แพน้อย

ผมว่าคุณแพน้อง อัจฉริยะทางกวี เหมือนเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
พระเจ้า มันจ๊อดมากเลย

ชื่อแพน้อยหรือครับ แต่งกลองเก่งมาก

สวัสดีค่ะ วันนี้อยู่เวรค่ะเหนื่อยเนอะ

[IMG]

ตื่นเต้นจัง ....จารอนะ ....อยากดูว่างามก่า ดอกไม้จิงป่าว

[IMG]ดอกไม้สวยจัง ...แต่อยากเห็น แพน้อย มากับดอกไม้ด้วย อะ

แค่แวะมาทักทายจ๊ะ นู๋แพดอกไม้

สวัสดีครับ คุณแพคนสวย

หวัดดีทักทายด้วยนะ
[IMG]

ขอบคุณกลอนธรรมที่พร่ำสอน....เขียนเป็นกลอนดอกไม้ภูมิธรรมมา
ว่าความงามมวลหมู่บุพชาติตรา..ส่งให้มาพินิจสะกิดเตือนความกลมกลืน

[IMG]
.........ดอกไม้งามนามแก้ววาววับแสง ดุจจำแรงแปลงร่างยื้อย่างหา
.....อันความงามมวลหมู่บุพชาติตรา นิรมิตมาสมมุติประสานกลมกลืนกัน

ครั้นตื่นมาพานพบกับความหวัง
ยังหายใจเนื้อตัวยังผ่าวร้อน
ยังมีหวังยังเห็นดวงตะวันรอน
จะนั่งนอนนิ่งเฉยอยู่ทำไม .........(คาราบาว)

[IMG]

มีความสุขมากๆ กับวันหยุดนะครับ

[IMG]

[IMG]ฝันดีนะค่ะแพน้อย

ี้วันนี้ตรงกับวันพระ แรม ๑๕ ค่ำเดือน ๘

ข้าพเจ้าได้สมาทานรักษาศีล ๘ อุโบสถ


ด้วยกุศลนี้ข้าพเจ้าขอแบ่งบุญให้แก่เพื่อนๆ และพี่ๆ ของข้าพเจ้า

ขอให้เพื่อนๆ และพี่ๆ ร่วมอนุโมทนาบุญกับข้าพเจ้าด้วยเทอญ....สาธุ^-^

[IMG] [IMG] [IMG]

อิ อิ

ท่านแพน้อยท่านนี้ คงเป็นสตรีที่จิตใจบริสุทธิ์งดงามดูได้จากดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์

สวัสดีวันพระค่ะ [IMG]

[IMG]

อุทาน มุจจลินทวรรคที่ ๒
๑. มุจจลินทสูตร
[๕๑] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคตรัสรู้ใหม่ๆ ประทับอยู่ที่ควงไม้มุจลินท์
ใกล้ฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ตำบลอุรุเวลา ก็สมัยนั้นแล พระผู้มีพระภาคประทับนั่ง
เสวยวิมุติสุขด้วยบัลลังก์อันเดียวตลอด ๗ วัน สมัยนั้น อกาลเมฆใหญ่บังเกิดขึ้น
แล้ว ฝนตกพรำตลอด ๗ วัน มีลมหนาวประทุษร้าย ครั้งนั้นแล พระยามุจลินท-
*นาคราชออกจากที่อยู่ของตน มาวงรอบพระกายของพระผู้มีพระภาคด้วยขนดหาง
๗ รอบ แผ่พังพานใหญ่เบื้องบนพระเศียรด้วยตั้งใจว่า ความหนาวอย่าได้เบียด
เบียนพระผู้มีพระภาค ความร้อนอย่าได้เบียดเบียนพระผู้มีพระภาค สัมผัสแห่ง
เหลือบ ยุง ลม แดด และสัตว์เลื้อยคลานอย่าได้เบียดเบียนพระผู้มีพระภาค
ครั้นพอล่วงสัปดาห์นั้นไป พระผู้มีพระภาคเสด็จออกจากสมาธินั้น ครั้งนั้น
พระยามุจลินทนาคราชทราบว่าอากาศโปร่ง ปราศจากเมฆแล้วจึงคลายขนดหางจาก
พระกายพระผู้มีพระภาค นิมิตเพศของตนยืนอยู่เฉพาะพระพักตร์พระผู้มีพระภาค
ประนมอัญชลีนมัสการพระผู้มีพระภาคอยู่ ฯ
ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคทรงทราบเนื้อความนี้แล้ว ทรงเปล่งอุทาน
นี้ในเวลานั้นว่า
วิเวกเป็นสุขของผู้ยินดี มีธรรมอันสดับแล้ว พิจารณาเห็นอยู่
ความไม่เบียดเบียน คือ ความสำรวมในสัตว์ทั้งหลาย เป็น
สุขในโลก ความเป็นผู้มีราคะไปปราศแล้ว คือ ความก้าว
ล่วงซึ่งกามทั้งหลายเสียได้ เป็นสุขในโลก ความนำซึ่ง
อัสมิมานะเสียได้ นี้แลเป็นสุขอย่างยิ่ง ฯ
จบสูตรที่ ๑