เรื่องเด่น อย่าดูถูก " อนุโมทนา สาธุ "

อย่าดูถูกอนุโมทนาสาธุ

#อาตมาภาพเริ่มจากอนุโมทนาสาธุการมาจากสมัยพระศาสนาของพระพุทธเจ้ากกุสันโธ

ผู้ข้าฯเป็นยาจกขอทาน เป็นคนทุกข์ยากจนเข็ญใจ แต่ก็ชอบไปวัดของพระพุทธเจ้า วันเว้นวัน #ไปอนุโมทนาสาธุการในการบวชของพระสงฆ์สามเณร #ในการทำบุญให้ทานของเศรษฐี #ของคนรวย...

#นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความมั่งมีต่อมา...

แต่น่าอนาถใจแท้...
ผู้ข้าก่อนจะเป็นขอทานนั้นกลับเคยเป็นผู้มั่งคั่ง...
ผู้ข้าฯไม่ให้ทาน .. ได้เป็นเศรษฐีร่ำรวยแล้วขี้เหนียว ไม่แบ่งปัน ไม่ยินดีพอใจการแบ่งปัน มีแต่รายการเก็บ

รวยก็รวยสุดขีด...คนรวยใจดำนั่นคือภพชาติสุดท้าย
ทุกข์ยากก็สุดขีด...#เริ่มอนุโมทนานั่นคือภพเริ่มจะมี...

................

เมื่อครั้งยุคสมัย ศาสนาของพระพุทธเจ้ากกุสันโธ ผู้ข้าฯ กับเมียเกิดเป็นคนทุกข์ ทุกข์ขอทานเขามากิน

ตื่นเช้า เมียไปทางหนึ่งผัวไปทางหนึ่ง นัดหมายกันว่าตอนค่ำให้ไปพบกันอยู่ศาลาท่าน้ำ หรือไม่ก็ที่ใดที่หนึ่ง

ขอข้าว ขออาหาร ขอผ้านุ่งผ้าห่ม ได้บ้างไม่ได้บ้าง ได้กินอิ่มเป็นบางวัน บางวันก็อดก็หิวไปตามเรื่อง ชีวิตนั้นดีที่ไม่มีลูก ทุกข์ไม่มีที่อยู่ไม่ได้กิน ตัวดำตัวผอม ได้ผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็เก็บมา ขอด้ายขอเข็มเขามาเย็บติด บางทีก็ได้เอาไม้กลัดเอา ชีวิตที่ทุกข์ก็ทุกข์

วันงานนักขัตฤกษ์ เมียอยากได้เครื่องแต่งกาย ก็รวบรวมเงินที่ขอทานมาได้ พอได้ซื้อแป้งทาหน้าทาตัว เสื้อผ้าที่สะอาดก็เก็บไว้ห่อไว้รักษาติดตัวไว้ เพื่อเอาไว้นุ่งห่มวันงานรื่นเริงประจำปี

…ความทุกข์มีถึงขนาดนั้น ความสนุกสนานใจนี้มันก็ชอบ…

รับจ้างเขาแบกของขึ้นจากเรือรับจ้างชำระที่สกปรกก็เอา งานดีกว่านี้เขาก็ไม่จ้าง เพราะเขารังเกียจว่าตัวเราวรรณะต่ำเป็นทุคตะ

แต่ก็ชอบไปวัดของพระพุทธเจ้าวันเว้นวันไป #ไปอนุโมทนาสาธุการ
#ในการบวชของพระสงฆ์สามเณร #ในการทำบุญให้ทานของเศรษฐี #ของคนรวย

#เราก็ได้แต่บอกเมียว่าให้อนุโมทนาสาธุการ #ยินดีกับเขา #จะเอาอะไรให้ทานก็ไม่ได้ #จะเข้าไปปฏิบัติพระสงฆ์ก็เกรงกลัวเพิ่นจะไล่ออก #แต่พระสงฆ์ผู้คนก็ไม่ไล่

#ไปอนุโมทนาสาธุการแล้ว ก็ออกไปหาขอทาน ไปด้วยกันก็มี แยกกันไปก็มี เป็นบุพกรรมของตนแท้ ๆ หล่ะ เกิดได้ชีวิตเป็นทุคตะขอทาน

แต่นั่นกามก็ยังชอบใจอยู่ นอนกับเมียอยู่ ห่วงเมียกว่าอย่างอื่น เพราะเมียรูปงามสมส่วน แต่ผิวดำเท่านั้น…

พอมาถึงชีวิตนี้คนที่เคยเป็นเมียคนนั้นไปพบปะอยู่เมืองเชียงใหม่ เขาได้เกิดเป็นเศรษฐีระดับสองของเมืองเชียงใหม่ พอเห็นกันก็ดึงดูดกันทันที ชอบอกพอใจกัน เขาก็มาบำรุงให้ข้าว ให้น้ำ ให้ผ้า ให้การดูแลเราทุกอย่าง มาปวารณาตัว ชอบมาพูดมาคุย มาทำบุญให้ทาน มาจำศีลอยู่ด้วยอยู่วัดเจดีย์หลวง เมืองเชียงใหม่

พอเราออกไปอยู่อำเภอขานอกออกไปก็ไปทำบุญ ไปดูแลหลายอัน หลายอย่าง

ผู้ข้าฯ ก็ถามว่า…

“ ระลึกได้อยู่ไหม ? พากันเกิดเมืองพาราณสี เป็นคนทุคตะขอทานกินนะชีวิตนั้น ”

“ บ่ได้เจ้า บาปกรรมอะหยังได้ไปเกิดเป็นขอทาน ”

“ ไม่ให้ทาน ได้ร่ำรวยแล้วขี้เหนียว ไม่แบ่งปัน ไม่ยินดีพอใจการแบ่งปัน มีแต่รายการเก็บ ”

หลายชีวิตอยู่ที่เป็นขอทาน เป็นคนทุคตะ อยู่อำเภอแม่สอดก็ชีวิตหนึ่ง อยู่เมืองลพบุรีก็ชีวิตหนึ่ง อยู่บังคลาเทศก็ชีวิตหนึ่ง

หลายชีวิตเกิดตายนับไม่ได้ รวยก็รวยสุดขีด ทุกข์ยากก็สุดขีด เกิดตายในโลก กว่าจะหลุดกว่าจะพ้นได้ สัปปะลี้ เกิดตาย…”

หลวงปู่จาม มหาปุญโญ

คัดลอกจากธรรมะประวัติองค์หลวงปู่จาม มหาปุญโญ ผู้มากมีบุญ วัดป่าวิเวกวัฒนาราม (วัดหนองน่อง) คำชะอี จังหวัดมุกดาหาร