วิธีพิสูจนภพชาติของพระพุทธเจา

หลายคนมีความรู้สึกวาทําไมตองเชื่อพระพุทธเจาดวย มีตัวตนอยู่จริงหรือเปลาก็ไมรู เรื่องนี้
สามารถพิสจนได ดวยโบราณสถานทางพุทธศาสนา ทีมอยในประเทศอินเดีย เนปาลเป็นตน
ซึ่งแสดงใหรู้ว่าพระพุทธเจามีตัวตนอยูจริง
และขอตั้งคําถามใหคิดวา แลวทําไมเราตองเชื่อนักวิทยาศาสตรทั้งหลาย เชนมีดวงดาวตาง ๆ
อยในจักรวาล มีสสาร พลังงานตาง ๆ อยู่มากมาย มีคลื่นไฟฟ้า คลื่นวิทยุอยูในอากาศ ทุกคนก็คงตอบไดว่า
เพราะสามารถพิสูจนไดทางอายตนะทั้ง ๕ คือ ตา หู จมูก ลิ้นและกาย ดวยวิธีการทางวิทยาศาสตร์
เชนเดียวกันสิ่งที่พระพุทธเจาตรัสไวก็ตอง เอหิปสสิโก คือทาใหพิสูจน โดยการ โอปะนะยิโก
คือนอมเขามาใสตัว ดวยวิธีการของพระพุทธองคคือ พิสูจนดวยจิต ซึ่งมีพุทธสาวกทั้งหลายทั้งบรรพชิต
และฆราวาสสามารถพิสูจนไดและยอมรับกันมานักตอนักแลว
แตทสําคัญซึ่งพิสจนไดว่า พระพุทธเจามีจริง ก็คือพระธรรมคําสอนของพระองคที่เป็นสัจธรรม
มั่นคงมากวา ๒๕๐๐ ปี หากใครนํามาปฏิบติ ก็สามารถสัมผัสผลไดในขณะนั้น
เพราะฉะนั้นผู้เขียนขอเสนอวิธีพสูจนว่า นรก สวรรคมจริงหรือไม ดังตอไปนี้

๑. พิสูจนดวยการอนุมาน เชนเห็นคนที่มีความสุขเพียบพรอมมีอยูในโลกนี้ ก็น่าจะอนุมานไดว่า
เทวดาผู้สวยสุขอันเป็นทิพยมีอยูจริง หรือเห็นคนยากจนเข็ญใจมีอยู่ในโลกนี้ ก็น่าจะอนุมาน
ไดเชนกันวา นรกจริงๆ นาจะมี
๒. พิสูจนดวยจิตที่เป็นสมาธิ คือฝึกสมถกรรมฐานจนไดฌานสมาบัติ มีฤทธิทางจิต( มโนมยิทธิ)
จนสามารถไปเที่ยวนรกสวรรคทางจิตไดจริง
๓. พิสูจนด้วยชีวิต ถาอยากรูว่าชาติหนามีจริง ก็กลั้นลมหายใจซัก ๕-๑๐ นาที ก็สามารถเดินทาง
ไปถึงชาติหนาไดอยางรวดเร็ว
๔. หากยังไมเชื่ออีกก็ต้องพิสูจนด้วยคัมภีร (เรียกวา ตถาคตโพธิสทธา คือเชื่อในการตรัสรู้ของพระพุทธเจา)

หากไมสามารถทําในขอ ๒ และขอ ๓ ได ก็ต้องอานเอาเองในคัมภีรพระไตรปฎก เชนที่ทรงตรัส
ไวในวิมานวัตถุ หรือเปตวัตถุเป็นตน ซึ่งในปัจจุบันนี้ สามารถคนหาอานไดอยางงายดายทางอินเตอรเน็ต
เชนเว็บไซต 84000 เป็นตน ถาหากเชื่อวาพระพุทธเจามีจริง ตรัสรู้จริง ก็ต้องเชื่อวาสิ่งที่บันทึก
ไวในพระไตรปฎกนั้นเป็นของจริง เพราะเป็นที่ยอมรับของนักปราชญโดยทั่วไปวา พระไตรปฎกของเถรวาท
ยังบริสุทธิ์และรักษาพุทธพจนไวไดเป็นอยางดี

ผู้เขียนขอยกตัวอยางวิวาทะระหวางเจาปายาสิผู้ครองเมืองเสตัพพยะ ผู้ไมเชื่อเรื่องภพชาติ
กับพระกุมารกัสสปะ ผซึ่งไดรับการยกยองจากพระพุทธเจาวาเป็นสุดยอดทางดานแสดงธรรมไดไพเราะ
วิจตร ซึ่งมีบนทึกไวใน ปายาสิราชัญญสูตร พระไตรปฎกเลมที่ ๑๐ ทีฆนิกาย มหาวรรค ผู้เขียนขอสรุป
ยนยอไวด้วยสํานวนของตนเองดังตอไปนี้

เจาปายาสิมีแนวความคิดทางดานวัตถุนิยมสุดขั้ว คือมีความเห็นวาโลกหนาไมมี ฉะนั้น
สัตวที่จะไปเกิดในโลกหนาจึงไมมี และผลแหงกรรมดีกรรมชั่วไมมี(ตายแลวสูญ) ซึ่งทานเองก็ไมได้
คิดขึ้นมาลอยๆ อยางไรเหตุผล แตไดทําการพิสูจนทดลองวิจัยมาแลวเป็นอยางดี
วันหนึ่งเจาปายาสิไดแสดงทิฐิของทานกับพระกุมารกัสสปะดวยเหตุผลวา

“ญาติของขาพเจาคนหนึ่ง ซึ่งคิดชั่ว ทําชั่ว พูดชั่ว พูดงายๆ คือชั่วสมบูรณแบบ หากพูดตามคําของ
สมณะพราหมณทงหลาย ก็ต้องบอกวาตายไปตองเกิดในอบายภูมิแนนอน ขาพเจาจึงสั่งนักสั่งหนาวา
‘หากทานไปเกิดในนรก โปรดชวยมาแจงขาว หรือสงคนมาบอกเราดวยวา ในนรกนั้นเป็นอยางไร’
แตจนบัดนี้ ขาพเจาก็ยังไมเห็นวาญาติผู้นั่นของเราจะมาแจงขาวใหทราบไดเลย แสดงวาตายแลว สูญแนๆ”

ทานกุมารกัสสปะจึงชี้แจงวา
“ทานอยาพึ่งดวนสรุปอยางนั้น หากทานจับมหาโจรได และสั่งใหโบยตีจับมัดแหประจาน
ไปรอบเมือง กอนที่จะถูกนายเพชรฆาตบั้นคอเสียบประจานไว หากโจรจะขออนุญาตนายเพชรฆาตวา
ขอกลับไปสั่งเสียญาติพี่น้องเสียกอน แลวจะกลับมาใหตัดคอ ทานคิดวาเขาควรไดรับการผอนผันไหม?”

“ไมมีใครยอมใหทําอยางนั้นแน พระคุณเจา”
“เชนเดียวกัน หากญาติของทานผูประพฤติชั่วไปเกิดในนรกแลว ไดขอผอนผันแกนายนิรยบาลวา
เดียวกอนอยาพึ่งลงโทษขาพเจาเลย ขอไปบอกเจาปายาสิเสียกอนวา ขาพเจาไปเกิดในนรก โลกหนามีจริง
ผลแหงกรรมมีจริง ไมใชตายแลวสูญ ทานคิดวานายนิรยบาลจะอนุญาตเขาไหม?”

“นายนิรยบาลคงไมอนุญาตแนพระคุณเจา แตถึงทานจะยกเหตุผลมาโตแยงอยางไร ขาพเจาก็
เชื่อวาตายแลวสูญอยูดี เพราะวาครั้งหนึง มีญาติคนหนึ่งของขาพเจาซึ่งเป็นคนดีมากๆ ป่วยหนักใกลตาย
หากตายแลวเขาควรจะไดไปเกิดในสวรรค ตามวาทะของสมณะพราหมณทั้งหลาย ขาพเจาไดสั่งเสีย ไวว่า
ขาพเจาไวใจทานมาก สิ่งที่ทานเห็นจะเป็นเหมือนกับสิ่งที่เราเห็น ทานโปรดกลับมาบอกเราดวยวา
ความเป็นอยู่ในสวรรคนั้นเป็นอยางไร หรือจะบอกขาพเจาดวยวิธีใดก็ได ขาพเจาจะเชื่อตามนั้น
แตจนบัดนี้ก็ยังไมเห็นเขาโผลหนามาแจงใหขาพเจาทราบเลย”
“ใจเย็นๆ มหาบพิตร อุปมาเหมือนคนที่พลาดทาตกลงไปในหลุมสวม จมอยในอุจจาระจนมิดศีรษะ
เมื่อไดรับการชวยเหลือใหขึ้นจากหลุมอุจจาระอันแสนสกปรก และไดชําระรางกายจนสะอาดแลว
เขายังปรารถนาที่จะลงไปอยในหลุมสวมนั้นอีกหรือมหาบพิตร”
“คงไมมีใครปรารถนาอยางนั้นแน พระคุณเจา”
“ก็เชนเดียวกัน หมู่มนุษยนั้นนับวาไมสะอาด มีกลิ่นเหม็น และเป็นสิ่งปฏิกูลดุจหลุมสวม
สําหรับทวยเทพแลวกลิ่นมนุษยเหม็นไปตั้งหลายรอยโยชน หากญาติของทานไปเกิดในสวรรค์
เขาจะมาทูลทานหรือวาตายแลวไมไดสญนะ”
“ทานอุปมาไดดีนะ พระคุณเจา แตข้าพเจาก็ยังเชื่อมั่นในความเห็นของขาพเจาอยูดี”
“ถาอยางนั้นลองฟังอีกอุปมาหนึ่ง รอยปีของมนุษยเป็นวันหนึ่งกับคืนหนึ่งของทวยเทพ
ชั้นดาวดึงส พันปีทิพย์เป็นอายุของเทวดาในชันนี้ (๓๖ ลานปีของมนุษย) หากญาติของทานไปเกิดเป็น
เทพชั้นดาวดึงส เพลิดเพลินกับการเสวยสุขอันเป็นทิพย ดวยคิดวา ‘ขอสนุกสักสองสามวันกอนแลว
คอยไปทูลเจาปายาสิ’ ทานคิดวาเขาควรจะมาบอกทานไดหรือวาชีวิตในโลกหนามีอยจริง”
“คงไมรู้จะบอกใครไดแลวละพระคุณเจา เพราะพวกเราคงจะพากันตายไปนานแลว แตขาพเจา
สงสัยอยูหนอย แลวเทวดาที่ไหนมาบอกพระคุณเจาวา เทพชั้นดาวดึงสมีอยูจริง หรือเทพเหลานั้นจะมีอายุ
ยืนไดถึงขนาดนั้นจริงๆ ขาพเจาไมใชคนหูเบาเชื่องายถึงปานนั้น”
“ถาอยางนั้นอาตมาจะอุปมาใหฟ้ง หากมีคนตาบอดกลาววา สีดํา แดง ขาว เหลือง หรือดวงดาว
ดวงจันทร ดวงอาทิตย ไมมีอยูจริง เพราะไมเคยรูจักและไมเคยมองเห็นสิ่งเหลานั้น ทานคิดวาเขาควร
จะพูดเชนนั้นหรือ?”
“ไมควรแนๆ พระคุณเจา”
“สิ่งที่มหาบพิตรตรัสไวก็ไมสมควรเชนกัน เพราะนรกสวรรคนั้นไมสามารถมองเห็นไดด้วย
มังสจักษุ หากสมณะใดพอใจในเสนาสนะอันสงัด มีความไมประมาท บําเพ็ญเพียรอยู่ มีทิพยจักษุ
อันบริสุทธิ์เกิดขึ้นแลว ยอมมองเห็นไดทั้งโลกนี้และโลกหนา ไมใชด้วยมังสจักษุดั่งมหาบพิตรตรัส
เพราะฉะนั้นอาตมายืนยันวา โลกหนามีอยู่ สัตวที่เกิดในโลกหนามีอยู่ ผลของบุญและบาปมีอยู่จริง”

“ถาอยางนั้น พระคุณเจาลองอธิบายใหข้าพเจาฟังหนอยเถิดวา ทําไมบรรดาสมณพราหมณผู้มีศีล
มีกัลยาณธรรมและเชื่ออยู่เต็มอกวา ชาติหนามีจริง ผลบุญมีจริง ทําไมไมรีบฆาตัวตายไปซะ
จะไดไปเสวยสุขในสวรรค ขาพเจาก็เห็นมีแตรักตัวกลัวตายกันทั้งนั้นนี่นา”
“อาตมาจะยกนิทานเรื่องหนึ่งใหฟัง มหาบพิตร...
มีชายแกคนหนึ่งมีบุตรซึ่งมีอายุประมาณ ๑๐ ปีกับภรรยาคนแรกซึ่งดวนตายจากแกไปกอน
ดวยความเป็นหวงลูกชายอยากใหมคนคอยดูแล แกจึงแตงงานกับหญิงอื่น จนหญิงนั้นตั้งทองใกลคลอด
ชายแกก็ด่วนจากโลกนี้ไปอีกคน ลูกชายตัวนอยคงจะไดรับการยุยงจากญาติอื่นๆ จึงกลาวทวงมรดกวา...
“แม...ทรัพย ขาวเปลือก เงินหรือทองทั้งหมดนั้นเป็นของฉัน แมหามีสวนอะไรในทรัพย์
สมบัตินี้ไม ขอแมจงมอบมรดกซึ่งเป็นของพอใหแกฉันเถิด”
แมแมเลี้ยงจะชี้แจงวา
“ขอลูกจงรอจนกวาแมจะคลอดเถิด ถาลูกที่คลอดออกมาเป็นชาย เขาจะไดรับสวนแบงในมรดกนั้น
ถาเป็นหญิง ก็จะยกใหเป็นภรรยาของเจา” (ตามธรรมเนียมของพราหมณในสมัยนั้น)
แตเด็กนอยนั้นก็พร่าพูดอยูอยางนั้นถึง ๓ ครั้ง
แมเลี้ยงทนรําคาญไมไหว จึงไดฉวยเอามีดผาทองของตนเองเพื่อจะไดรู้ว่า เด็กที่อยูในทองเป็น
หญิงหรือชาย หญิงนั้นจึงไดถึงแกความตายดวยความโงของตนเอง ฉันใด
มหาบพิตร...ก็ฉันนั้นเชนกัน ผูไมฉลาด แสวงหาโลกหนาดวยอุบายไมแยบคาย ยอมถึงความ
พินาศ สมณพราหมณผู้ฉลาด ยอมไมเรงผลไมที่ยังไมสุกใหรีบสุก จึงรอใหผลไมนั้นสุกเอง อันชีวิตของ
สมณพราหมณผู้มีศล มีกลยาณธรรม แปลกกวาคนอื่นๆ ทานดํารงอยูนานเทาใด ก็ยอมประสบบุญมาก
เทานัน และปฏิบตเพื่ออนุเคราะหโลก เพื่อประโยชน เพื่อเกือกูล เพื่อความสุขแกเทวดาและมนุษยทั้งหลาย
ดูกรมหาบพิตร โดยคําอธิบายเชนนี้แล อาตมาขอยืนยันวาตายแลวไมสญแนนอน”

“เหตุผลของพระคุณเจานาฟัง แตข้าพเจาก็ยังมั่นใจในความเห็นของขาพเจาอยูดี เพราะขาพเจาได้
ทดลองดวยการใหคนของขาพเจา จับโจรที่สมควรไดรับโทษประหารใสในหมอใบใหญ และใหรัด
หมอใหแนน พอกดวยดินเหนียว ยกขึ้นตั้งบนเตาไฟ จนมั่นใจวาโจรนั้นไดตายแลว จึงไดสั่งใหเขาคอยๆ
เปิดฝา แกะเอาดินเหนียวออก เพื่อจะไดสงเกตวามีชวะ ( วิญญาณ) ของโจรลอยออกมาไหมแตขาพเจา
ก็ยังไมเคยเห็นวาจะมีชีวะอะไรลอยออกมาใหดู ขาพเจาจึงมั่นใจวาชีวตในโลกหนาไมมีแนๆ”
“อยางนั้นหรือมหาบพิตร ถาอยางนั้นขาพเจาขอถามหนอยเถอะวา เมื่อทานบรรทมกลางวัน
คงจะมีหญิงรับใช้ทั้งหลายคอยดูแลอยู่ใก้ลชิดเป็นแน ท่านเคยฝันเห็นสวนดอกไมป่าหรือ
สระโบกขรณีอันนารื่นรมยหรือไม?”
“เคย พระคุณเจา”
“คนเหลานั้นเคยเห็นชีวะของมหาบพิตรออกหรือเขาบางหรือเปลา”
“หามิได พระคุณเจา”
“ก็ชีวะของคนที่มีชีวิตอยู่ยังเห็นไมได แลวชีวะของคนที่ตายแลว ทานจะทอดพระเนตรไดอยางไร”
แตเจาปายาสิ ก็ยังดันทุรงหาเหตุผลมาสนับสนุนทิฐิของตนตอไป
“เดียวกอน พระคุณเจา ขาพเจายังไมเชื่องายๆ หรอก เพราะขาพเจาเคยใหคนจับโจรรายมาทดลอง
ดวยการคอยๆ ชําแหละหนัง เนื้อ เอ็น กระดูกทีละนิดๆ โดยไมใหชอกช้ำ ทั้งๆที่มีชีวตอยูนั่นแหละ
เมื่อโจรนั้นใกลตาย ขาพเจาไดสั่งใหจับพลิกคว่ำพลิกหงาย จับตะแคง ทุบดวยมือ เคาะดวยกอนดิน
กอนหิน ลากไปลากมา เผื่อวาบางทีจะไดเห็นชีวะของเขาออกมาบาง แตแมจะทําอยางไร ก็ยังไมเห็น
ชีวะของเขาอยดี ตาก็ยังมีอยูแตมองไมเห็น หูก็ยังมีอยูแตไมไดยิน จมูกก็ยังมีแตไมไดกลิน ลิ้นก็มีนะ
แตลิ้มรสไมได ดูกรพระคุณเจา ขาพเจาจึงยังมั่นใจในความเห็นของตนวาถูกตอง”
“ถาเชนนั้น อาตมาจะยกอุปมาหนึ่งถวาย”
มีคนเป่าสังขคนหนึ่ง เดินทางไปในชนบท ยืนอยูกลางหมูบ้านแลวเป่าสังขใหดังขึ้นมา ๓ ครั้ง
แลวจึงวางสังขไวที่พื้นดิน ยืนนิ่งเฉยอยู่ คนในชนบทนั้นไดยินเสียงอันไพเราะเพราะพริ้งจับใจของสังข์แลว
พากันวางภาระการงาน เขามารุมลอมคนเป่าสังข แลวไตถามดวยความตื่นเตนวา
“เสียงที่ดังเมื่อสักครูนี้ เสียงอะไร ชางไพเราะเหลือเกิน”
คนเป่าสังขชี้ไปที่สงขอันวางอยูบนพื้นนั้นแลวกลาววา
“นั่นคือเสียงสังข”
ชาวบ้านจับสังข์นั้นหงายขึ้นคว่ำลง ตะแคง เคาะด้วยฝ่ามือ ทุบด้วยก้อนดิน ก้อนหิน
ลากไปลากมาแลวพูดวา
“พูดสิพอสังข พูดสิ เราอยากไดยินเสียงอันเสนาะโสตของเจาอีก”
คนเป่าสังขนึกสังเวชชาวบานเหลานั้นอยูในใจวา ชางโงเหลือเกิน จึงหยิบสังขขึ้นมาเป่า ๓ ครั้ง
แลวเดินจากไป
ชาวบานเหลานั้นจึงถึงบางออวา
“เมื่อใด สังขนี้ประกอบดวยคน ความพยายามและลม เมื่อนั้น สังขจงจะมีเสียงได”
“ฉันนั้นเหมือนกันมหาบพิตร เมื่อใดกายนี้ประกอบดวยอายุ ไออุนและวิญญาณ เมื่อนั้นกายนี้
กาวไปได ถอยกลับได ยืนได นั่งได สําเร็จการนอนได เห็นรูปดวยนัยนตาได ฟังเสียงดวยหูได ดมกลิ่น
ดวยจมูกได ลิ้มรสดวยลิ้นได ถูกตองโผฏฐัพพะดวยกายได รูธรรมารมณด้วยใจได ดูกรมหาบพิตร อาตมา
จึงขอกลาวเชนเดิมวา โลกหนามี สัตวที่เกิดในโลกหนามี และผลแหงบุญบาปมีอยู่แนนอน”

เนื้อหาในเรื่องนี้ยังมีอีกยาว ท่านผู้สนใจพึงเปิดอ่านในพระไตรปิฏกเอาเองเถิด
เพื่อไมใหหนังสือหนาเกินไป จึงขอสรุปวา
ในที่สุด เจาปายาสิถึงกับจนปัญญาที่จะโตตอบกับพระกุมารกัสสปะและไดยอมรับกับทาน
โดยตรงวา ใครๆ ก็ทราบดีวาทานมีทิฐิเชนนี้ จะใหยอมเชื่อในพุทธธรรมงายๆ ก็รูสึกเสียหนา
แตเมื่อจนดวยเหตุผลแลว โดยวิสัยแหงบัณฑิต ก็ย่อมนอมรับเอาพระไตรรัตนเป็นสรณะไปจนตลอดชีวติ
คําอุปมาของพระกุมารกัสสปะ อธิบายเรื่องของภพชาติไดอยางนาทึ่ง นึกไมถึงวาเพียงแคระดับ
สาวกยังมีปัญญามากถึงเพียงนี้ ผู้อ่านไดโปรดพิจารณาเอาเองเถิด จะเชื่อหรือไมก็ไมสําคัญ แตที่สําคัญก็คือ
ไดทําความดีอันเป็นเครื่องประกันชีวิตของตนวา หากชาติหนามีจริง ก็ขอใหไดเกิดเป็นมนุษย์
พบพระพุทธศาสนา สุขภาพรางกายสมบูรณ มีสติปัญญา เกิดในตระกูลสัมมาทิฐิ อันจะเป็นเครื่องมือ
ตอยอด ใหถึงพระนิพพานโดยเร็วหรือยัง

คัดลอกจากหนังสือเพื่อนร่วมทาง โดยพระมหาวิเชียร ชินวํโส

 

ขออนุโมทนาสาธุ ธรรมใดที่ท่านสำเร็จแล้ว ขอข้าพเจ้าสำเร็จด้วยเทอญ สาธุๆๆ