ธรรมะรอยธรรมหลวงปู่ดู่พรหมปัญโญ ตอน ความเมตตาที่เราควรมีต่อสัตว์

ธรรมะรอยธรรมหลวงปู่ดู่พรหมปัญโญ ตอน ความเมตตาที่เราควรมีต่อสัตว์

หากใครได้มีโอกาสทันไปกราบหลวงปู่สมัยยังมีชีวิต
เราก็จะได้เห็นเจ้าตูบ และแจ๋ว หมาแมวบอดี้การ์ดของหลวงปู่
แขกไปใครมามันรู้จักต้อนรับ แถมยังรู้จักเดินนำไปส่งที่ประตูอีก
มันคงเป็นบริวารของหลวงปู่ที่ลงมาเกิดเพื่ออยู่ใกล้ชิดหลวงปู่ พอหมดหน้าที่ก็กลับไปที่เดิม
เพราะภายหลังที่มันตายไป มีลูกศิษย์มาถามหลวงปู่ว่ามันตายแล้วไปไหน หลวงปู่บอกว่ามันไปเป็นเทพบุตรแล้ว
ตอนเช้า ๆ เราจะเห็นเจ้าแจ๋วมาคลอเคลียอยู่ใกล้ ๆ หลวงปู่
แต่ที่น่าแปลกอย่างยิ่งก็คือ มันจะไม่ยุ่งกับข้าวปลาอาหารที่วางเต็มพื้นที่เบื้องหน้าหลวงปู่เลย
มันจะนอนอยู่เฉย ๆ กระทั่งหลวงปู่รับประเคนอาหาร พร้อมทั้งสงบนิ่งตั้งจิตถวายข้าวพระสักครู่ใหญ่
จากนั้นท่านก็จะตักอาหารมารวมกันในกาละมังใบย่อม ๆ ที่ท่านใช้แทนบาตร
ท่านจะเอาช้อนมาคนๆ อาหารให้รวมกัน ดังที่เรียกว่าฉันสำรวม
และก่อนที่ท่านจะฉัน ท่านก็จะตักเอาอาหารในกาละมังนั้น ๑- ๒ ช้อนให้เจ้าแจ๋ว แล้วท่านจึงเริ่มฉันอาหาร
ซึ่งระหว่างที่หลวงปู่กำลังฉัน บรรดาลูกศิษย์ก็จะแยกย้ายกันไปทำสมาธิภาวนา
เจ้าตูบจะได้อาหารทีหลังสุด แต่มันก็อยู่ดีกินดีจนตัวมันอ้วนพี
มีเรี่ยวมีแรงคอยไล่หมาตัวอื่นที่ทะเล่อทะล่าเข้ามาป้วนเปี้ยนบนกุฏิหลวงปู่
แต่พอหลวงปู่กรวดน้ำให้พร มันก็ชอบเป็นต้นเสียงเห่าหอนให้หมาวัดตัวอื่น ๆ ส่งเสียงตาม ๆ กันไป
เรื่องความเมตตาต่อสัตว์นั้น หลวงตามหาบัวท่านก็เคยสอนลูกศิษย์ว่าหากไปเจอหมาข้างถนน
เดินโซซัดโซเซด้วยความอดอยาก หากเรามีจังหวะโอกาส โยนอาหารให้มันกินเพื่อบรรเทาความหิวโหยบ้างก็เป็นเรื่องที่ควร
ครูบาอาจารย์ทั้งหลายท่านทราบดีว่าสัตว์ทั้งหลายมันก็มาจากคนทั้งนั้น
แล้วเมื่อกรรมชั่วเบาบางลง มันก็มีสิทธิ์จะกลับมาเป็นคนอีก
ดังกรณีลูกศิษย์ของหลวงปู่คนหนึ่ง ที่มาถามหลวงปู่ว่า
“หลวงปู่ครับ เมื่อคืนก่อน ผมนั่งภาวนาและได้ตั้งจิตเจตนาขอบารมีพระกรวดน้ำให้ไก่หน้าบ้านที่ถูกเชือด (ช่วงนั้นเป็นช่วงเทศกาลตรุษจีน)
แต่แทนที่ผมจะเห็นไก่ ผมกลับเห็นชาย ใบหน้ามีแต่เลือดไหลอาบ มาขอรับส่วนบุญ
พอได้บุญแล้วก็สว่างแวบหายไป ผมสงสัยว่าทำไมมันมาเป็นคนครับ”
หลวงปู่ตอบว่า “แต่ก่อนมันก็ เป็นคนมาก่อน”
จากการสนทนากับหลวงปู่ จึงทำให้เขาค่อย ๆ มีความรู้ความเข้าใจมากขึ้นว่า
แท้จริงแล้ว มนุษย์ก็เป็นภพภูมิกลาง ๆ ก่อนที่จะไปเกิดเป็นเทวดา เป็นสัตว์เดรัจฉาน หรือเป็นสัตว์นรก ฯลฯ
ดังนั้น พอสัตว์ตายไป จึงปรากฏรูป (ปฏิสนธิ) วิญญาณแห่งมนุษย์อันเป็นสภาวธรรมชาติกลาง ๆ ให้เห็น
มิน่าเล่า ครูบาอาจารย์จึงมีเมตตาต่อสัตว์ บางครั้งถึงขนาดไม่ก้าวเท้าข้ามสัตว์ที่กำลังนอนอยู่
แต่ที่สำคัญที่สุดเห็นจะอยู่ที่การตระหนักว่า ดวงจิตของสัตว์ทุกดวง
มันพร้อมจะกลับมาเป็นมนุษย์ผู้ที่มีศักยภาพในการพัฒนาตนเข้าถึงความหลุดพ้นได้ทั้งนั้น
ทีนี้ พวกเราบางคนหากเคยนึกน้อยใจว่าในสมัยเด็ก ๆ
ทำไมตัวเองจึงยิงนกตกปลาไม่ค่อยสัมฤทธิ์ผลเหมือนอย่างเพื่อน ๆ
ก็ให้นึกดีใจแทนว่าโชคดีเหลือเกินที่เป็นคนทำบาปไม่ขึ้น
จึงมิได้ไปเบียดเบียนดวงจิตของผู้ที่อาจเคยเป็นญาติพี่น้องหรือสัมพันธชน
www.luangpudu.com
ขอขอบคุณ คุณพรสิทธิ์
ที่มา http://palungjit.org/posts/9918686