"พระเจ้าจักรพรรดิราช"

ทำตามวิธีนี้ก็ดีเหมือนกันอะนะ ผมว่า.... สำหรับสายที่ไม่เก่งในด้าน การเจริญสติโดย การนั่งสมาธิจนเข้าฌาน อะครับ

 

จุดหลบภัยภาคเหนือ สายวัดถ้ำเมืองนะ จ.เชียงใหม่
​

PiChaiwat Apichartthanakit
เผยแพร่เมื่อ 25 ก.ค. 2019​

จุดหลบภัยภาคเหนือ สายวัดถ้ำเมืองนะ จ.เขียงใหม่ นำโดย อ.กรณ์(ลูกศิษย์สายหลวงตาม้าครับ​

 

ถ้ำบัวตอง สามารถใช้หลบภัยเขตภาคเหนือได้​

PiChaiwat Apichartthanakit
เผยแพร่เมื่อ 23 ก.ค. 2019​

 

ตัวอย่างคนที่เขาปฎิบัติได้ โดยที่ไม่ต้องสร้างภาพ

พระอาจารย์จันทาถามปัญหาหลวงปู่เจี๊ยะ




พระอาจารย์จันทาถามว่า “หลวงปู่...กิริยาภายนอกของหลวงปู่เป็นอย่างนี้ จะไม่กลัวคนตาหน้าเอาบ้างหรือ?”

พระอาจารย์เจี๊ยะจึงตอบว่า

“อันว่ากิริยาภายนอกนั้นจะเป็นอย่างใดก็ตามเถอะ แต่ถ้าหากเรามุ่งมั่นปั้นใจจนเที่ยงดี ก็ยังดีกว่าคนที่กิริยางามแต่ใจไมเที่ยง เพราะนิสัยวาสนาคนเรามันไม่เหมือนกัน เขายังมีคำพูดอยู่มิใช่หรือว่า แข่งอะไรก็แข่งได้ แต่แข่งวาสนาแข่งกันไม่ได้ เราจึงไม่ไปแข่งวาสนากับใคร เราเป็นอย่างนี้จึงพอใจอย่างนี้ เพราะนิสัยวาสนาเป็นมาอย่างนี้”

“เป็นยังไงหลวงปู่จิตใจ ในเรื่องการภาวนาจะพ้นทุกข์ได้ไหม” ท่านพระอาจารย์จันทาถามอีก

พระอาจารย์เจี๊ยะตอบว่า

“ผมก็รู้ว่าผมนี่รอดพ้นได้แล้วนะ รอดมันแล้วไม่คืนมาอีกแล้ว เรามาอยู่มาพบพระอาจารย์มั่น ก็ได้ศึกษาเล่าเรียนเขียนอ่านกับท่าน ศึกษาอะไรนึกว่าท่านจะไม่รู้ แหม!...รู้หมดทุกอย่างไม่เหลือวิสัย นึกคิดทางใจท่านก็รู้ ถูกผิดท่านก็รู้

เพราะฉะนั้น ผมเองก็ไม่มีสิ่งใดที่จะเอาผิดท่านได้ เอาแค่รู้ถูกทั้งนั้น ดูกิริยามารยาทเรียบร้อยคือพระอาจารย์มั่น เป็นอุปัชฌาย์อาจารย์ของใครก็ไม่มีชื่อเสียงเรียงนามในทางไม่ดีดอก เข้าสู่สังคมก็เรียบร้อยน่าชม น่าเอาเป็นครูเป็นอาจารย์ดี ดูกิริยามารยาททุกอย่างถูกต้องตามพระวินัยดีถูกต้องทุกอย่างดีเลิศประเสริฐไม่มีสิ่งใดผิดพลาด มีแต่เอาถูกทั้งนั้นไปตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ

เพราะภาวนาในสมัยนั้นไปอยู่ร่วมกับหลวงปู่มั่นที่เชียงใหม่ อุดรฯ โนนนิเวศน์ หนองน้ำเค็ม สกลนคร แล้วก็ย้อนกลับไปที่บ้านเกิดจันทบุรี ที่จันทบุรีจึงเป็นที่สำคัญของผม ตั้งแต่ต้นจนสุดท้าย”

พระอาจารย์จันทาเรียนถามต่อไปอีกว่า

“หลวงปู่เห็นผู้สาวสวยๆ ไม่ชอบบ้างเหรอ ?1 ”

“โอ! ไม่ชอบมันดอก เบื่อหน่ายมัน ไม่สนใจล่ะ เหม็นตดมัน เดี๋ยวมันสิ ตดให้ดม คำว่า“เจี๊ยะ ๆ ” นี่ ไม่คืนกลับมาดมขี้ ดมตดใครอีก”

“โลกสามไม่กลับคืนมาแล้วหรือปู่” พระอาจารย์จันทาถามย้ำ

“เรา...ไปเลยแหละ อยู่ฮีแม่มันทำไมอีกล่ะ คำว่า “เจี๊ยะๆ ” ไม่คืนกลับมาเป็นขี้ข้ากิเลสราคะตัณหาของใครอีกแล้ว มุดทะลวงออกทะเลไปเลย...ว่ะ” พระอาจารย์เจี๊ยะตอบอย่างเด็ดขาด

“ไม่ขึ้นมาอยู่บนโลกสามนี้กับหมู่เพื่อนทั้งหลายอีกแล้วหรือปู่” พระอาจารย์จันทาถาม

“สูเอ๊ย...ถ้ายังมีการคืนมาอยู่ มันก็ไม่ใช่พระนิพพานน่ะซิวะ พระนิพพานแปลว่าสถานที่เยี่ยมล้ำเลิศประเสริฐสุด หาสิ่งใดเสมอเหมือนไม่มี ไม่มีภพชาติสังขารแล้ว เพราะฉะนั้นผมจึงมาอยู่ร่วมกับหลวงปู่ขาว เพราะท่านพูดจริงแนะนำสิ่งที่ดีทุกอย่าง ไม่พูดโกหกหลอกลวงใครทั้งนั้น”

“ผมจะได้ไหมหลวงปู่ พระนิพพาน” พระอาจารย์จันทาถาม

“โอ๊ย! บอกคนอื่นไม่ได้ แล้วแต่ตนเองจะทำได้ ได้เมื่อไหร่ตามแม่มึงแหละ มึงขี้คร้านภาวนา”

“โอ๊ย! ก็ว่าหมั่นขยันแล้วนะ...หลวงปู่ แต่แล้วมันก็ไม่ปรากฏรสชาติอะไรเพียงแต่ว่าอยู่ได้ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ อัปปนาสมาธิลงครั้งเดียว”

หลวงปู่เจี๊ยะท่านเป็นคนจุ๊กจั๊ก ทำงานชอบนุ่งผ้าถกเขมรเหน็บเตี่ยว เปิดตูด ทำให้เห็นแก้มก้น สองข้าง พอเราเห็น ท่านก็ว่า

“มึงสิดมดากกูบ่... บักห่า”

“ดากดำ ๆ บ่ดมดอก...ปู่”

ท่านนุ่งผ้าเหน็บเตี่ยว ถกเขมรทำงานเก่ง เวลาเลิกทำงานอาบน้ำ ฉันน้ำร้อนก็คุยธรรมะ คุยเรื่องธรรมะเก่ง เล่าละเอียดให้ฟังไม่ได้ เพราะเราไม่ได้เรื่องอะไร สำหรับหลวงปู่เจี๊ยะท่านได้รู้ ได้เห็นแล้ว เราไม่รู้ไม่เห็นธรรมอย่างท่าน คุยกับท่านมันก็ไม่รู้เรื่องกัน

ปู่เจี๊ยะท่านชอบคุยเรื่องพิจารณากายให้ฟัง คุยถึงครูบาจารย์มั่น ท่านเรียกหลวงปู่มั่นว่า “ครูบาจารย์มั่น” ท่านสอนให้พิจารณากาย กาเยกายานุปัสสีวิหะระติ กายเป็นเพียงที่พึ่งพิงอิงอาศัยของใจเท่านั้น หายใจเข้าออก เข้าพุธ ออกโธ เท่านั้นล่ะท่านว่า

“เอ้า!...นิมนต์หลวงปู่พูดธรรมะให้ฟังหน่อยเถอะจะได้จำไว้”

“ร่างกายนี้ เป็นที่พึ่งที่อิงอาศัยของใจ เอาเท่านั้นก็พอไม่ต้องเอามาก จะพูดอย่างละเอียดให้ฟังก็ไม่ได้เพราะมันไม่รู้ด้วยกัน มันต้องรู้ ได้เห็นของจริงทุกอย่าง ไอ้ห่านี่ บักห่านี่” ท่านพูดแต่สำเนียงอย่างนี้เสมอ

“ไม่อยากได้เมียหรือหลวงปู่” พระอาจารย์จันทาพูดหยอกเล่น

“บ่อยากได้ดอก เหม็นฮีมัน”

“ฮ่วย..ฮีนั่นเป็นบ่อเกิดกำเนิดสงสาร ไปเหม็นของเขาทำไมล่ะ หลวงปู่”

“ครูบาจารย์มั่นไม่ให้กูดม ดมทำไมของเน่า หลอกลวงให้เวียนเกิด เวียนตาย เวียนบ่หน่ายอยู่ในโลกสาม”

หลวงปู่เจี๊ยะท่านเคารพหลวงปู่ขาวดี ท่านว่า

“หลวงปู่ขาวเป็นพระอรหันต์นะ ประมาทไม่ได้ ท่านรู้หมด เราคุยกันอยู่ตรงนี้ หลวงปู่ขาวท่านก็รู้ เราเคารพท่านไม่มีสิ่งใดเสมอเหมือน เคารพปู่ขาวเนี่ย”

ปู่เจี๊ยะท่านก็ดี ฟังแต่ว่าเจี๊ยะ ๆ เถอะ “บักห่า...มึง” พั่นวะ ทำงานนุ่งแต่ถกเขมรผ้าเหน็บหางกะเตี่ยว เปิดแก้มก้น เปิดฮู้ดากเลย นุ่งแต่เพียงผ้าอาบน้ำ พันเป็นเกลียวเข้าร่องตูด ท่านเดินทำงานสบาย วัดถ้ำกองเพลมันกว้าง เวลามีมอเตอร์ไซค์เขามา ท่านก็ขอซ้อนท้ายเขาเฉย

“คนอื่นเขาจะเห็นตูดแล้ว หลวงปู่”

“เห็นช่างแม่เถอะ!!! มันอยากได้ให้มันมาเลียเอา”

“โอ๊ย!...เขาบ่เลียดอก ขี้เดียดวะตูด”

เราพูดกันกับท่านได้ดี ท่านบ่ฮ้ายบ่ว่าอีหยัง (ไม่ว่าอะไร)

“บักห่ามึงโง่หลาย มึงสิสึกไปเลียดากเขาอีกเบ๊าะ” (พระอาจารย์เจี๊ยะดุอาจารย์จันทา)

“ว่าสิ บ่ไปแหล้ว...หลวงปู่ สิไปกับพรหมจรรย์ตลอด ไม่กลับอีกแล้วเป็นอย่างไรก็ไม่กลับ”

หลวงปู่เจี๊ยะท่านเคารพปู่ขาว ท่านเรียกหลวงปู่ขาวว่า “ครูบาจารย์ขาว” ครูบาจารย์ขาวท่านเป็นพระอรหันต์นะ ผมนึกประมาทไม่ได้ ท่านรู้เลย ผมจงรักษาตัวให้ดี

เวลาหลวงปู่เจี๊ยะทำงานอยู่ตามกุฏิ โอ๊ย...นุ่งแต่ผ้าถกเขมรเหน็บเตี่ยวละ อังสะไม่ใส่เลย

“เอ้า!...ใส่ซะหน่อยไม่ได้หรือปู่ ผ้าอังสะนั่นน่ะ”

“เอ้อ!...ถอดออกนี่แหละ มันแฮงดี บักห่ามึงอย่ามาถามกูหลาย กูรำคาญ” (หัวเราะ)

สำหรับหลวงปู่เจี้ยะ คนไม่เข้าใจในการประพฤติในการปฏิบัติทุกอย่างอาจเข้าใจได้ว่า “เป็นผีบ้า”เพราะไม่รู้เบื้องหลัง ทั้ง ๆ ที่ท่านได้อยู่และผ่านการปฏิบัติกับครูบาจารย์ที่สำคัญที่สุด คือท่านพระอาจารย์มั่น ซึ่งเป็นพระที่ใหญ่ที่สุดและดีเยี่ยมที่สุด

เวลาหลวงปู่เจี๊ยะท่านทำงานเสร็จแล้ว เลิกงานสรงน้ำ แล้วนุ่งสบงครองจีวรพาดผ้าสังฆาฏิเรียบร้อย ดูท่านรูปสวย เดิน ยืน นั่ง กิริยามารยาทอะไรก็เรียบร้อยน่าชม ในเมื่อครองสบงสังฆาจีวรเรียบร้อยแล้ว

“โอ๊ย!...น่าชมเว้ย... อาจจะได้บุญมากเน๊าะ...หลวงปู่”

“บ่ได้บุญกูสิบวชดิ บักห่ามึง มึงอย่าถามแปลกหลาย”

เรากับเพิ่น (ท่าน) ถูกกันดี ว่าถามอะไรท่านก็ไม่ด่าไม่ว่าหรอก พูดกันอยู่ด้วยกันมา หลับตาเข้าก็เห็นอยู่ รูปพรรณสัณฐาน กิริยามารยาท การพูดจา ทุกอย่างรู้ดี มาอยู่ด้วยกันท่านก็พูดจาพาทีเรื่องศีลธรรมความดีงาม ไม่มีอะไรหรอกจะเหลือวิสัยไปจากพระอาจารย์เจี๊ยะได้ เจี๊ยะ ๆ นี่ โอ๊ย!.. เก่ง เวลาทำงานแม้อังสะก็ถอดออกหมดนะ นุ่งแต่ผ้าอาบน้ำถกเขมรกิ้วฮู้ขี้

“บักห่ามึง! อยากดมดากกูติ” พั่นวะ (หัวเราะ)

“โอ๊ย! ไม่อยากดมดอกหลวงปู่ มันเหม็นวะ”

“เหม็นมึงก็ลองดมตี้ ”

ท่านทำงานตึ้ง ๆ คนเดียว สับหิน บอกท่านว่า “อย่าทำเถอะหลวงปู่”

“ทำมันสิเป็นหยัง กูภาวนามาจนพอแล้ว”

“ไม่เป็นประโยชน์ดอก เป็นประโยชน์ดีก็ไม่ว่าหรอก แต่ว่าทำจนเกินควรเสียแล้ว”

“ควรบ่เคียนอย่ามาพูดเด้อ เดี๋ยวเอาค้อนทุบหัวเด้ บัก...ห่านิ... มึงขี้คร้านมึงไปไหนก็ไปเถอะ มึงคิดว่ากูโลเล”

ท่านออกจากงานแล้วก็นุ่งผ้าสบง สังฆาฏิ จีวรเรียบร้อยน่าชม

 

ที่กล่าวมานี้ต้องการสิ่งใด

 

จับเอาธรรมบทนี้มาพิจารณาโดยแยบคาย...ธรรมบทสั้นๆแต่ครอบคุมทั่วทั้งสามภพ

 

จับเอาธรรมบทนี้มาพิจารณาโดยแยบคาย...ธรรมบทสั้นๆครอบคุมทั่วทั้งสามภพ

 

จะไปเอาอะไรกับ สาวกธรรม

ได้แต่ความ อกตัญญู เหนียวแน่น

อี ของลูก หากวันไหน มีสภาพเปน
ก้อนดี แม่ ก้สบายใจ ยิ่งรัก ยิ่งดูแล

หากวันไหน เหลว ไหล เหม็น คละคลุ้ง
.....แม่...... ไม่เคย ผลักไส

กลับยิ่ง ห่วงใย อะไรที่ทำให้ได้
ทรัพย์มาซื้อ อาหาร ยา คิลานปัจจัย
ก้สละได้ทั้งเกรียติ ศักดิศรี เนื้อ
เลือด น้ำตา....

เฮีย!!! อึ เหม็นเปน ทิ้ง เหมือน หมู มหา

 

จะธรรมสาวกหรืออะไรถ้ารวมลงคำว่าธรรมแล้วควรสรรเสริญไม่ใช่หรือท่านจักรพรรดิราชเล่าปังผู้ยิ่งใหญ่...

พระโพธิสัตว์อย่างท่านจะไปถึงไหนกันกลัวแต่ว่าจบชาตินี้แล้วจะไปเรียนรู้นรกให้แจ้งก่อนนะสิ

 

แค่ปัญญาแยกธรรมกับกิเลสออกจากกันยังไม่มีปัญญาพอ...ริจะเป็นพระจักรพรรดิ์555555

 

ถ้ามันเป็นของดีเจ้าชายสิทธัตถะไม่ออกบวชหรอกนะ...แต่พระคุณของมารดาบิดาพระพุทธเจ้าก็สอนไว้แล้ว

 

เกมส์เขาวงกต ถ้าเราไม่ควบคุมตนเองหรืออยู่เหนือมัน มันก็จะอยู่เหนือเราและควบคุมเรา ไม่หน้าเชื่อเลยครับว่าจะมีสิ่งแบบนี้ในโลกด้วย คิดไปแล้วก็เศร้า แต่ก็ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างเลยครับ มีทั้งคนที่รักเราจริง และคนที่รักเราไม่จริง หายากนะครับสมัยนี้ ไม่รู้ว่าที่ทำไป ทำไปเพราะรัก หรือเพราะต้องการทำลายเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

 

มองคนอย่ามองแค่ภายนอก มองคนให้มองนานๆ ทุกคนเหมือนกันหมด แต่ต่างกันที่จิตใจ
พยายามที่จะไม่ยึดติดครับ รู้แล้วก็ปล่อยว่างตามที่พระท่านสอน แต่ผมก็ยังหลงอยู่ในความสุขอยู่ดี ไม่ชอบจมอยู่กับความเจ็บปวดนานๆ

 

เขาวงกตคือร่างกายและจิตวิณญาณ.ผู้ที่หลงอยู่ในเขาวงกต.คือผู้ที่หลงติดยึดอยู่ในร่างกายและจิตวิณญาณ.พระพุทธเจ้ารู้เส้นทางที่ออกจากเขาวงกต.และทรงแสดงแก่เล่าพระสาวกทั้งหลาย.เมื่อพระพุทธเจ้าทรงปรินิพพานไปแล้ว.พระสาวกจึงได้จดเขียนเป็นพระไตรปิฏก.เปรียบเหมือนลายแทงหรือแผนที่สำหรับผู้ที่ต้องการ.ออกจากเขาวงกต.วงกตหมายถึง.วงกฏแห่งกรรม

 

เกมส์เขาวงกตเปรียบเหมือนมายาจิตที่ลากเราไปทุกๆวันทุกๆเวลา...มายาจิตคอยสร้างภพชาติใหม่ให้เราไม่หยุดหย่อนเช่นเดียวกัน...นิสัยในชาติปัจจุบันก็มาจากนิสัยเดิมในอดีตชาติ...การดูใจตนก็เหมือนการหาทางออก...การแก้ไขสิ่งไม่ดีที่อยู่ในใจตนก็เหมือนกำลังเดินทาง...ถ้าไม่ดูใจตนแล้วแก้ไขให้ดีมันก็จะวนกลับมาซ้ำๆไม่จบสิ้น...วัฏฏจักรทั้งหลายจบลงที่คำว่า.. "หยุด"

แต่ก่อนที่จะหยุดได้นั้นต้องรู้จักคำว่าพอเสียก่อน...การหาทางออกจากเขาวงกตหรือวัฏฏวนจริงๆแล้วมันไม่ยากเลย...เพียงแต่ลืมตา(เปิดใจ)ดูมันเท่านั้นก็จะพบทางออก

 

จะสุขก็ใจนี้แหละสร้างขึ้น...จะทุกข์ก็ใจนี้แหละสร้างขึ้นเมื่อใจสร้างขึ้นแล้วก็ไปยึดเอามาเป็นตนเป็นของตน...ภาวะจิตใจจริงๆแล้วมันไม่มีอะไรเลยมันนิ่งมันหยุดมันไม่ซัดส่ายไปในอารณ์ต่างๆ...บุคคลใดเห็นรู้สัมผัสตัวหยุดใจได้เขาจะพบว่าตัวเองนี้หลงโง่มานาน...ความจริงมันถูกปิดบังด้วยมายาแค่นั้นเอง...เปรียบเหมือนเราอยู่ในห้องมืดเพียงแค่เราเปิดประตูออกมาเท่านั้นเราจะพบแสงสว่างทันที

 

ผมจะหยุดแล้วครับท่านสงบ ผมจะไม่ออกนอกกะลาตามหาสิ่งมายาแล้วครับ
แต่ผมก็ยังหลงอยู่ ไม่รู้แจ้งสักที ฝนก็ไม่ตก สงสัยโลกมายากำลังจะตายผมคิดว่านะ

 

ผมได้ข่าวมาว่าโลกหมุนช้าลง ไม่นานอาจจะหยุดหมุน