การปฏิบัติธรรม อย่าใช้คำว่าไม่มีเวลา ตราบใดที่ยังหายใจอยู่ ตราบนั้นต้องมีเวลา

ในเรื่องของการปฏิบัตินั้น เรื่องสำคัญที่สุด ก็คือ สามารถใช้งานได้จริง งานจะหนักหนาสาหัสขนาดไหนก็ตาม ถ้ามีสติ..เราก็จะลำดับความ ก่อน หลัง เร็ว ช้า ของงานได้ งานไหนมาก่อนก็ทำงานนั้นก่อน งานที่มาทีหลัง แม้จะหลังเพียงนาทีเดียวเราก็ทำทีหลัง ถ้าอย่างนี้เราจะมีงานตรงหน้าครั้งละงานเดียว และไม่หนักเกินกำลังของเรา

อาตมาเองต้องไปแก้โครงร่างวิทยานิพนธ์ ที่อาจารย์ ๕ ท่านให้ความเห็นมา แล้วต้องส่งภายในวันที่ ๒๕ นี้ พรุ่งนี้ ๒๓ กฐิน แปลว่ามีเวลาวันที่ ๒๔ วันเดียว แต่..ตั้งวันที่ ๒๔ ..เพราะฉะนั้น..ไม่ต้องไปเดือดร้อน..ทิ้งไว้ก่อน นี่คือการจัดลำดับงาน ก่อน หลัง เร็ว ช้า แล้วก็ทำสิ่งที่มาถึงก่อน เราจะมีงานอยู่ตรงหน้างานเดียวตลอดเวลา และไม่หนักเกินกำลังของเรา

โดยเฉพาะว่าเรื่องของการปฏิบัติ ส่วนใหญ่แล้วพวกเราอยากได้ดี แต่ว่าอยากไม่จริง ถ้าคนที่อยากได้ดีจริง ๆ ต้องทุ่มเทให้กับการปฏิบัติ ทุ่มเทขนาดไหน ? ก็ต้องขนาดที่คนรอบข้างลงความเห็นว่า “บ้าไปแล้ว” ขนาดนั้นบางทียังทุ่มไม่จริงเลย เพราะปากคนบางทีก็ชิงว่าไปก่อน เราต้องต่อสู้กับแรงกดดันสารพัดอย่างที่มารอบข้างเรา

แม้กระทั่งฝรั่งเขาก็ทำงานวิจัยว่า เรื่องของสมาธิทำให้สภาพร่างกายและจิตใจของคนเรา เหมือนกับได้รับการเปลี่ยนถ่ายเอาน้ำมันเครื่องเก่าทิ้งไป รับน้ำมันเครื่องใหม่เข้ามา ทำให้ประคับประคองชีวิตของตนเองให้อยู่ในโลก ท่ามกลางการแข่งขันและมีแต่ความเครียดได้ดี โดยไม่เจ็บไข้ได้ป่วยหรือสติแตกไปเสียก่อน

ดังนั้น..ในเรื่องของการปฏิบัติ จึงเป็นเรื่องที่สำคัญทั้งทางโลกและทางธรรม โดยเฉพาะว่า เราหวังการหลุดพ้นทางธรรมซึ่งเป็นส่วนที่ละเอียดกว่า ในเรื่องของการปฏิบัติก็ต้องทุ่มเทให้มากกว่า อย่าใช้คำว่าเวลาไม่มี ตราบใดที่ยังหายใจอยู่ ตราบนั้นต้องมีเวลา เพราะเราแค่เอาสติรู้ตามลมหายใจเท่านั้นเอง
.....................................
พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร. วัดท่าขนุน
www.watthakhanun.com