรียง และสรุปจากคัมภีร์ “สัมภารวิบาก” จากดุษฎีนิพนธ์ พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย โดย พระราชธรรมเมธี (วิสูติ ปัญญาทีโป) พ.ศ. ๒๕๖๐ และจาก trueplookpanya, Wikipadia ถ่ายทอดต่อโดย มนต์ชัย เทียนทอง (ภาพจำลองจากจินตนาการ สร้างด้วย AI)

************************

อนุโมทนาและขอบคุณที่มา https://web.facebook.com/monchai.tiantong.9?__tn__=-UC*F

 

"พึงระวังการวิพากวิจารณ์บุคคลอื่น ที่จะทำให้ปิดกั้นการเห็นให้เนิ่นนาน ถึงเห็นก็ไม่ชัด และจะปิดกั้นการเข้าถึงธรรมะที่สูงยิ่งๆขึ้นไป "
คำสอนหลวงป๋า

 

ที่มา อุทยานธรรม https://www.youtube.com/@Uttayarndham

 

ที่มา https://www.youtube.com/@watveerachotefoundation

 

การพูดคุยกับพ่อแม่ "ควรพูดอย่างมีสติ"
คำบางคำอาจเป็นยาพิษ
ทำร้ายจิตใจของท่านทั้งสอง
ไปทั้งชีวิตโดยที่เราไม่รู้ตัว
"พูดแรงใส่พ่อแม่" คิดให้ดีนะลูก
เวลาลูกหิวพ่อกับแม่ก็หาให้กิน
เวลาป่วยไข้ก็มีแต่พ่อแม่ที่คอยดูแล
ค่าเล่าเรียนโรงเรียนที่ลูกอยากเรียนพ่อแม่ก็จ่าย
อย่าแคร์คนอื่นมากกว่าพ่อแม่ตัวเอง


#พระที่ควรกราบไหว้ก่อนอื่นใดคือพระที่บ้าน
#ฝากไว้ให้คิดนะลูกๆทุกท่าน

 

ที่มา https://www.youtube.com/@Tripitaka-TH

 

https://www.youtube.com/shorts/bBYp9m4neuo?feature=share

 

การทำงานร่วมกันของสติ สมาธิ ปัญญา
อาจารย์ไชย ณ พล

Q ถาม :
เรียนถามท่านอาจารย์ค่ะ ไม่อยากเกิดแล้วค่ะ ถ้าจะปฏิบัติจริงจัง ควรเน้นการฝึกสติ หรือเน้นการฝึกสมาธิดีคะ จึงจะได้ผล
A อาจารย์ไชย ณ พล ตอบ :
ความจริง ถ้าศีลหมดจดดี วิรัติเด็ดขาดพอควรแล้ว ต้องเพียรต่ออีกสามประการคือ สติ สมาธิ ปัญญา นี่คือสามผู้ยิ่งใหญ่แห่งการบรรลุธรรม

ในมูลสูตร พระผู้มีพระภาคตรัสว่า “สติเป็นใหญ่ สมาธิเป็นประมุข ปัญญาเป็นยอด”

สติ เป็นโสภณสาธารณะเจตสิก ประกอบกับ มนสิการ (การกำหนดรู้)

สมาธิ เป็นชุดโสภณสาธารณะเจตสิก คือ สติ เอกัคคตา (จิตเป็นหนึ่ง) ประกอบกับ มนสิการ (การกำหนดรู้) กายลหุตา (กายเบา) จิตตลหุตา (จิตเบา) กายมุทุตา (กายอ่อนโยน) จิตตมุทุตา (จิตอ่อนโยน) กายกัมมัญญตา (กายควรแก่การงาน) จิตตกัมมัญญตา (จิตควรแก่การงาน) กายุชุกตา (กายตรง) จิตตุชุกตา (จิตตรง) กายปัสสัทธิ (กายสงบ) จิตตปัสสัทธิ (จิตสงบ) กายปาคุญญตา (กายคล่องแคล่ว) จิตตปาคุญญตา (จิตคล่องแคล่ว) และตัตรมัชฌัตตตา (ความเป็นกลางต่ออารมณ์ทั้งปวง) ทั้งประกอบกับสัพพสาธารณะเจตสิก คือ เวทนา สัญญา เจตนา อัปมัญญา และประกอบกับปกิณกเจตสิกเป็นบางช่วง ได้แก่ วิตก วิจาร ฉันทะ วิริยะ ปีติ

นี่สมาธิเป็นประมุขเลยต้องมีสมาชิกเยอะ

ปัญญา เป็นปัญญินทรีย์เจตสิก ประกอบกับสติ และชุดสมาธิเจตสิกที่กลั่นบริสุทธิ์แล้ว

สติ สมาธิ ปัญญา สามองค์ธรรมนี้ต้องทำงานร่วมกันจึงบรรลุธรรมได้

การทำงานร่วมกันของ สติ สมาธิ ปัญญา

ในปฏิสัมภิทามรรค ท่านพระสารีบุตรบอกว่า สติคือความตั้งมั่น สมาธิคือความไม่ฟุ้งซ่าน ปัญญาคือความรู้ชัดเห็นชัด

ในภาคปฏิบัติจริงจะเป็นอย่างนี้ เราต้องเจริญสติก่อน กำหนดรู้กาย เวทนา จิต ธรรม ด้วยจิตตั้งมั่น แต่การกำหนดรู้นอกสมาธินั้น มักจะเผลอฟุ้งซ่าน หากบังคับไม่ให้เผลอ จิตก็จะเกร็งไม่ควรแก่การงาน

ดังนั้น จึงต้องกลั่นสติให้เป็นสมาธิ ด้วยเหตุนี้สัมมาสติจึงเป็นมรรคที่เจ็ด สัมมาสมาธิเป็นมรรคที่แปด

เอาอะไรเข้าสมาธิล่ะ ก็เอาสตินั่นแหละเข้าสมาธิ ถ้าเปรียบความสัมพันธ์ คือ พาสติเข้าบ้านผสานพลังกับพี่น้องโสภณเจตสิกเพื่อสร้างปัญญาญาณ

สมาธิเป็นบ้านของสติ เพราะในสมาธิ สติจะสบายที่สุด ตั้งมั่นที่สุด มีกำลังที่สุด บริสุทธิ์ที่สุด

ด้วยเหตุนี้ ในฌานสี่จึงประกอบด้วยสติบริสุทธิ์และอุเบกขาอยู่ สติจะบริสุทธิ์ตั้งแต่ฌานสี่ถึงฌานเจ็ด สตินอกฌานไม่บริสุทธิ์ คุณภาพต่ำ ในฌานนั้นนอกจากสติจะบริสุทธิ์แล้ว สติยังใหญ่ตามระดับของสมาธิด้วย สติในบ้านสมาธิ จิตจึงเบา อ่อนโยน ควรแก่การงาน สงบ คล่องแคล่ว เป็นกลาง สามารถวิปัสสนาต่อได้

ปัญญาก็เกิดในสมาธิ พระพุทธเจ้าจึงทรงบอกว่า “จิตที่เป็นสมาธิย่อมรู้ทุกสิ่งตามเป็นจริง” และ “ปัญญาไม่มีแก่ผู้ไม่มีสมาธิ” ด้วยเหตุนี้สัมมาญาณะจึงเป็นผลต่อจากสัมมาสมาธิ นำสู่สัมมาวิมุตติโดยตรง หากไม่มีปัญญา วิมุตติไม่ได้

ท่านปัญจวัคคีย์ปฏิบัติสติสมาธิกับพระพุทธเจ้าอย่างเคร่งครัดมาหกปีจนแก่กล้า แต่ก็ยังไม่บรรลุธรรม จนพระพุทธเจ้ามาเปิดปัญญาให้ บังเกิดญาณ จึงบรรลุธรรม

สำคัญที่สุดตอนจะบรรลุธรรมปัญญาต้องเป็นระดับญาณ จึงเรียกว่า วิปัสสนาญาณ สังขารุเปกขาญาณ อนุโลมญาณ โคตรภูญาณ มัคคญาณ ผลญาณ ปัจเวกขณญาณ วิมุตติญาณ และญาณอื่น ๆ อีกมาก

ปัญญาระดับความเข้าใจจะบรรลุธรรมไม่ได้ ปุถุชนฟังธรรมมาเยอะ อ่านคัมภีร์มามาก ปฏิบัติธรรมมานาน แต่ไม่บรรลุธรรม เพราะยังไม่ถึงขั้นญาณ แล้วจะถึงญาณได้อย่างไร พระพุทธเจ้าตรัสว่า “ญาณย่อมมีแก่ผู้มีฌาน ญาณย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่มีฌาน” ด้วยเหตุนี้ ท่านพระอานนท์จึงบอกว่า การบรรลุธรรมบรรลุได้ในฌานเท่านั้น (อัฏฐกนาครสูตร)

เราเจริญปัญญาได้โดยการเอาสติบริสุทธิ์ในสมาธินั่นแหละ ส่องดูความเป็นจริงทั้งปวง จนรู้ชัดเห็นชัดธรรมชาติของสิ่งต่าง ๆ ที่ประกอบกัน ที่มีคุณสมบัติไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และเห็นทุกอย่างไม่เป็นตนจริง ๆ จึงสรุปลงรวมเป็นทุกขอริยสัจ

จากนั้นก็ส่องดูว่าอะไรเป็นเหตุให้เกิดทุกข์ทั้งหลาย ก็จะพบตัณหา และอวิชชาเป็นตัวการหลัก แล้วส่องดูอีกว่าสภาวะปราศจากทุกข์มีอยู่ใหม ก็จะพบนิโรธที่ผ่องใส สงัด ปราศตัณหาอวิชชา จากนั้นก็ส่องดูวิธีออกจากตัณหาอวิชชา ก็จะเห็นมรรค คือ วิราคะ จริงตามที่พระพุทธเจ้าตรัสทุกประการ จึงตั้งความเพียร วิปัสสนาส่องดูตัณหาหรืออวิชชาตัวใดตัวหนึ่งจริงจัง เมื่อมีปัญญารู้ชัดเห็นชัดแล้วก็วิราคะ คลายกำหนัด สลัดคืนเสีย เมื่อตัณหาหรืออวิชชาดับสูญแล้วก็ถึงวิมุตติ ก็จะปรากฏวิมุตติญาณขึ้นมา รู้ชัดเห็นชัดว่าชาติสิ้นแล้ว กิเลสขาดสูญสิ้นแล้ว แล้ววิมุตติญาณทัศนะ ปัญญาใหญ่ที่สุดที่มนุษย์ผู้เพียรถูกทางถึงผลพึงได้

ญาณนี้จะแจ่มแจ้งสัจธรรมความเป็นจริงทั้งปวงอย่างไม่เคยรู้เห็นมาก่อน และไม่มีใครในโลกสอนได้ ต้องรู้เองเห็นเอง แจ่มแจ้งเอง ตอนที่ฟังญาณคนอื่นนั้น ยังไงก็ไม่แจ่มแจ้งและไม่สิ้นสงสัย ดังนั้น ต้องปฏิบัติให้ถึงเอง พระพุทธองค์จึงทรงบอกว่า ธรรมเป็นสันทิฏฐิโก อันผู้ปฏิบัติจะพึงเห็นเอง

โดยสรุป สติอย่างเดียวบรรลุธรรมไม่ได้ แชมป์กีฬาทั้งหลายมีสติเป็นเลิศแต่ไม่บรรลุธรรม ในสติปัฏฐานสูตรจึงให้ยกจิตขึ้นสู่โพชฌงค์และมรรค ซึ่งมีสมาธิเป็นที่สุดด้วย

หรือ สมาธิอย่างเดียวก็ไม่บรรลุธรรม นักปฏิบัติจิตบนเขาหิมาลัยมีสมาธิเป็นเลิศแต่ไม่บรรลุธรรม

หรือ ปัญญาอย่างเดียวก็ไม่บรรลุธรรม นักวิทยาศาสตร์ผู้ค้นพบกฎธรรมชาติทั้งหลายมีปัญญาเป็นเลิศแต่ก็ไม่บรรลุธรรม

ต่อเมื่อใด สติเป็นใหญ่ สมาธิเป็นประมุข ปัญญาเป็นยอด ทำงานร่วมกันเป็นหนึ่งเดียวเพื่อความบริสุทธิ์ เมื่อนั้นจึงบรรลุธรรม เป็นอริยะอุบัติอีกองค์ในจักรวาล

ดังนั้น ให้ปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้าอย่างซื่อตรง จึงจะบรรลุธรรมตามที่พระพุทธองค์ทรงพาเราเข้าถึง

ปฏิบัติถูกตรงจริงจังก็จะจังของจริงในที่สุด


**********************************

ขอบคุณที่มา https://uttayarndham.org/dhamma-sharing/257/การทำงานร่วมกันของสติ-สมาธิ-ปัญญา

 

ที่มา https://www.youtube.com/@บ้านการเวกChannel

 

ที่มา https://www.youtube.com/@I-Style7487

 

ที่มา https://www.youtube.com/@lhinlee

 

ขอบคุณที่มา https://www.youtube.com/@GhostAmbassador