ทุกครั้งที่รู้สึกโมโห ให้ตอกตะปู 1 ตัวเข้าไปกับรั้วหลังบ้าน

ไปหามาให้อ่านกันค่ะ ไปก๊อปเค้ามา อิอิ

ทุกครั้งที่รู้สึกโมโห ให้ตอกตะปู 1 ตัวเข้าไปกับรั้วหลังบ้าน


มีเด็กน้อยคนหนึ่งที่สีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก
พ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขา 1 ถุง
และบอกกับเขาว่า

 

ต้องขอแสดงความเห็นสักเล็กน้อย

ใจของคนแต่ละคนนั้น ทำด้วยวัสดุต่างกัน
ถ้าจะให้อธิบายต่อก็คือ
ใจบางคนอาจไม่ได้ทำด้วยไม้ก็เป็นได้
ใจบางคนอาจแข็งกว่าไม้
คุณอาจต้องตอกตะปูอย่างแรงหรือหลายๆครั้งจึงทำให้เกิดรอยได้
หรืออาจตอกไม่เข้าจนต้องหยุดเสียเอง ได้แต่รู้ว่ามีการตอกและได้พยายามตอกแล้ว
ใจบางคนอาจเปราะยิ่งกว่าไม้เสียอีก
ตอกเบาๆก็ร้าวไปหมดเสียแล้ว หรือแตกกระจายไปเลย
นั่นแปลว่าคนบางคนเราไม่อาจทำให้เขาฝังใจกับสิ่งเราทำกับเขา
และคนบางคนเราอาจทำสิ่งใดก็ฝังใจเขาได้ง่าย แตกร้าว เสียหาย
ที่เหลือไปคิดต่อเอาเองนะครับ (smile)

 

jumpman พูดถูกต้องนะค๊า เห็นด้วยจ้า

(||) (f)
ง่า แต่ข้อความเนี่ยะ พูดถึงการที่คนเราโมโหง่าย ฉุนเฉียวเก่งว่างั้นเถอะ เพราะบางคนทำแบบนี้ก็ดีไปต่อยหน้าคน แค่บ้านเป็นรู หรืออาจมีรอยตะปูเต็มบ้านเลยก็ได้ แต่เมื่อเห็นตะปูเยอะ เออ! ทำไหมเราถึงเป็นคนโกรธง่าย ฉุนเฉียวง่ายจังหว่า เอาไว้เตือนสตินะค่ะ อุอิ
-------------------------------
แต่สิ่งที่ jumpman พูดมาก็ถูกนะ
เพราะฉะนั้น การจัดการมนุษย์ ถึงเป็นเรื่องยากไงค่ะ เพราะคนแต่ละคน
จิตใจเปรียบเสมือนวัสดุที่ได้มาแตกต่างกัน บางคนพูดแรงแล้วก็เฉยๆ
บางคนยังไม่ทันทำอะไรเลย พูดดีๆ แต่น้ำเสียงดุๆ น้ำตานองหน้ามาแล้ว
บางคนพูดถึงเรื่องทำบุ_ ทำความดี ไม่เข้าใจ เข้าใจโค-ตระยากเลย
แต่พอพูดถึง เช่น เรื่องเหล้า เรื่องเที่ยวห_ิง เรื่องผิดศีลล่ะก็ แม๋!เข้าใจดีเชียว เล่าได้เป็นฉากๆ
หากใครคิดเป็นกัลยาณมิตรที่ดีให้ใคร ต้องมีความอดทนมาก ๆๆๆ ถึงโค-ตระมากๆ แต่หากช่วยฉุด ช่วยดึงเต็มที่แล้ว เค้าไม่ดีขึ้นเลยก็ต้องทำใจปล่อยเค้าไปให้ไปเผชิ_สิ่งต่างๆ ด้วยตัวเค้าเอง

 

ขอบคุณมากครับคุณผู้รู้น้อย
จริงๆผมอ่านมานานแล้วครับ แต่พึ่งมาขอบคุณวันนี้เองนะครับ