แบบทดสอบวัดระดับ "พลังจิต" ด้วยตัวคุณเองอย่างง่ายๆ

พลังจิตไม่ได้แสดงออกในรูป " อภิญญา" หรือ "อิทธิฤทธิ์" เสมอไป
สถาบันพัฒนาพลังจิตระดับชั้นนำของโลก จะมุ่งเน้นให้คนพัฒนา
พลังจิตเพื่อใช้ในชีวิตประจำวัน มากกว่าเอาไปใช้เดินบนน้ำ (สะพานก็มี)
ดังนั้น "ปัจจุบัน" สำคัญที่สุด เราอยู่กับปัจจุบัน ไม่มีความจำเป็นต้องเหาะ
ไปสอนใครต่างประเทศ แต่เราขึ้นเครื่องบินไปได้

ดังนั้น หากคุณต้องการรู้ว่าคุณมี "ระดับพลังจิต" ระดับใด จึงไม่จำเป็น
ต้องแสดง "อิทธิฤทธิ์" หรือ "อภิญญา" สามารถสังเกตุได้ด้วยการแสดง
พฤติกรรมในชีวิตประจำวันของคุณนี่เอง

แบบทดสอบพลังจิตอย่างง่ายๆ ขอให้คุณลองทำดู
ไม่มีการถามให้ตอบ แต่ให้คุณตอบตัวเองว่าคุณอยู่ระดับใด


เชิญคร้าบบบผม...
(||)

 

เมื่อเห็นโฆษณาหรือเดินผ่านสินค้าต่างๆ ในห้างสรรพสินค้า

เกรดเอ รู้เห็นอยู่ แต่ไม่ค่อยรู้สึกหวั่นไหวต่อสินค้าต่างๆ ความสนใจซื้อต่ำ<O</O
เกรดบี สนใจเฉพาะที่จิตตั้งไว้ว่าจะซื้อ นอกเหนือจากนั้นก็ไม่สนใจซื้อ<O</O
เกรดซี สนใจอย่างอื่นบ้าง บางครั้งพบว่าซื้อสิ่งที่ไม่คาดคิดจะซื้อติดมาบ้าง<O</O
เกรดดี เห็นแล้วใจหวั่นไหวอยากได้ไปหมด คาดหวังว่าถ้ามีเงินจะซื้อนั่นนี่<O</O

 

เมื่อต้องเลือกอาหารมากมายก่อนลงมือซื้อ
<O</O
เกรดเอ มองๆ ดูแล้วก็น่ากินเหมือนกัน แต่ก็เคยกินแล้ว เลือกเอาสักอิ่มหนึ่งก็พอ<O</O
เกรดบี ใจคิดจะกินอย่างหนึ่ง แต่พอเจออย่างอื่นเข้าจริงๆ หวั่นไหวอยากกินอีก<O</O
เกรดซี มักซื้ออย่างอื่นที่ไม่ตั้งใจมากินด้วย ทำไงได้ ก็มันน่ากินนี่นา ขอหน่อย<O</O
เกรดดี อยากกินไปทั้งนั้น พอกินไปไม่อร่อย กินไม่หมด ซื้อของใหม่ที่อยากกิน<O</O

 

เมื่อเดินผ่านคนที่งดงามน่าหลงใหล
<O</O
เกรดเอ เห็นว่าก็งดงาม แต่ก็มีเยอะ เคยเห็นมาเยอะอยู่ แล้วก็ผ่านไปเฉยๆ<O</O
เกรดบี คิดไปสักหน่อยว่าดีบ้าง หรือไม่ดีบ้าง สักพักก็ปรับสมดุลเฉยได้<O</O
เกรดซี แหม มันร้อนรุ่มมีอาการทางใจ ไม่อยากได้ครอง ก็อยากงามแบบนั้น<O</O
เกรดดี หวั่นไหวอีกแล้ว บางทีแสดงอาการเชิดใส่ บางทีแสร้งว่าฉันไม่สนเธอ<O</O

 

เมื่อมีคนชมคุณต่อหน้าคนอื่นๆ
<O</O
เกรดเอ ฟังไว้เป็นมารยาทเฉยๆ รู้สึกเหมือนเดิมชินๆ บางทีก็ถูกชมถูกด่า<O</O
เกรดบี ระวังตน คานด้วยการถอยไม่อยากให้ชม หรือเผลอใจร่วมพอใจไปนิด<O</O
เกรดซี ร่วมวงด้วย บ้างคุยต่อเลยไหนๆ เขาอยากชมแล้วก็เล่าให้ฟังด้วยตนเอง<O</O
เกรดดี ใจมันฟูฟ่องล่องลอยเลยละ แหมนานๆ ทีมีแบบนี้ มั่นใจตนเองขึ้นมาเลย<O</O

 

เมื่อมีคนด่าคุณต่อหน้าคนอื่นๆ
<O</O
เกรดเอ ฟังแล้วพอเข้าใจเจตนา และผลกระทบต่อตนเอง ก่อนจะตัดสินใจทำอะไร<O</O
เกรดบี ปกป้องตนเองก่อนสักระยะ จากนั้นเริ่มนิ่งเฉย ทำไงได้คนเราก็เป็นแบบนี้<O</O
เกรดซี ปกป้องตนเองพัลวัน อย่างไรเสียก็ไม่ยอมถอย ไม่ยอมลดละ ฉันต้องชนะ<O</O
เกรดดี จิตตก ขาดความมั่นใจในตนเอง ไม่อาจปกป้องตนเอง แม้นเถียงก็เถียงไม่ขึ้น<O</O

 

เมื่อได้ข่าวใหม่ที่เลวร้ายไม่สู้ดี
<O</O
เกรดเอ ก็อย่างนี้แหละเป็นธรรมดา ข่าวร้ายไม่ใช่ครั้งแรกของชีวิตเรานี่<O</O
เกรดบี เสียใจ และแสดงความเสียใจเมื่อได้ยินข่าว ก็มันเป็นมารยาทที่ต้องทำ<O</O
เกรดซี เสียใจ และอดไม่ได้ที่จะต้องเอาไปเล่าต่อสักวงสนทนาหนึ่ง ค่อยหายคัน<O</O
เกรดดี เสียใจจิตตก แล้วต้องหารที่ระบายที่พึ่งทางใจโดยเร็วเป็นปริมาณมาก<O</O

 

เมื่อได้ข่าวที่ดีต่อตนเองและหมู่คณะ
<O</O
เกรดเอ เข้าใจว่าเหตุที่ดีนั้นมาจากอะไร และจะดีได้นานแค่ไหน แล้วก็เฉยๆ เสีย<O</O
เกรดบี ดีใจสิ แต่ก็ไม่ได้บอกใครมาก รอก่อน ดูจังหวะ สมควรก็เลือกบอกข่าวดี<O</O
เกรดซี อดไม่ได้ที่จะเอามาเล่าต่อในหมู่เพื่อน พอเล่าแล้วสักวงค่อยหายคันปาก<O</O
เกรดดี คิดฝันต่อไปด้วย มั่นใจตนเองฟูฟ่องขึ้นมาทันที รีบประกาศให้มากโดยเร็ว<O</O

 

เมื่อเกิดสิ่งร้ายไม่ทันคาดคิด
<O</O
เกรดเอ หยุดนิ่งอย่างระวัง แล้วค่อยๆ ไตร่ตรองก่อน ตื่นเต้นไปก็อาจยิ่งแย่ลงก็ได้<O</O
เกรดบี ตกใจ รีบหาทางป้องกัน หรือแก้ไขทันที แต่ลืมลำดับสาเหตุที่มาของสิ่งร้าย<O</O
เกรดซี ตกใจ ต้องหาที่พึ่งทางใจ หนีก่อนดีกว่า คงแก้ไขอะไรไม่ได้ รีบหาของขลัง<O</O
เกรดดี ตกใจ จิตตกร้อนรน ทุกข์กระหน่ำมาทันที วิตกกังวล พะวง กลัวนั่นนี่เกินเหตุ<O</O

 

เมื่อต้องทะเลาะถกเถียงกับผู้คน
<O</O
เกรดเอ ยืนยันวัตถุประสงค์ที่วางไว้ไม่เป๋ออกไป แต่รับรู้วัตถุประสงค์อีกฝ่ายได้ชัด<O</O
เกรดบี ยืนยันวัตถุประสงค์ที่วางไว้ไม่เป๋ออกไป แต่ไม่ทันรับรู้วัตถุประสงค์อีกฝ่าย<O</O
เกรดซี เป๋ออกนอกทาง มาทะเลาะและจ้องจับผิดทำร้ายคู่สนทนาแทนเพื่อเอาชนะ<O</O
เกรดดี เป๋ออกนอกเรื่องที่สนทนา แล้วจิตตก ถูกอีกฝ่ายรุมกระหน่ำไม่อาจโต้แย้งได้<O</O

 

เมื่อพลาดหวังจากสิ่งที่ได้คิดไว้
<O</O
เกรดเอ รู้อยู่ว่ามันไม่ใช่ครั้งแรก และไม่เหนื่อยไม่ท้อที่จะพยายามใหม่ในครั้งแต่ไป<O</O
เกรดบี เสียใจนิดหน่อย ต้องการกำลังใจบ้าง เพื่อก้าวเดินต่อไปใหม่ แต่ไม่ละพยายาม<O</O
เกรดซี เสียใจ และต้องการกำลังใจ และคิดว่าคงไม่เอาแล้ว ไม่ไหวแล้ว เลิกทำดีกว่า<O</O
เกรดดี เสียใจ จิตตก เข้าหาที่พึ่งทางใจ หาที่ยึดเหนี่ยวทางใจ เช่น พระ. ของขลัง, หมอดู<O</O

 

เมื่อถูกจู่โจมทำร้ายจากสิ่งที่ไม่คาดคิด
<O</O
เกรดเอ รู้ว่าเป็นไปได้ รอดูว่ามันจะเอายังไง ทางเลือกก็มีตายและรอด ยอมรับได้อยู่<O</O
เกรดบี รีบหาทางเอาตัวรอด แต่ไม่แน่ใจว่าถ้ามันทำร้ายเรา เราจะทำไงดี กลัวกังวล<O</O
เกรดซี ตกใจ ไม่ทันได้คิด รีบหาทางเอาตัวเองรอดแบบทุรนทุราย และผิดพลาดไปหมด<O</O
เกรดดี ตกใจ จิตตก ขาอ่อน ไม่อาจพึ่งพาตนเองได้ หวังเพียงลึกๆ ว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะมาช่วย<O</O

 

เมื่อคนรักหรือพวกพ้องถูกทำร้าย
<O</O
เกรดเอ มันห้ามกันไม่ได้หรอก ก็มีบ้าง แต่จะหาโอกาสทำให้คนรักและพวกพ้องเข้มแข็ง<O</O
เกรดบี รีบหาทางช่วยเหลือป้องกัน เพราะไม่อยากเห็นคนรักและพวกพ้องตกในสภาพนั้น<O</O
เกรดซี ตกใจ วิตกกังวล รีบหาทางช่วยเหลือเหมือนคนว้าวุ่น ช่วยเขาไปก็เสียใจไป กลัวไป<O</O
เกรดดี ตกใจ จิตตก ไม่อาจหาทางช่วยเหลือเขาได้ หนีหรือหลบหน้าดีกว่า อย่ามาพึ่งพาเราเลย<O</O

 

เมื่อมีปัญหาในคณะแต่ไม่มีผู้รับผิดชอบ
<O</O
เกรดเอ หยุดนิ่งอย่างระวัง แล้วค่อยๆ ไตร่ตรองก่อน ตื่นเต้นไปก็อาจยิ่งแย่ลงก็ได้<O</O
เกรดบี ตกใจ รีบหาทางป้องกัน หรือแก้ไขทันที แต่ลืมลำดับสาเหตุที่มาของสิ่งร้าย<O</O
เกรดซี ตกใจ ต้องหาที่พึ่งทางใจ หนีก่อนดีกว่า คงแก้ไขอะไรไม่ได้ รีบหาของขลัง<O</O
เกรดดี ตกใจ จิตตกร้อนรน ทุกข์กระหน่ำมาทันที วิตกกังวล พะวง กลัวนั่นนี่เกินเหตุ<O</O

 

เมื่อใครคนหนึ่งในหมู่คณะได้รับคำชม
<O</O
เกรดเอ มันก็เป็นไปได้ทั้งนั้น จะดีใจหรือเสียใจอะไรละ ก็ชมไปตามมารยาทก็พอ<O</O
เกรดบี ชื่นชมยินดีด้วย แสดงมารยาทที่ดีตามสังคมเขาทำกัน อยากทำได้อย่างนั้นบ้าง<O</O
เกรดซี รีบดูว่าเขาทำอะไร พยายามเลียนแบบบ้าง จะต้องทำให้คนเห็นว่าฉันก็ทำได้<O</O
เกรดดี เชิดใส่ไม่สนใจ ไม่รู้ ไม่สน ไม่อยากมอง หรือไม่ก็จ้องหาทางจับผิดนินทา<O</O

 

เมื่อใครคนหนึ่งในต้องการความช่วยเหลือ
<O</O
เกรดเอ รอก่อน ถ้ามีฮีโร่แล้ว เราก็เก็บตัวเฉยไว้ คอยดูห่างๆ ถ้าไม่มีใครทำไหว เราจะทำ<O</O
เกรดบี รีบเข้าไปช่วยโดยเร็วที่สุด ไม่ว่าเราจะทำได้หรือไม่ได้ เราก็ต้องไปช่วยเขาก่อนใครๆ<O</O
เกรดซี ไม่เอาดีกว่า เอ็นดูเขา เอ็นเราขาด เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า ฉันก็มีปัญหาเหมือนกัน<O</O
เกรดดี วิตกกังวลถึงตนว่าตนจะแย่ด้วยไหม พยายามหนีและเลี่ยงหรือหลบไม่อยากได้ยิน<O</O

 

พลังจิตมีทั้งด้านที่เป็น "สัมมาฯ" และ "มิจฉาฯ" จำเป็นต้องพิจารณาเลือก

พลังจิตของคนเรานั้น เป็น "ผล" จากการฝึกจิตอย่างหนึ่ง
ผลนั้นย่อมมีเหตุก่อนเสมอ และเหตุที่จิตนั้นมีพลังสูงก็เนื่อง
จากมี "บาท" หรือ "ฐาน" รองรับที่แน่นไม่คลอนแคลน


พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้ตรัสรู้โดยชอบแล้ว ทรงเป็นหนึ่งเหนือ
เจ้าลัทธิ เจ้าพ่อ เจ้าแม่ หรือผู้มีอภิญญาอื่นใด ทรงมอบ
มรดกล้ำค่าอันหนึ่ง ที่เป็น "บาท" แห่งพลังจิต เป็น "บาท"
แห่ง "อิทธิฤทธิ์" เรียกว่า "อิทธิบาทสี่"


ด้วยว่ามี "อิทธิบาทสี่" เป็นบาทหรือฐานนี่เอง จึงได้มี "อิทธิฤทธิ์"
เป็นผล เหตุและผลเป็นเช่นนี้ พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น ทรง
แสดงธรรมใดเกิดแต่เหตุและดับไปด้วยเหตุนั้น ดังนั้น จึงทรงแสดง
เหตุและผลแห่งสภาวะธรรมใดๆ ทั้งปวงโดยกระจ่างชัดแล้ว


อันเดียรฉานวิชชา ที่เน้นฝึกพลังจิตแต่ออกนอกลู่นอกทางแห่งองค์
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็มีไม่น้อย พวกคุณไสย์ และ อภิญญาดำ
ยังคงอ้างตนว่าเป็น "พุทธบริษัท" อยู่ หากินโดยเอาพระธรรมบังหน้า
แต่ไร้ซึ่งการเคารพในธรรมแห่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า


อันจะส่งผล "กรรมหนัก" คือ การทำลายและบิดเบือนพระธรรมของพระองค์
และตั้งตนเป็นเจ้าลัทธิเกิดขึ้นมากมาย อีกไม่นานนัก เกิดภัยพิบัติ พวกเขา
จะแสดงฤทธิ์ ผู้คนก็เข้าไปกราบไหว้บูชาและขอยึดเหนี่ยวเป็นที่พึ่งทางใจ


จึงฝากไว้ให้ระวังตัวครับ
เขาพูดดี จิตใจก็ไม่เลว
แต่บังเอิ้ญญญ พาคุณเข้าป่าเข้าดง
"หลงทางออกไม่ได้" เท่านั้นเอง

 

อิทธิบาทสี่อันได้ชื่อว่าเป็น "บาท" แห่ง "อิทธิฤทธิ์"


พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงไม่สนับสนุนและสรรเสริญการแสดงตนโอ้อวด
ด้วยฤทธิ์ที่ตนมีในประการใดๆ ยกเว้นเพื่อการช่วยสรรพสัตว์ให้นิพพาน
ดังนั้น ท่านจึงไม่บอก ไม่โอ้อวดพระธรรมของพระองค์ว่ามีฤทธิ์เท่าใด
นานวันเข้า เดียรถีร์ก็แสดงตนว่ามีฤทธิ์อวดชาวบ้าน เพื่อให้ชาวบ้านนับ
ถือตนบ้าง ทั้งๆ มีฤทธิ์ก็แค่เล็กน้อย จนกระทั่งพระองค์ทำ "ยมกปาฏิหาริย์"
ปราบเดียรถีร์ไป นอกจากนี้ยังมีเจ้าลัทธิทั้งหกอีกมาก ที่มุ่งสอนให้คนโง่ลง
เพื่อที่ตนจะได้ควบคุมบงการผูกขาด ให้คนมายึดมาเกาะตน อ่ออแอเอาตัว
รอดไม่ได้ เพื่อจะได้เครื่องลาภสักการะ และบ้างก็มาเกิดใหม่ในยุคนี้เพื่อแก้ตัว
แต่บ้างก็กำลังเดินซ้ำรอยกรรมเดิม ปฏิบัติเหมือนอดีตชาตินั้น


ดังนี้ เขียนไว้ให้ผู้อ่านพึงสังวรณ์ ว่าทางแห่ง "สัมมาทิฐิ" ไม่ได้เน้น "ฤทธิ์"


แต่หากท่านไม่เข้าใจว่าทางแห่งสัมมาทิฐินั้น ไม่มีฤทธิ์ นั่นเพราะเข้าใจผิด
ฤทธิ์นั้นมีมาก แต่ผู้มีจิตสัมมาฯ ไม่แสดงออกและประกาศตนเท่านั้นเอง
ดังที่พระพุทธองค์ทรงตรัสรับรองพระธรรมหมวด "อิทธิบาทสี่" นี้ไว้ถึงว่า


"ผู้เจริญอิทธิบาทสี่ดีแล้วอย่างเรานี้ จะประสงค์อยู่ให้ถึงหนึ่งกัลป์ก็สามารถ
ทำได้" นี่คือ "อิทธิฤทธิ์" แห่งความเป็น "อำมตะ" ไม่ใช่ดอกหรือ? ไยมอง
"อิทธิบาทสี่" เป็นเรื่องกระจอกธรรมดา แล้วจะละเลยไม่ลองปฏิบัติดูกันบ้าง?


คนขายธูปจะได้แสดงให้เห็นชัดเพื่อให้ท่านปฏิบัติ "อิทธิบาทสี่" นี้เพื่อ
เพิ่ม "พลังจิต" ในการใช้ชีวิตประจำวัน อันจะได้อธิบายต่อไป

 

อิทธิบาทสี่สามารถฝึกได้ทุกเวลาในชีวิตประจำวันของเราอย่างไร?


๑. ฉันทะ คำว่า "ฉันทะ" นี้ไม่ได้แปลว่า "ชอบจึงทำ ไม่ชอบก็ไม่ทำ"
หรือ "อยากทำ อยากได้ อยากมี อยากเป็น" (ตัณหา) แต่ฉันทะ หมาย
ถึงจิตที่ประภัสสร อ่อนน้อมควรแก่งาน และยอมรับสภาวะอย่างแช่มชื่น
ในการทำงานแม้นงานนั้นไม่น่าทำ เช่น เป็นคนกวาดขยะ ก็สามารถทำ
งานกวาดขยะได้อย่างสดชื่นมีความสุขกับงานที่ทำได้ ไม่ท้อแท้ชีวิต

๒. วิริยะ คือ ความต่อเนื่อง และการพัฒนาสู่ความก้าวหน้าขั้นสูงไม่หยุด
หย่อน หากหย่อนลงเมื่อใด เรียกว่า "ขาดวิริยะ" หาก "หยุดทำ" ก็เรียก
ว่าขาดวิริยะ เพราะไม่มีความ "ต่อเนื่อง" ดังนี้ วิริยะ ไม่ได้แปลว่าทำให้มาก
ทำเกินกำลัง (สุดโต่งแบบทุกขกริยา) แต่วิริยะ คือ ทำต่อเนื่องไม่หยุดไม่หย่อน
และพัฒนายิ่งๆ ขึ้นไปเป็นลำดับ ในการทำทุกสิ่ง ต้องมี "วิริยะ" จึงจะพัฒนา
ได้ทั้งสิ้น ไม่สามารถขาดวิริยะได้ ขาดเมื่อใดก็ย่ำอยู่กับที่เท่านั้นเอง

๓. จิตตะ คือ การตั้งจิตตรงมั่น ไม่หวั่นไหว ไม่เอนซ้าย ไม่เอนขวา ไม่เลือก
ที่รัก มักที่ชัง ตรงแน่วแน่นิ่งไม่สะทกสะท้านใดๆ ด้วย "จิตตะ" นี่เอง จึงทำให้
จิตมีกำลังมากขึ้นทุกครั้งที่พบอุปสรรคที่มากขึ้นไป จิตก็จะเพิ่มกำลังสูงขึ้น
ตามอุปสรรคนั้นด้วย พลังจิตก็เพิ่มในขณะทำงานอย่างไม่ทันสังเกตุ อย่าลืม
ว่า "จิตตะ" ไม่ใช่ "สมาธิ" แต่เป็นลักษณะจิตที่ตั้งตรงไม่เอนไปไหน ไม่หลุด
จึงเป็นกำลังให้แก่ "สมาธิ" ได้อีกด้วย อนึ่ง "จิตตะ" ไม่ได้แปลว่าตั้งใจหรือ
ไม่ตั้งใจ ดังนี้ ขอให้ทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้งก็สามารถเจริญอิทธิบาทสี่ได้

๔. วิมังสา เมื่อมีจิตประภัสสรผ่องใสตลอดเวลาในงานที่แม้นต้อยต่ำและ
มีวิริยะต่อเนื่องหนุนไม่ขาดสายทำให้พัฒนาขึ้นแล้ว จิตตรงมั่นไม่เอนเอียง
ไม่ตกจากระดับที่เจริญมา เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้น ก็ใช้การพิจารณาใคร่ครวญ
เพื่อแก้ไขปัญหานั้นๆ ให้ลุล่วงไป การใช้ "ปัญญาใคร่ครวญ" ก็คือการใช้
"วิมังสา" คำว่า "มังสา" คือ "เนื้อ" หรือ "เนื้อหาสาระ" คำว่า "วิ" ใช้
สำหรับการยอกย้อนกลับไปมาเช่น "วิวัฒกัลป์" หมายถึง กัลป์ที่ย้อนจาก
วัฒกัลป์ไปคนและทางเป็นต้น ดังนั้น "วิมังสา" คือ การพิจารณา "เนื้อ
หาสาระแก่นสาร" ในสิ่งที่เราพบเจอทุกวัน ไม่ยึดติดเพียงเปลือกนอก มอง
ให้ลึกทะลุลงไป ยอกย้อนหาสาเหตุและผลลัพธ์ จึงเรียก "วิมังสา" อันจะ
ส่งผลให้ "ปัญญา" ในอินทรีย์ห้า เจริญตามไปด้วย และบรรลุนิพพานได้


สามารถใช้ในการทำงานในชีวิตประจำวันได้จนถึงขั้นบรรลุมรรคผลนิพพานครับ

 

ใครอยากมีอิทธิฤทธิ์อยู่ได้หลายร้อยปี แบบหลวงปู่เทพโลกอุดร
อย่ามัวอ่อนแอหาที่ยึดเหนี่ยวทางใจ หันมาฝึก "อิทธิบาทสี่"


เถอะครับ


(b-flower) (verygood) (b-deejai)