โมโหแม่ตัวเองมาก

ที่บ้านเราเก็บนกได้ค่ะ เป็นนกเขาชวา นกไม่ยอมบิน ตกอยู่ที่พื้น พ่อเลยเอามาเลี้ยงไว้ก่อน เรารักนกมากๆ เนื่องจากอุปนิสัยส่วนตัวเป็นคนรักสัตว์อยู่แล้ว นกไม่ยอมบิน น่าจะยังเด็กอยู่ หรือกลัวอะไรสักอย่าง ตอนแรกมีหางยาว ต่อมาหางหลุดหมด ไม่ทราบว่าเกิดจากสาเหตุอะไร นกก็บินไม่ได้ แม่เราชอบเอานกออกจากกรงมาเล่น เอามาเดินเล่นที่พื้นหลังบ้าน ซึ่งเราเตือนหลายครั้งแล้วว่านกจะกลัว และตกใจ แม่เราอายุมากแล้วเจ็ดสิบกว่า เราคิดว่าแม่จะจับนกไม่ได้หากมันโผบินออกไป เรากลัวมันบินแล้วไปตก แถวนั้นก็แมวเยอะค่ะ เราอยู่คนละบ้านกับพ่อแม่ เนื่องจากมีครอบครัว แต่ไปๆ มาๆ บ่อย แต่แล้ว วันที่เราไม่อยู่ เค้าก็ทำแบบนั้นอีก แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ นกโผบินไปบ้านอื่นเลยค่ะ แม่เอาไม่ได้ เรารู้ก็เสียใจ ร้องไห้ กลับไปช่วยหา ไปขอข้างบ้านขอหานก ก็หาไม่เจอแล้ว นกหายไปแล้วค่ะ เรารู้สึกเสียใจ มีแต่ความทุกข์ กลัวนกเป็นอะไรไป ถึงแม้จะเลี้ยงเค้าไม่ได้นาน ทำไมเราเสียใจมากขนาดนั้นเราก็ไม่เข้าใจตัวเองเลย และที่สำคัญคือโกรธแม่มาก ทั้งโกรธทั้งเกลียด ทั้งโมโห ว่าแม่ไปหลายคำ ไม่อยากกลับไปบ้านแล้ว ทำใจไม่ได้เลยค่ะ ทำไมแม่ไม่ฟังเราบ้าง กรรมทั้งของนกและของเรา และอาจจะเป็นของแม่ด้วยเช่นกัน อยากจะทำใจให้สงบๆ เสียทีก็ยังทำไม่ได้ จะทำยังไงดีคะ

 

คนที่เดือดร้อนคนแรกเวลาโกรธ
ก็คือตัวผู้โกรธเอง

คนแรกเลยที่ควรเมตตาก็คือ
เมตตาตัวผู้โกรธเองก่อน

 

​

​

ทำให้สบาย ๆ ให้นึกถึง ว่า นก มีกรรม มากำหนด ให้จากไป

ส่วน กับ แม่ ให้ นึกถึงว่า ท่านแก่แล้ว น่าสงสาร ที่เป็นแบบนี้..

เหมือนที่บ้านเลย.. พี่สาว เลี้ยงแมว หลงแมวมาก วันนึง แมวกระโดดปีนกำแพงหนีออกจากบ้านไป เพราะแม่ลืมปิดประตู พี่สาว ว่าแม่ ทะเลาะกันฉุนเฉียว เพราะโกรธที่แม่ทำแมวหาย ส่วนแม่ก็อายุเจ็ดสิบกว่าๆ (วัยกำลังเริ่มหลงลืม)

ก็เลย สงสัย พี่สาวว่า ทำไมเลือก แมว มากกว่า แม่แก่ๆ ที่เคยเบ่งคลอดเราออกมา

มีแม่คนเดียว บนโลกนี้ นกยังมีอีกหลายตัว

รักษาใจแม่ ดีกว่า ต่อไปคุณ อาจจะโดน บททดสอบนี้อีก รีบขอขมา ท่าน

ผ่านมา แล้ว อย่าไปหวลเรื่องเก่า อย่าไปเก็บรายละเอียดเก่า ๆ

เริ่มต้นใหม่ เพราะ แม่ยังมีลมหายใจอยู่

​

 

ใครหนอ

yUi Narongsak

 

ค่าน้ำนม

ThisBoMKuNG

........แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง
ที่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังเมื่อยังนอนเปล
แม่..เราเฝ้าโอ้ละเห่
กล่อมลูกน้อยนอนเปลไม่ห่างหันเห ไปจนไกล .
.แต่เล็กจนโตโอ้แม่ถนอม
แม่ผ่ายผอมย่อมเกิดจากรักลูกปักดวงใจ
เติบ โตโอ้เล็กจนใหญ่
นี่แหละหนาอะไร มิใช่ใดหนาเพราะค่าน้ำนม
..ควร คิดพินิจให้ดี ค่าน้ำนมแม่นี้ จะมีอะไรเหมาะสม
โอ้ว่าแม่จ๋า ลูกคิดถึงค่าน้ำนม เลือดในอกผสม กลั่นเป็นน้ำนมให้ลูกดื่มกิน
..ค่าน้ำนมควรชวนให้ลูกฝัง
แต่เมื่อหลังเปรียบดังผืนฟ้าหนักกว่าแผ่นดิน
บวช เรียนพากเพียรจนสิ้น
หยดหนึ่งน้ำนมกิน ทดแทนไม่สิ้นพระคุณแม่เอย .....