รักใดด้วยทุกข์ล้อม.......น้ำผึ้ง พิษงู ด้วยไม่รู้อนิจจา...........แสวงหา ผูกใจรักรัดตรึง...........มืดตา ทุกวันคืนปวดอุรา........รักลา อนิจจัง ........................................... รักมากทุกข์มาก.........จิตร้อน กังวล หวังได้ยลคู่รักวอน.......เทพหา โลกทุกข์สุขตัดรอน......ห่อนรู้ ด้วยคู่ คลุกคลีอยู่ตัณหา........พาเพลิน หลงทาง ............................................ ปัญญาเจ้าเพียรหา......อยู่ฤา กายอยู่นี่ใจไหนหรือ....สติหา ดลให้เกิดปัญญาคือ....ข่มไว้ อย่าหลงปลงได้รัก......สงบ เบาใจ ............................................
เพลงที่ 2 ชื่อว่าเพลงบัณฑิตพเนจร....เชิญศิษย์น้องรับมือ... [IMG] เกิดมาเป็นบัญฑิต พเนจร เที่ยวเร่ร่อนร้องเพลง แลกเศษเงิน ที่เหลือกินเหลือเก็บเป็น ส่วนเกิน จะนำเงิน...มา รักษาดวงตา....ฯฯฯฯฯ (คาราบาว)
[IMG] ว่าไงศิษย์เพ่ใหญ่? ................................................................... ไม่ว่าไงอ่ะแต่งเพลงมาฝาก..ชื่อว่าเพลงพินพิฆาต...เชิญศิษย์น้องรับมือ.... [IMG]..... เพลงพินพิฆาต พินสายหนึ่งขึงตึง.........ดีดขาด สายสองหย่อนพาด.......ขุ่นจิต ดีดหมอง สายสามร้อยเหมาะวาด...ลวดลาย ลื่นลอง ประดิษฐ์การผิดจิตติด.....ส่วนสอง สุดโต่ง ............................................................................................ [IMG]เปงงายศิษย์น้อง.....หุหุหุ
[IMG] >>>เด๋วโดนพิน พิฆาต>>>[IMG]... .....................................[IMG]....... ^_^ สองหาวสิ้นดี
ทำไมเหล็กไหลไม่เท่ากัน? เพราะใจยังมีสมมุติ......ยาวสั้น ของคู่ ใจหมายตามตัดสั้น......สั้นตาม ใจหมายให้ยาวนั้น.......เทียบอยู่ คำยาวสั้นนิยาม.........ความจริง เท่ากัน ............................................................ บอกว่าลาแต่อยู่.........จำได้ คงยังไม่ถึงกาลไซ้.......ยังอยู่ ด้วยปฏิบัติอยู่ใจ.........ทุกกาล เว้นหลับ กายพักใจตื่นทำอยู่......ลาไว้ เดี๋ยวไป .............................................................
ใจคนไหลเกินว่าอ้าง........ยังหยุด เหล็กที่ไหลมาสุด............หยุดได้ ประหลาดของยากยุด.......สุดนิ่ง ไปเอง ยอมปล่อยวางลงได้.........เมื่อนั้นพบพาน ........................................................................ นานนานพบชักยาก.........ปะคำ คารมณ์ เพราะคำชมใดใดนำ........ไร้หมาย ใจนิ่งวางตามกรรม..........ธรรมชาติ เป็นสิ่งยากใจกาย...........หยุดวาง ตามธรรม ..........................................................................
เหล็กว่าแข็งยังไหล ......ใจคน ฤานิ่ง กาลกลืนทุกสรรพสิ่ง......จริงแท้ แต่ใจฝึกดีแล้วรู้จริง.......พ้นกาล อยู่ในโลกธรรมแท้.........แต่ใจ ฉ่ำเย็น .... ใจคนไหลเกินว่าอ้าง........ยังหยุด เหล็กที่ไหลมาสุด............หยุดได้ ประหลาดของยากยุด.......สุดนิ่ง ไปเอง ยอมปล่อยวางลงได้.........เมื่อนั้นพบพาน
