คาถา-ทำให้จิตเป็นสมาธิได้เร็วมากๆ ยืนยันเลย

คาถา-ทำให้จิตเป็นสมาธิได้เร็วมากๆ ยืนยันเลย

เมื่อก่อนผมเป็นคนขี้ฟุ้งซ่านมาก เวลาทำสมาธินั่งได้แป๊บเดียว 2-3 วิ จิตก็แล่น
ออกไปสู่ข้างนอก เด๋วแว็บเห็นแสง เห็นรูปภาพนิมิตต่างๆ ที่หมุนเปลี่ยนเวียน
ไป เวียนมา ทั้งๆที่ผมก็ไม่อยากจะเห็น แต่มันก็มานำเสนอเหมือนเซลขาย
ประกัน ไม่ยอมเลิกตามตื้ออยู่นั่นแหละ

เมื่อก่อนก็ลอง คำภาวนาหลาย อย่างด้วยกันทั้งยาวทั้งสั้น ไม่มีคำภาวนาเอาแต่
ลมหายใจก็แล้ว ก็ยังฟุ้งแว็บไปนั่น แว๊บไปนี่อยู่ดี จนวันหนึ่งไม่รู้อะไรมาดลใจ
ให้รู้สึกนึกถึงความตายขึ้นมาก่อนจะนั่งสมาธิภาวนา ก็เลยคิดไปว่าถ้าคนเรารู้ตัว
ว่ากำลังจะตาย จิตมันจะฟุ้งซ่านส่งไปข้างนอกอยู่อีกไหมหนอ

ก็เลยลองนั่งสมาธิกับคำภาวนาใหม่ หายใจเข้า "ตาย" หายใจออก "ตาย"
หรือ หายใจเข้า-ออก "กำลังจะตาย" ทำได้สักพัก

สิ่งอัศจรรย์ก็บังเกิดแก่จิตใจ แต่ก่อนเคยฟุ้งไปฟุ้งมาอย่างไรหายหมด จิตนิ่งเข้า
มารวมตัวกันอยู่กับตัวตรงเผ็ง สมาธิเกิดขึ้นเร็วมากๆอย่างไม่เคยประสบพบเจอ
มาก่อน ผมก็เลยนึกอ๋อ! ดังๆในใจว่า แหมไอ้จิตระยำนี่มันกลัวตายนี่หว่า

ตอนก่อนที่ไม่คิดหรือภาวนา ว่าตายแหมมันซ่านไปโน่นแล่นไปนี่ พอได้ลองว่า
ตัวกำลังจะตายเท่านั้นแหละ จอดสนิท ขอยืนยันเลย

ใครที่ทำสมาธิแล้วจิตมักฟุ้งซ่านคุมไม่อยู่ลองดูครับ หายใจเข้า "ตาย" หายใจ
ออก "ตาย" หรือ หายใจเข้า-ออก "กำลังจะตาย" มีสองแบบให้เลือก แล้วแต่
คนชอบคำภาวนาที่สั้นหรือยาว ลองเลยเด๋วรู้กันครับ ไม่เชื่อต้องพิสูจน์

 

ตอนสมัยที่ผมได้บวชทดแทนบุญคุณของพ่อแม่ ได้ไปปฏิบัติธรรม ณ วัดสายธรรมยุตแห่ง
หนึ่ง พอไปถึงวันแรก ครูบาอาจารย์ ให้เอากลดไปตั้งอาศัยอยู่ที่ศาลาในป่าช้าเลย ผมพัก
อยู่ในกลดในป่าช้าเป็นจำนวน 10 วันเศษ

ตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจหรอก ยังคิดในใจว่าเราพึ่งบวชมาแท้ๆทำไมถึงเอาเราไปอยู่ป่าช้าซะ
ได้ ตอนนั้นยอมรับเลยว่า กลัวผีมากๆ แล้วก็มาหาผมบ่อยซะด้วย ผีไม่กลัวสมมุติพระ แต่
สมมุติพระกลัวผี ผมนอนอยู่ในกลด บางคืนส่งกลิ่นสาบคาวๆเหมือนซากเน่าให้ได้กลิ่น บาง
คืนมาให้เป็นเป็นนิมิตเป็นรูปเป็นร่างเลยสีขาวๆ บางคืนมาเดินเหยียบใบไม้เล่นให้เรากลัว
เสียงดัง กรอบ แกรบ ๆ ทั้งๆที่ในศาลาตรงที่กลดเราตั้งอยู่นั้น ไม่มีใบไม้ให้ใครไปเหยียบ
เล่นตอนกลางดึกเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งตกอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นเห็นเป็นผู้หญิงธรรมดา
จู่ๆก็กลายเป็นตัวสีดำทั้งตัวลอยเข้ามาทับหน้าอกแล้วหัวเราะเยอะใส่เราเฉยเลย ไอ้เราก็
กลัวอยู่แล้วพยามดิ้นๆจนจะหมดแรงกว่าจะพลิกตัวตื่นขึ้นมาได้ แหมเอากับผีเขาสิ ไม่รู้ว่า
เขากะจะเอาให้ตายคาป่าช้านั้นเลยหรือเปล่า

ตอนนั้นกลางคืนก็เหมือนกลางวัน ตาหลับแต่ใจไม่หลับ คำภาวนา พุทโธ ที่อาจารย์สอนให้
ท่องนี่แนบติดใจเลย เพราะกลัวโดนผีหลอก แต่ไม่วายผีเจ้ากรรมดันรู้ว่าเรากลัวก็เลยจัด
หนักให้ซะเลย

มาถึงตอนนี้รู้แล้วว่าเจตนาที่ครูบาอาจารย์ท่านให้เราไปตั้งกลดอยู่ที่ป่าช้าเพราะอะไร
เพราะท่านรู้ว่า คนเราย่อมกลัวตาย ในเมื่อกลัวตายแล้ว จิตใจก็จะไม่ได้ฟุ้งซ่านแส่ส่ายไปทาง
อื่น จิตใจก็แนบยึดติดคำภาวนาไว้กับใจตลอดเวลา อันเป็นเหตุให้เรามีสมาธิได้เร็วขึ้น แต่
ตอนนั้นเรากลับโง่เสียนี่ คิดแต่ว่ากลัวผีจะมาหลอกท่าเดียว แล้วก็หลอกจริงๆนั่นแหละ จน
ไม่ได้นึกถึงสมาธิอะไรกับเขาเลย

ข้อนี้ก็น่าจะเหมือนกับเราใช้คำภาวนา ว่า "ตาย" หรือว่า "กำลังจะตาย" นั่นแหละ เพราะ
ถ้าใจเรารู้ว่าร่างกายนี้กำลังจะตายหรือมีภัยให้ถึงแก่ความตายเข้ามาใกล้ จิตก็มักจะรวมตัว
ได้ไว กว่าเวลาที่เราไม่คิดถึงความตายเลย ครูบาอาจารย์ท่านเฉียบขาดจริงๆ สาธุ

 

นึกถึงตอนผม ไปอยู่บนเขา เป็นสำนักสงฆ์ มีพระอยู่2รูป เจ้าอาวาสอยู่ในถ้ำ ผมไปอยู่2อาทิตย์ ไม่มีไฟฟ้า พระจะบิณบาตรต้องลงเขา แล้วมีโยมนำรถปิกอัพ พาไปส่งแถวหมู่บ้านห่างหลายกิโลเลย ผมต้องช่วยแบกข้าวของขึ้นเขาทุกวัน ผอมเลยช่วงนั้น

ตกดึกหลวงพ่อเรียกให้ไปนั้งสมาธินี้ มืดสนิทมากกก ไฟฉายธรรมดาส่องไม่เห็น ต้องมีกำลังแรงๆเท่านั้น นั่งสมาธิทีไม่กล้า555 น่ากลัวมากกมืดสนิท เสียงลมแรงๆ อีก อย่างหลอน สรุปนั้งได้แปปเดียวของหลวงพ่อกลับศาลา

ผมได้นอนคนเดียวทั้งศาลา หลอนสุดๆ ตกดึกมีเสียงดังตุ้มๆ บนหลังคา บ่อยมาก บางทีมีเสียงวิ่งไปมา บนหลังคา แถมบางทีวิ่งมาหน้าห้อง หลอนสุดๆ

ไม่เท่าไร ดันปวดฉี่อั้นไม่ไหว ต้องออกจากห้อง ลงจากศาลา ไปเข้าห้องน้ำต้องใช้ มือคลำๆทางไปห้องน้ำ เทียน ไฟฉาย ส่องไปก็ไม่เห็นมันมืดมากกก

สรุป ความจริงก็ปรากฎ เสียงดังตุ้มๆ บันหลังคาคือ ลูกมะกอก ตกใส่ เสียงวิ่งไปมาบนหลังคา กับหน้าห้อง คือ หนูตัวใหญ่เท่าเท้าผมเลย 555 เฮ้ออออ หลงกลัวตั้งนาน55

แต่ดีครับ ความกลัว ทำให้เราเข้าใจความมีสติ ไม่ให้ส่งออกจากตัว เป็นอย่างไร เพราะจิตส่งออกนอกมันปรุงแต่งซะแบบสุดๆ ถ้าเรากำหนดไว้กับตัวมันก็จะคุมได้ชั่วคราว แต่ก็ยังดีครับ

 

เรียกว่าเป็นคำภาวนา ที่ไม่ใช่ตัวคาถา ซึ่งแต่ล่ะคำที่นำมาใช้ก็ขึ้นอยู่กับสภาวะจิตขณะนั้นว่าอารมณ์หนักไปทางไหน อย่างเช่นผมเองบางครั้งหนักไปทางความลุ่มหลงในสิ่งต่างๆ ผมจะยกคำภาวนาว่า "ว่างหนอ หรือไม่มีอะไรเที่ยงหนอ"มาใช้ ก็สงบดีมากเหมือนกัน เพราะลองใช้ "พุทโธ" ตอนนั้นเอาไม่อยู่จริงๆ คับ

 

สาธุๆๆ ชอบๆๆครับ

 

ท่องไปสักพักก็เบื่อแหละ เพราะจิตมันชิน ฉันนี้หนักกว่าใครกับอาการนอนไม่หลับนี่มันทรมานจริงๆ ขนาดเข้านอนก็ตีหนึ่งแล้ว ขณะนี้ตีหนึ่งกว่าแล้วยังไม่เข้านอนเลย พอหัวถึงเตียงสวดมนต์ระลึกถึงพระพุทธเจ้าเสร็จก็ไปเรื่องอื่นต่อ ตีสองก็แล้ว ตีสามก็แล้ว เพลออีกทีตีห้าแล้วยังไม่หลับอีก เคยคิดถ้าตายตอนนี้จะเป็นอย่างไร แล้วเราจะไปไหน หาทางไปสวรรค์ถูกไหมว้า จะตายแบบไหนหว่า อีกตอนใกล้ตายจะทรมานแค่ไหน จะมีจิตคิดถึงพระพุทธเจ้าหรือเปล่า แล้วจิตก็เหมาว่าจะตายแบบไหนก็ช่าง ถือว่าตายหมด อย่าไปสนในสังขาร ระลึกถึงพระพุทธเจ้าอย่างเดียว ลืมบ้าง นึกได้บ้าง หลวงพ่อก็บอกถือว่าจิตเป็นณาน ที่ยังตามระลึกถึงพระพุทธเจ้าเสมอ ตอนตายบุญจะรวมตัวกัน มีเทวดามารับ เอ่อค่อยยังชั่ว แรกๆก็รวมตัวดี การระลึกถึงการตายอะ แต่หลังๆจิตมันชิน กลายเป็นเบื่ออีก เหมือนอยู่เพื่อรอการตายเท่านั้น เห็นคนอื่นดิ้นดนทำงาน ดิ้นรนต่อสู้เดินไปข้างหน้าอย่างเดียว บางครั้งก็ถามตัวเอง ทำไปเพื่ออะไรนะ สุดท้ายก็ตายหมดอยู่ดี เอาไปไม่ได้สักะอย่าง เราบ้าไปยังนี่ เห้อ.....

 

ดีคะ ดีๆๆ คนเรามักจะกลัวตาย ภาวนาแบบนี้ดีคะ

 

ผมอ่านแล้วชอบใจ
ขอปรับนิด หายใจเช้า เกิด หายใจออก ตาย
จะลองทำดูครับ สาธุกับทุกท่านที่ปฎิบัติธรรม