ธรรมะรอยธรรมหลวงปู่ดู่พรหมปัญโญ ตอน " คำสารภาพของศิษย์ "

ธรรมะรอยธรรมหลวงปู่ดู่พรหมปัญโญ ตอน " คำสารภาพของศิษย์ "

เราเป็นศิษย์รุ่นปลายอ้อปลายแขม
และมีความขี้เกียจเป็นปกติ
เราไม่เคยสนใจทำอะไรจริงจังยาวนาน
คือเราสนใจทำจริงจังแต่ก็ประเดี๋ยวเดียว

เมื่อเราได้ไปวัด ด้วยความอยากเห็นอยากรู้
เหมือนเพื่อนบางคนที่เขารู้ เขาเห็น
เราจึงพยายามทำ แต่มันไม่ได้
ความพยายามของเราก็เลยลดน้อยถอยลง
ตามวันเวลาที่ผ่านไป

แต่ความอยากของเรามันไม่ได้หมดไปด้วย
พอขี้เกียจหนักเข้า เราจึงถามหลวงพ่อว่า

"หนูขี้เกียจเหลือเกินค่ะ จะทำยังไงดี"

เราจำได้ว่าท่านนั่งเอนอยู่
พอเรากราบเรียนถามท่าน
ก็ลุกขึ้นมานั่งฉับไว มองหน้าเรา แล้วบอกว่า

"ถ้าข้าบอกแกไม่ให้กลัวตาย แกจะเชื่อข้าไหมล่ะ"

เราเงียบเพราะไม่เข้าใจที่ท่านพูดตอนนั้นเลย
อีกครั้งหนึ่งปลอดคน เรากราบเรียนถามท่านว่า

"คนที่ขี้เกียจอย่างหนูนี้ มีสิทธิถึงนิพพานได้หรือไม่"

หลวงพ่อท่านนั่งสูบบุหรี่ยิ้มอยู่และบอกเราว่า
"ถ้าข้าให้แกเดินจากนี่ไปกรุงเทพฯแกเดินได้ไหม"

เราเงียบแล้วยิ้มแห้งๆท่านจึงพูดต่อว่า
"ถ้าแกกินข้าวสามมื้อ มันก็มีกำลังวังชา เดินไปถึงได้
ถ้าแกกินข้าวมื้อเดียว มันก็พอไปถึงได้แต่ช้าหน่อย
แต่ถ้าแกไม่กินข้าวเลย มันก็คงไปไม่ถึง ใช่ไหมล่ะ"

เรารู้สึกเข้าใจข้อความนี้ซึมซาบเลยทีเดียว
แล้วหลวงพ่อท่านก็พูดต่อว่า

"เรื่องทำม้งธรรมะอะไรข้าพูดไม่เป็นหรอก
ข้าก็เป็นแต่พูดของข้าอย่างนี้แหล่ะ"
ที่มา http://palungjit.org/threads/ขอเชิญร่วมบุญฉลองพระพุทธรูปรับวัตถุมงคล.561939/