ธรรมปฎิบัติที่ได้จากนิยายจีน "ดาบมังกรหยก"

ในครั้งที่ ท่านหญิงผู้เปรื่องปราด ปลอมตัวเป็นประมุขพรรคจรัส นำกำลังเข้าบีบเค้น เพื่อให้สำนักบู๊ตึ้ง ยอมจำนน เข้าร่วมกับมองโกล ยึดแผ่นดินจีน

เจ้าสำนักขณะนั้น ท่านจางซันฟงในวัยชราอายุ100ปี ถูกกับดัก ต้องแผนร้ายให้บาดเจ็บสาหัส ยากจะรับมือ กองกำลังยอดยุทธที่ขายตัวให้กับลาภยศสักการะที่ทางมองโกลมอบให้ นับร้อยๆชีวิตได้

ตัวเอกของเรื่อง คือ เตียบ่อกี้ ซึ่งปลอมตัวเป็นศิษย์ชั้นเลว ได้อาสาเข้าประลองกับยอดยุทธทั้งสาม ตัวแทนของมองโกล เพื่อป้องกันอาจารย์ปู่(จางซันฟง) และสำนักบู๊ตึ้ง

ท่านจางซันฟง เพิ่งออกจากการบำเพ็ญ และยังไม่มีผู้สืบทอดสุดยอดวรยุทธ
" ไทเก๊ก" ได้ครบเต็ม10ส่วน
ทั้งเพลงมวย การเดินปราณ และเพลงกระบี่


ต่อหน้ากำลังมองโกลขณะนั้น จางซันฟง รำไท้เก๊ก ท่องเคล็ดวิชา และร่ายรำกระบี่
ให้กับเตียบ่อกี้ เรียนรู้ แบบสดๆ

จบการสอนครั้งแรก ท่านถามพระเอก(เตียบ่อกี้)ว่า จำได้ไหม
พระเอกตอบว่า ........จำได้บางส่วน......

จางซันฟง ยิ้ม ....แล้วบอกว่า งั้นทบทวนอีกทีซิ

พระเอกตอบว่า.....ข้าลืมหมดแล้ว........

จางซันฟง พอใจ เปล่งวาจาว่า " ใช้ได้ ".....
เจ้าใช้วิชาที่ข้าสอนได้แล้ว...


ในมุมของคนอื่นๆ ทุกคนวิตกกังวล และ ร้อนใจ ที่พระเอก ที่เหมือนอัจฉริยะบุรุษ
กลับไม่สามารถจำกระบวนท่าที่ท่านปู่สอนได้


...แต่นั้นแหละ ...ผู้ทราบดีที่สุด คือจางซันฟง ยอดนักพรต ผู้เป็นยอดคนผสมผสานเคล็ดวิชา
เต๋า พุทธ ปราณ บัญญัติขึ้นเป็นวิชา ไท้เก๊ก

ว่า อาการที่ไม่ต้องวิตก ไม่อยู่ภายใต้ความทรงจำ
หรือสัญญาความจำ เช่นนั้น คือ ใช้ได้แล้ว..


******************





เชื่อว่า ยังมีผู้อ่่านและผู้ชมหลายท่าน เข้าใจลึกซึ้งดี จากการปฏิบัติในชีวิตจริง
เมื่อมาทัศนายอดนิยายเรื่องนี้

 

ขอบคุณที่มา https://www.youtube.com/@dschannel37

 

ที่มา https://www.youtube.com/@backtobasic6409

 

จิตชักนำกระบวนท่า

ไท้เก๊ก คือการดำรงให้อยู่ในสมดุลของหยินและหยาง
เมื่อตรงข้ามแข็ง เราอ่อน จึงสมดุล

จิตอยู่ในสภาวะธรรมที่ปรากฏปัจจุบันขณะ จึงไม่ต้องจำกระบวนท่า
กระบวนท่า เกิดจากจิตรู้สภาวะที่เข้ามา จึงชักนำกระบวนท่าให้เกิดและแปรเปลี่ยนใดๆก็ได้ เพื่อ
ให้สมดุลเกิดขึ้นระหว่างสิ่งภายนอกที่เข้ามาและตน(รูป-นาม)
ผู้ดำรงไท้เก๊ก จะอยู่ร่วมกันได้

ยิ่งไปอีก
เมื่อรู้การดำรงให้อยู่ร่วมกันได้
การจะทำให้หยินและหยาง สิ่งใดมากกว่ากัน
ข่มกัน อันใดเหนือกว่ากัน ก็ย่อมทำได้

หรือ อยู่ในสมดุลไปเรื่อยๆ จนกว่า ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
จะสลาย จางคลาย ดับไปเอง ตามสภาวะที่ไม่เที่ยง
แปรเปลี่ยนไป

ก็ขึ้นกับจิตจะชักนำ ให้เป็นไป