บทปลงสังขาร -*-!

สังขารร่างกาย
ต้องตายเป็นผี
อยู่ในโลกนี้
ไม่มีแก่นสาร
ทรัพย์สินเงินทอง
เป็นของสาธารณ์
ไม่ใช่ของท่าน
ลูกหลานต้องลา
อย่ามัวประมาท
โอกาสยังมี
อย่าหลงโกย์
จะมีปัญหา
โลกนี้แท้จริง
เป็นสิ่งมายา
เป็นสิ่งลวงตา
ใช่ว่าจีรัง
สังขารร่างกาย
อยู่ไม่กี่ปี
ก็ตายเป็นผี
ไม่มีความหวัง
เกิดแก่เจ็บตาย
ร่างกายผุพัง
ทุกวันเดินทาง
สู่ยังกองฟอน
จะห้ามไม่ฟัง
จะรั้งไม่หยุด
เป็นสิ่งสมมติ
ตามพุทธะสอน
อำนาจใดใด
อย่าไปวิงวอน
ให้ช่วยเราตอน
ที่วันสิ้นใจ
สังขารเรานี้
เป็นสิ่งที่สังเวช
มันเป็นสาเหตุ
สังเกตเอาไว้
เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว
ปวดร้าวอาลัย
หิวอิ่มเกินไป
ก็ไม่อยู่นาน
หนาวก็จะตาย
ร้อนไปก็จะแย่
ลำบากแท้แท้
นี่แลสังขาร
ต้องกินต้องถ่าย
ทนไปทุกวัน
ดูน่าสงสาร
คิดกันให้ดี
สังขารร่างกาย
ทั่วไปเน่าเหม็น
มีของกากเดน
มองเห็นทุกที
ไหลเข้าไหลออก
ย้อนยอกมากมี
ล้วนเป็นสิ่งที่
มีอยู่ทั่วกัน
น้ำเลือดน้ำหนอง
ล้วนของปฏิกูล
ไหลมาเป็นมูล
พอกพูนหลายชั้น
ข้างนอกเน่าเหม็น
มองเห็นทุกวัน
อีกข้างในนั้น
ล้วนขั้นไม่งาม
สังขารร่างกาย
ไม่ใช่ตัวตน
เกิดมาเป็นคน
ไม่พ้นโดนหาม
ต้องนอนเปลือยกาย
ให้ไฟลุกลาม
เมื่อเจ้าโดนหาม
สู่เชิงตะกอน
ผู้ดีเข็ญใจ
ก็ตายเหมือนกัน
อย่าหลงสังขาร
ปลงกันไว้ก่อน
ลูกหลานหญิงชาย
ส่งได้แน่นอน
ก็แค่กองฟอน
แล้วย้อนกลับมา
สังขารร่างกาย
ล้วนตายเป็นศพ
ถูกแผ่นดินกลบ
อยู่ในป่าช้า
หมู่หนอนชอนไช
ตอมไต่กายา
เป็นเหยื่อนกกา
หมูหมาในดง
กระดูกเกลื่อนกลาด
เรี่ยราดทั่วไป
เอ็นเล็กเอ็นใหญ่
ไร้จุดประสงค์
ต้องถูกทอดทิ้ง
นอนกลิ้งในดง
เป็นป่ารกพง
เฝ้าดงกันดาร
กระทำให้แจ้ง
เจาะแทงตลอด
ให้จิตนี้ปลอด
หลุดรอดสังขาร
หยุดความกระหาย
มุ่งไปนิพพาน
ไม่หลงสังขาร
ทั่วกันด้วยเถิด
จะได้หยุดเกิด
มันไม่ประเสริฐ
ตราบใดยังเกิด
อยู่ในสงสาร
รีบภาวนา
เพื่อละอัตตา
ข้ามพ้นมายา
ทั่วหน้ากันเทอญ...