ประสบการณ์ ด้านสมาธิจิต เล่าสู่กันฟัง

ข้าพเจ้าก็เป็นคนหนึ่งนะครับ ที่มีความสนใจในการฝึกฝน การปฏิบัติ

ธรรม ก็พยายามทำไปเรื่อยๆ วันละเล็ก วันละน้อย ได้มั่ง ไม่ได้มั่ง

เมื่อก่อน ผมเคยชอบอ่าน หนังสือโลกทิพย์ พระอภิญญา คนพ้นโลก

อะไรประมาณนี้อ่ะครับ ก็ชอบนะแบบว่าสนุกดี และผู้ที่ผ่านตา ที่ผม

จำได้ก็มี นักปฏิบัติธรรม ที่มีชื่อ อย่างท่าน เป็นทหารนะ ยศผมจำ

ไม่ได้แล้ว จ่าสิบเอก ทวนทอง สุวรรณทัต และมีอีกคนนี้ท่านเป็น

นายพล ถ้าผมจำไม่ผิดนะ ท่านชื่อ อะไรทิวๆ แต่นามสกุลก็

สุวรรณทัตเช่นกัน ตระกูลเดียวกัน เป็นนักปฏิบัติ ประสบการณ์ที่พวกท่านได้ลง

ไว้ในนิตยาสาร โลกทิพย์ อ่านแล้วสนุกมาก น่าติดตาม ทั้งทางด้าน

ธรรมะ และสิ่งที่ ได้พบเจอจากการที่ปฎิบัตฺธรรม ลองไปหาอ่านกันดูนะครับ น่าติดตามมาก

เรื่องของเรื่องที่ผมรู้เกี่ยวกับตัวท่าน ทั้งสอง ก็มีแค่นี้และครับ อาศัยจากการอ่านจากหนังสือ

หลังจากนั้นอีกนาน หลายปี ผมก็ทำของผมมาเรื่อย ศีล สมาธิ ปัญญา ก็ค่อยๆทำ

แล้วจู่ๆมาวันหนึ่ง ผมได้สัมผัสอะไรหลายอย่าง ติดต่อกัน แต่จะยังไม่ขอเล่าในที่นี้นะครับผม

แต่สิ่งที่ผมสัมผัส มีเรื่องหนึ่ง ที่ทำไห้ผมแปลกใจมาก ก็คือ ผมก็ทำสมาธิ แต่รู้สึกว่าจะหนักไปทางด้าน การพิจรณา อริยสัจสี่

พอจิตสงบ ก็เอาเลย ยกเอาอริยสัจสี่ขึ้นมาพิจรณา ก็รูสึกว่าทำได้ดี

ในช่วงกลางดึก ของวันหนึ่ง ผมได้สัมผัส กับเหตการณ์ที่แปลก

มีเป็นผู้หญิงท่านหนึ่งมีอายุแล้ว ท่านมาบอกกับผม มัวทำอะไรอยู่

เขาไปกันจะหมดอยู่แล้ว ผมก็ถามท่านว่า ท่านชื่ออะไร ท่านตอบผม

ชื่อป้าที สุวรรณทัต พอจิตคลายจากอารมณ์สมาธิ ผมก็มานั่งคิดว่าเอะ

จะมีได้ไง ไม่มีนะ ไม่มีแน่ๆ! เท่าที่เราได้รู้มา ทราบมา จะมีก็แต่ผู้ชาย แล้วก็เป็นทหารเสียด้วย ที่เป็นนักปฎิบัติธรรม ผู้หญิงไม่มีแน่ ยังไม่เคยผ่านตา
ก็เลยรู้สึกเฉยๆ ไม่คิดไร นิมิต ก็คือนิมติ ก็เหมือนฝัน จริงบ้าง ไม่จริงบ้าง
อีกสองสามวันต่อมา เผอิญผมไปหาซื้อหนังสืออ่าน อยากอ่านหนังสือธรรมะบ้าง วันนั้นผมไปซื้อหนังสือ

ที่ซอยสายลม ชื่อหนังสือ ธัมมวิโมกข์ ผมก็ซื้อมา หนึ่งเล่ม

ผมก็เปิดดูนะ เปิดมา เปิดไป ไปเจอช่วงๆท้ายเล่มของหนังสือ

มีภาพประกอบ เป็นกิจกรรมทางพระศาสนา มีรูปผูหญิงสูงวัยท้วมๆนะ ไส่ชุดขาว ยืนอยู่ท่ามกลางหมู่ชน หนังสือเขียนบบอกว่า ป้าที สุวรรณทัต ท่านกำลัง
สอนมโนมยิธิ กับบรรดาหล่าชนที่สนใจ ที่มาร่วมงานทางพระศาสนา

แหม สิ่งที่ผมอยากจะบอกว่า ทำไมมันชัดเสียขนาดนี้

เจริญในธรรมนะครับ ทุกคน ทุกท่าน

มีประสบการณ์อะไรก็แลกเปลี่ยนกันนะครับ

 

ผมก็เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้นะ.....มันคงไม่ใช่คำว่าบังเอิญ....เพราะมันไม่ใช่ครั้งเดียว....

และเชื่อว่าหลายท่านคงเจอมาเช่นเดียวกัน....

 

อยากถามผู้รู้ค่ะ ได้ปฏิบัติสมาธิ บริกรรมยุบหนอ พองหนอ พยายามปฏิบัติให้ได้ทุกวัน แต่บางวันก็มีเหตุให้ไม่ได้ปฏิบัติบ้าง คือว่าเหตุเกิดเมื่อคืนค่ะ ด้วยความตั้งใจจะนั่งสมาธิให้ได้สักครึ่งชั่วโมง ปกติจะเดินจงกลมก่อน แต่เมื่อคืนดึกแล้ว จึงสวดมนต์แล้วนั่งสมาธิเลย นั่ง ๆ ไป อาการเหมือนตกพวัง คือวูบไปพอวูบไป เราก็รีบดึงสติกลับมา กำหนด รุ้หนอ เป็นอยู่สักพัก ต่อมามีอาการเหมือนมันนิ่ง คือไม่วูบแล้ว แต่มีความรู้สึกเย็นวาบที่ลำคอ สติบอกเหมือนอาการถูกปาดคอ มันไม่เจ็บ แต่มันเย็นแล้วเหมือนมีอะไรทาบทับที่คอเราเหมือนมีดเย็น ๆ ปาดคอ ก็เอาสติกำกับไว้ว่า รู้หนอ ไปสักพัก ทีนี้มันเกิดอาการลังเลสงสัยขึ้นมาว่า เราเป็นอะไร ทีนี้สติหลุดเลยค่ะ มันก็เลยลืมตา แล้วมานั่งสงสัยว่า เรามีอาการอย่างนี้นั้น เป็นอาการของอะไร ขอผู้รู้ช่วยชี้แนะสั่งสอนค่ะ

 

ยินดีกับผู้เห็นภัยนะคะ อนุโมทนาค่ะ ส่วนเรายังไม่ไปไหน เพราะยังไม่จริงจัง

 

ผมขอออกความคิดเห็นไห้คำแนะนำดังนี้ คือเป็นบททดสอบหลังจากผู้ที่
ปฎิบัติธรรม เริ่มที่จะมีความก้าวหน้า ในทางธรรม บททดสอบจะเข้ามามากมาย
หลายรูปแบบด้วยกันผมขอยืนยัน ถ้ายิ่งรู้ว่าเราจะไปแน่ๆไปจริงๆเขายื่งเอาหนัก
แต่ของคุณ cinderlla ก็เหมือนกัน แต่เป็นการทดสอบความมั่นคงของจิตใจ
ลองสังเกตดูสิครับ พอจิตเราเริ่มสงบ เริ่มนิ่ง มาและ อีตอนที่เรายังไม่ได้อะไร
แบบว่านั่งไปงั้น ภาวนาไป ก็ไม่เหห็นมีอะไรมาเลย อย่างงี้จะเรียกว่าขันธมารก็ได้นะครับ บางคนนะพอจิตเริ่มนิ่ง คันเลย คันตามหน้ายุบยิบ ยุบยิบ แต่ถ้าพยายามไม่สนใจ กำหนดภาวนา ไห้ใจอยู่องค์ภาวนา ความก้าวหน้าในธรรมจะมีเกิดขึ้น การพัฒนาทางด้านจิตใจก็จะดีขึ้นเป็นรำดับ รำดับ

มีความสุขกับการปฎิบัติธรรมนะครับ อย่าใส่ใจ และอย่าสนใจ แม้กระทั่ง
นิมิตใดใดก็ตาม จนกว่าสิ่งที่เราสัมผัสพบเห็น เกิดขึ้นจริงแล้วจึงค่อยเชื่อ
หมั่นสังเกต และค่อยๆแก้ไปทีละจุดนะครับ

 

ไช่ๆ ผมก็คิดว่าเป็นอย่างนั้นนะ อย่าไปสนใจ อย่าไปกลัวเลยครับเราทำดี คุณพระต้องคุ้มครองอยู่แล้ว ขอไห้เชื่อมั่นนะ

ถึงคุณ cinderella นะครับ

 

อาจจะหักด้ามพร้าด้วยเข่าสักหน่อย แต่จะบอก จขกท. ว่า...
ไม่มีหรอก มารหรือเทพ ที่จะมาบอกเราอย่างโน้นอย่างนี้ ทั้งหมดเกิดขึ้นจากมนุษย์ทั้งนั้น

คนที่ฝึกจิตมาก่อน โดยเฉพาะพวกที่ฝึกกันตลอดวัน วันๆ หนึ่งเขาก็เข้าสมาธิไป ภาษาพระเขาเรียก ญาณทัศนะ คือดูเรื่อยไป โดยเฉพาะคนที่ฝึกจนได้ทิพยจักษุหรือเจโตปริยญาณ
ถ้าจังหวะพอเหมาะพอดี เขามาดูคุณ และตอนนั้นคุณก็ตั้งคำถาม เขาก็ตอบคุณเท่านั้น ก็กลายเป็นเสียงเทพไป

ถ้าคุณปฏิบัติจนก้าวหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ และถ้าคุณไม่ได้เป็นลูกศิษย์ของใคร พวกนี้มาเห็นเข้า ก็จะมาลองดี มาดูว่าคุณกับเขาใครจะแน่กว่ากัน และส่วนใหญ่คนที่จะถูกลองดี ก็มักจะเป็นคนที่ยังไม่ก้าวหน้านัก ก็เข้าใจว่าเป็นมารไป


พึงเข้าใจเถอะว่า เทพเทวดาจริงๆ นั้น ไม่มาลองดีกับมนุษย์หรอก เขาไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับโลกมนุษย์ หากจะมา ก็จะมาเพื่อร่วมอนุโมทนาบุญร่วมกันเท่านั้น
ส่วนมารจริงๆ น่ะ เช่นพวกเปรต เขาก็ไม่มายุ่งกับคนฝึกจิตหรอก... คนฝึกจิตหากไม่ไปลบหลู่ หรือเข้าไปทำสมาธิในสถานที่แปลกๆ (ซึ่งถือเป็นการประกาศศักดา) ก็ยากนักที่จะได้พบกับเปรต
โดยทั่วไป คนทำสมาธิจะพบกับเทวดา แต่เพราะเราไม่เคยเห็น ก็เลยกลัวกันไปเองเท่านั้น


สิ่งที่จะมาลองดี ไม่ว่าจะในลักษณะมารหรือเทพ พึงตั้งข้อสังเกตไว้ก่อนเถิดว่า เกิดจาก คน ทั้งนั้น

 

ผมก็เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้นะ.....มันคงไม่ใช่คำว่าบังเอิญ....เพราะมันไม่ใช่ครั้งเดียว....

และเชื่อว่าหลายท่านคงเจอมาเช่นเดียวกัน...

เคยเจอเหมือนกันค่ะ เหตุการณ์ทำนองนี้..ยืนยันอีกคนนึงค่ะ ว่าไม่ใช่เหตุการณ์บังเอิญ...แต่มันเป็นข้อสอบเลื่อนขั้นที่สูงขึ้น...(คิดเอาเองนะคะ)...
สอบตก..ก็ซ้ำชั้นอยู่อย่างนั้นแหละค่ะ..ติดอยู่อย่างนั้น (ก็คือ จะเกิดเหตุการณ์ทำนองเดียวกัน มาหลอกล่อ ให้อยู่ต่อค่ะ...)
จนกว่าจะสอบผ่าน..ก็จะมีสิ่งใหม่ มาล่อลวงต่อค่ะ...

ยินดีด้วยนะคะ อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ...มีอะไรเขียนมาเล่าอีกนะคะ..
ของแบบนี้ พูดกับคนไม่ฝึก...ไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ..เขาว่าเราบ้าอีกต่างหาก..

 

อ้างอิงถึง.cinderella2517 ค่ะ..

......สติบอกเหมือนอาการถูกปาดคอ มันไม่เจ็บ แต่มันเย็นแล้วเหมือนมีอะไรทาบทับที่คอเราเหมือนมีดเย็น ๆ ปาดคอ ก็เอาสติกำกับไว้ว่า รู้หนอ ...

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ..ตรงจุดนี้...เราคิดว่า คุณคงได้ชดใช้กรรมที่เคยปาดคอไก่ หรือว่าอะไรซักอย่างที่คุณเคยทำมาก่อนในอดีตค่ะ...(คุณเท่านั้นที่รู้)

ที่เขาว่ากันว่า ไปใช้กรรมในห้องกรรมฐาน ก็คล้ายๆแบบนี้แหละค่ะ..ตัวท่านเท่านั้นที่จะรู้ว่าสาเหตุ..ซึ่งผลมันเกิดขึ้นแล้ว (อาการที่ถูกปาดคอ...) จบแล้ว กรรมตรงนั้น...แต่อย่าลืม กรรมอย่างอื่นยังรอคุณอยู่ค่ะ..สู้ๆต่อไปนะคะ

คำถาม.... ทีนี้มันเกิดอาการลังเลสงสัยขึ้นมาว่า เราเป็นอะไร ทีนี้สติหลุดเลยค่ะ มันก็เลยลืมตา แล้วมานั่งสงสัยว่า เรามีอาการอย่างนี้นั้น เป็นอาการของอะไร ขอผู้รู้ช่วยชี้แนะสั่งสอนค่ะ

อยากออกความเห็นค่ะ เราไม่ใช่ผู้รู้นะคะ..แค่เคยเจอเหตุการณ์ทำนองนี้..
ก็คือมานั่งสงสัย ว่าทำไมมีอาการอย่างนี้..เพราะอะไร..ฯลฯ เหมือนคุณตอนนี้เลยค่ะ...ประมาณว่า อยากรู้ๆ อยากรู้โว้ยยยยยย...ใครก็ได้ช่วยบอกที...
พอนานไป..ความอยากรู้จนมันถึงขีดสุด...จนไม่อยากรู้แล้ว..ช่างมันเถอะ..ปล่อยวางได้..เท่านั้นแหละค่ะ...ได้รู้เลยค่ะ รู้โดยบังเอิญ...
พอถึง..บางอ้อ...ก็แจ่มเลยค่ะ...ว่าระยะที่ผ่านมา(ช่วงที่อยากรู้)ถูกกิเลสตัวเองหลอก สอบตกซะงั้นอ่ะ...555...

ประสบการณ์ของเราสมัยนั้นของเรา คือ (ทำพองหนอ ยุบหนอค่ะ)
เรามีอาการเหมือนโดนแส้ฟาดอย่างแรงที่หัวใจของเราค่ะ จนเราอุทานออกมาว่า นู๋ขอโทษ..(งง อ่ะดิ่ ไรกันเนี่ย..นั่งสมาธิอยู่ดีๆ สงบอยู่ดีๆ เกิดได้ไง)
เหตุเกิดในสมาธินี่แหละค่ะ..ก็กำหนดสติคลายสมาธิทันที..

จากนั้นก็ติดลังเลสงสัย..(สองปีผ่านไป)..ปล่อยวางได้ (ไม่อยากรู้แล้ว ช่างมันเถอะ เป็นอดีตไปแล้ว)...
ก็บังเอิญได้ฟังอาจารย์กรรมฐานท่านนึง ที่เล่าเรื่องสภาวะธรรมของลูกสาวท่านเอง ว่าเหมือนโดนแส้ฟาด ที่หัวใจ เจ็บมากๆ จากนั้นตัวลูกสาวของอาจารย์ก็มากราบขอขมาอาจารย์ ในฐานะลูกสาวที่เคยล่วงเกินบุพการีด้วยวาจาส่อเสียด เอาไว้ในอดีต...
(ลูกสาวของอาจารย์เค้ารู้ได้ตัวเค้าเองว่าเค้าทำอะไรมาถึงเกิดอาการเช่นนี้..แสดงว่าสมาธิของเขามีปัญญาเหนือกว่าเราในตอนนั้น..เราก็พลอยได้อานิสง ไปด้วยตรงจุดนี้อ่ะ..เย้ๆๆๆ)

สู้ๆต่อไปนะคะ...ข้อสอบมีอีกเยอะค่ะ...เล่าสู่กันฟังอีกนะคะ..

 

เห็นก็รู้ ไม่เห็นก็รู้ ได้ยินก็รู้ ไม่ได้ยินก็รู้
สุข ทุกข์ เฉย เหล่านี้..เป็นสิ่งที่ควรรู้ และสรรพสิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ว่าจะทางกายภาพ มโนภาพ หรือแม้แต่นิมิต รวมไปถึงรูปธรรมและนามธรรมเป็นเสมือนตัวหนังสือและข้อความที่พึงเรียนรู้ เพื่อที่จะเรียนรู้ต่อๆไปครับ
เหมือนเวลาไปซื้อของที่ตลาดนัดไปในที่ไม่เคยไปมาก่อน แต่รู้ว่าจุดมุ่งหมายนั้นจะไปหาสิ่งใด ถ้าเดินไปทีละล๊อคๆ ค่อยไปมันก็อาจจะพบสิ่งที่ต้องการได้ แต่ตรงกันข้ามถ้ามัวเดินดูเรื่อยไปโดยลืมจุดมุ่งหมายก่อนเข้ามาในตลาด เดี๋ยวก็นั่นก็อยากได้เห็นนี่ก็อยากพอดีระลึกขึ้นว่าตนจะมาหาสิ่งใดพอดีเวลานั้นเขาไม่ขายแล้ว หรือไม่ก็ตลาดวายแล้วหมดเวลาเสียแล้ว เสียเวลาไปอีกวันต่อๆมาก็กลับมาหาอีก

อีกนัยนึงถ้ามีความตั้งใจมากเกินไปหายังไงก็หาไม่เจอเดินหลงอยู่ในตลาดทั้งวันก็ยังหาไม่เจอ ก็ดีดความคิดที่อยากจะหาออกเสียก่อน แล้วเดินกลับออกมาขึ้นไปอยู่ที่ๆสูงๆมองลงมาแล้วจะเห็นว่าอะไรมันอยู่ตรงไหนบ้าง เมื่อเห็นจุดหมายแล้วก็ค่อยเดินกลับเข้าไปใหม่

การใช้ชีวิตก็ไม่ต่างกันกับการอนุมารเรื่องหาของในตลาด เพราะชีวิตย่อมต้องเดินทางหาซึ่งจุดมุ่งหมายในชีวิตเช่นเดียวกันอาจจะเรียกได้ว่าเป้าหมายสูงสุดในชีวิตก็ได้
คนนั้นแตกต่างกันอยู่มาก แต่พอไล่ๆดูก็จะรู้ว่าสิ่งที่ทำให้แตกต่างกันนั้นคือตัว "ความคิดเห็น" ความคิดเป็นสิ่งแรกที่ขับเคลื่อนการกระทำที่ทำมาแล้วในอดีตและส่งผลในอนาคตสืบไป การปฏิบัติธรรมที่ควรจะสำเร็จผลก็คล้ายลักษณะการซื้อของในตลาดรูปแบบเดียวกันเพื่อบรรลุจุดประสงค์นั้น ในการปฏิบัติธรรมนั้นการอ่านเยอะก็ดี แต่ก็มีข้อเสียอยู่เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับว่าผู้อ่านนั้นจะนำมาใช้มาปฏิบัติให้สำริดผลได้อย่างไร


อนุโมทนาในการปฏิบัติ