..อ่านกันให้แตก !! ตรงมากกับพระพุทธศาสนาในยุคสมัยนี้ "ภูเขาแห่งวิถีพุทธธรรม"..

เกือบ 70 ปีมาแล้ว

ปาฐกถาธรรม ที่พุทธสมาคมแห่งประเทศไทย เมื่อ 5 มิถุนายน พ.ศ.2491 ทำให้พระหนุ่มฉายา “พุทธทาส” เป็นที่สนใจและรู้จักของชาวพุทธมาจนถึงวันนี้ ชื่อ ภูเขาแห่งวิถีพุทธธรรม

“ข้าพเจ้าไม่ขลาดกลัวใครจะว่าเป็นมิจฉาทิฐิ ที่ขอให้นึกถึงการที่จะหลุดพ้นออกไปให้ได้ มากกว่าที่จะนึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์” ท่านอาจารย์กล่าวไว้ตอนหนึ่ง

ถ้าหากพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ตามทัศนะของผู้ที่เต็มอัดไปด้วยอัตตานุทิฏฐินั้น ดูมันจะมากเกินไป จนกลายเป็นภูเขาหิมาลัยขวางหน้าไปเสียแล้ว เหวี่ยงทิ้งกันไปเสียบ้าง

การที่จะก้าวหน้าไปถึงขั้นหลุดพ้นสิ้นเชิงนั้น จำเป็นที่จะต้องละวางความยึดมั่นทุกสิ่งทุกอย่างไปตามลำดับ

การยึดถือในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ แม้จะมีในขั้นต้น ก็ไม่ควรยึดถือชนิดเป็นตัวตน ควรเป็นเพียงการยึดถือเอาในฐานะเป็นเครื่องมือ หรือเครื่องนำทาง
สรุป เป็นข้อห้ามไว้ 3 อย่า

อย่ายึดถือในพระพุทธ ในทำนองที่จะก่อวิวาทกันเรื่องพระพุทธ

อย่ายึดถือในพระธรรม อันเป็นนามที่สมมติขึ้นแทนชื่อของความบริสุทธิ์หลุดพ้น ปล่อยวาง ขึ้นเป็นตัวตน เป็นรูปแบบต่างๆจนแตกร้าวเพราะพระธรรม

อย่าขัดกันในหลักเรื่อง “พระสงฆ์” ซึ่งเป็นเพียงชื่อของผู้ที่จะหลุดพ้น หรือกำลังพยายามเพื่อหลุดพ้น จนต้องเกิดแบ่งแยกแตกร้าวกันอย่างไม่มีหลักเกณฑ์ เพราะต่างฝ่ายต่างก็ยึดถือ ตึงเครียดอยู่ด้วยกัน

จบ 3 อย่าแล้ว ท่านก็ขอให้ทำ...2 จง

จง...เพ่งกำลังความคิดทั้งหมด ตรงไปยังความหลุดพ้นของจิต ที่กำลังถูกทรมานอยู่ด้วยการหุ้มห่อ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องว่าจะไม่มีตัวเรา

คือนึกว่ายอมขาดทุน ยอมเสียสละ ไม่ต้องมีตัวเราสำหรับที่จะเอานั่นเอานี่ ได้รับสิ่งนั้นสิ่งนี้ โดยตัดใจเสียว่า ตัวตนเท่าที่มีอยู่จริงๆในเวลานี้ ก็ทนไม่ไหวแล้ว เพียงเท่านี้ ก็เหลือที่จะแบกจะทนทานได้แล้ว

จง...ค้นจนกว่าจะพบความจริงว่า ก็เห็นมีแต่จิตนั่นเอง กำลังจะถูกอะไรห่อหุ้ม ทำให้เกิดทุกข์ทรมาน ถ้าเอาสิ่งที่ครอบงำจิตออกไปเสียได้ มันจะเป็นอิสระเอง ภาวะของความทุกข์ ก็ไม่มีที่จิตอีกต่อไป ไม่ต้องมีตัวเราอะไรที่ไหนเลย

ความพ้นทุกข์อย่างเด็ดขาด ก็มีได้โดยสมบูรณ์

ในขั้นที่ไร้ศีลธรรม ไม่มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ในขั้นที่มีศีลธรรม มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

แต่ในขั้นที่หลุดพ้นจากเครื่องพัวพันทั้งปวง...กลับไม่มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

ความมุ่งหมายของพุทธศาสนา สอนให้มนุษย์มีใจสูงถึงขั้นเหลือโลก หรือหลุดพ้นจากเครื่องพัวพันทั้งปวงในโลก เป็นเหตุให้พุทธศาสนามีระดับสูงกว่าคำสอนอื่น ซึ่งมีความสูงแค่ขั้นศีลธรรม

การถอนเอาความยึดถือ หรือภูเขามหึมา ออกไปเสียจากจิตอย่างเดียวเท่านั้น ทำให้พบพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ที่ถูกต้อง

วงพุทธศาสนาใหม่ ที่กำลังขยายตัวแพร่พันธุ์ อะไรนิด ก็ พุทธานุภาเวน ธัมมานุภาเวน สังฆานุภาเวน ด้วยอานุภาพแห่งพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ จงให้สำเร็จสมตามประสงค์ พระพุทธศาสนาเก่าแท้ สมัยพุทธกาลไม่เคยมี

มีแต่คำสอนให้ชำระจิตให้หมดจด...อย่างเดียว...

บทสรุปคำสอนชุดนี้...สิ่งที่บดบังพระพุทธเจ้า คือ พระพุทธรูป สิ่งที่บดบังพระธรรม คือ พระไตรปิฎก (หนังสือเล่มหรือใบลาน) และสิ่งที่บดบังพระสงฆ์ ก็คือ ลูกหลานชาวบ้านที่นุ่งห่มผ้าเหลือง

หลังปาฐกถา...ภูเขาแห่งวิธีพุทธธรรมนี้มีเสียงวิจารณ์ต่อต้านมากมาย จนมาถึงวันนี้เกือบ 70 ปีแล้ว...ชาวพุทธรุ่นใหม่ ถ้าได้อ่าน ก็คงเข้าใจ คำสอนของท่านอาจารย์...เป็นจริง

ยิ่งประเด็น ลูกชาวบ้านที่โกนหัวห่มผ้าเหลือง...บังพระสงฆ์...ใครหน้าไหนจะกล้าเถียงว่า...ไม่จริง.

 

..แม้หลวงปู่พุทธทาส,ท่านจะมีความเห็นเรื่องพระนิพพานและดวงจิตที่ดับสูญ,ต่างจากครูบาอาจารย์ท่านอื่น,รวมทั้งตัวกระผมด้วยแต่กระผมก็ยังเคารพนับถือศรัทธาในประโยชน์จากคำสอนของท่าน.. สาธุ สาธุ สาธุ กราบนมัสการหลวงปู่พุทธทาส

บทความจากไทยรัฐ
Cr:โดย กิเลน ประลองเชิง 4 มี.ค. 2558 05:01

 

ก็ท่านสอนเน้นตรงเพื่อการหลุดพ้นจริงๆนิครับ..
แต่ก็ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่า
ไม่ใช่ว่าจะเข้าถึงกันได้ง่ายๆด้วยครับ..
จะด้วยเหตุและปัจจัยและสภาพแวดล้อม
อะไรก็ตาม ณ ช่วงเวลานั้น...
ยกเว้นกลุ่มบุคคลที่มีญานวิถีมาตั้งแต่เกิด
หรือกลุ่มบุคคลที่พอมีญานวิถี
แต่เห็นว่าพวกญานวิถีต่างๆ
มันเป็นเหตุแห่งทุกข์
และยังไม่ทำให้หลุดพ้น
คาดว่าฟังท่านแล้วจะเข้าใจได้ดีครับ...
เป็นความเห็นส่วนบุคคลนะครับ


ปล.ส่วนสัญญาที่ส่วนตัวมีต่อตัวท่านก็คือ
ภาพพระสงฆ์รูปหนึ่งถือไม้กวาดทางมะพร้าว
กำลังทำความสะอาดอยู่...
ซึ่งพอลองนำมาปฏิบัติ
มันช่วยให้ตัวเองลดความมีตัวตน
ลงไปได้เยอะครับ..
ประมาณว่า ถือไม้กวาดเดินกวาด
ขยะ กวาดใบ้ไม้อยู่ ในขณะที่คนอื่นๆ
ไม่ว่าจะบุคคลิกอย่างไร หน้าตาอย่างไร
เดินผ่านไปผ่านมา แล้วก็มาดูใจตัวเองว่ารู้สึก
อย่างไรไหมนั่นหละครับ

ที่สำคัญเลยในขณะที่กำลังกวาดนั้น
ก็ได้ฝึกเจริญสติในชีวิตประจำวันไปในตัวด้วยครับ..
การกระทำตัวอย่างนี้ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นเลยก็ว่าได้
ที่ส่วนตัวมีข้างบนมาสอนสมาธิให้
ชนิดที่เห็นกันแบบลืมตาเห็นๆ..
เป็นที่กล่าวถึงไปทั้งวัดสำหรับเมื่อช่วงนั้น..
รวมทั้งหลวงพ่อมีชื่อ ที่วัดที่ปกติท่านจะไม่สอน
สมาธิใคร(เมื่อก่อนสอนแต่ว่าศิษย์รุ่นแรก
กลายเป็นเกจิอาจารย์ไปหมดแล้ว)ท่านก็เมตตา
มาให้คำแนะนำเรื่องสติ เรื่องสมาธิ เรื่องอจินไตย
เรื่องที่ควรเลือกพูดเฉพาะบุคคล...
ให้อย่างสม่ำเสมอครับ..

 

การศึกษาธรรมะ มีหลายระดับนะครับ

จะให้มุ่งแต่ความหลุดพ้นอย่างเดียว ก็ไม่ได้หรอก

ถ้าคนที่มีกำลังดี เวลาเดินขึ้นบันได ก็ไม่ต้องจับราว

แต่ถ้าคนมีกำลังน้อย เวลาเดินขึ้นบันได ก็ต้องจับราว



อย่างนี้ก็เช่นกัน หลวงพ่อพุทธทาส ท่านมีกำลังใจดี เหมือนคนมีกำลัง ก็สามารถเดินขึ้นบันได โดยไม่ต้องใช้ราว

ท่านจึงมุ่งแต่ความหลุดพ้นอย่างเดียว



แต่ถ้าเป็นปุถุชน ที่มีกำลังใจน้อย แม้จะเดินขึ้นบันได ก็ล้ม ถ้าไม่มีราวจับ แล้วจะไปเทียบกับท่านได้อย่างไร

การจับราว ก็คือมีที่พึ่งที่ระลึกทางใจ มีพระพุทธ พระธรรม พระอริยะสงฆ์ และพระนิพพาน เป็นที่พึ่งที่ระลึก

เหมือนกับมีราวจับ ทำให้ไม่ล้ม



ถ้าเป็นปุถุชน ผู้มีกำลังใจน้อย แต่ไม่มีที่พึงที่ระลึก แล้วมุ่งแต่ความหลุดพ้นอย่างเดียว ก็จะหาหลักไม่ได้

เมื่อหาหลักไม่ได้ก็จะทรงตัวไม่อยู่ ถ้าทรงตัวไม่อยู่ แล้วจะก้าวไปข้างหน้าได้อย่างไร



พระพุทธเจ้า พระองค์ทรงรู้ดี จึงตรัส พระธรรมตั้ง 84,000 พระธรรมขันธ์

แม้กรรมฐาน ก็มี 40 กอง เพื่อทำไปตามจริตของตน

แม้การปฏิบัติ ก็ต้องเริ่มไปตามลำดับ จากทาน ไปศีล และไปภาวนา



ผมไม่ได้กล่าวแย้ง เจ้าของกระทู้ นะครับ

ผมเพียงอยากจะกล่าวว่า กำลังใจคนมีหลายระดับ ก็ค่อยๆปฏิบัติไปตามกำลังใจของตน จะดีกว่าครับ

 

..จริตนิสัยรวมทั้งวาสนาที่สร้างสั่งสมมาของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน,ท่านก็สร้างสั่งสมนิสัยของท่านมาอย่างนั้น ครูบาอาจารย์ท่านอื่น,ท่านก็สร้างสั่งสมมาตามนิสัยจริตของท่านแตกต่างกันไป พวกเราทุกคนก็มีนิสัยชอบอะไรไม่เหมือนกันแต่เราทุกคนก็มีความต้องการที่เหมือนกันคือความสุข,ไม่อยากมีทุกข์..


..ก็เหมือนครูถามเด็กนักเรียนในห้อง "นี้เธอมีใครในนี้เชื่อว่านรกสวรรค์มีจริงบ้าง" ทุกคนในห้องยกมือเชื่อหมด,แต่มีเด็กอยู่คนหนึ่งไม่ยกมือเพราะไม่เชื่อ,คุณครูจึงเดินเข้าไปถาม "หนูค่ะ..ทำไมหนูถึงไม่เชื่อว่านรกสวรรค์มีจริงล่ะ? เด็กคนนั้นก็ตอบว่า หนูยังไม่เคยเห็นค่ะ,หนูก็เลยเลือกที่จะไม่ยอมเชื่อค่ะ,แต่หนูเชื่อแน่ๆ ค่ะว่าทำดีได้ดีมีความสุข,ทำชั่วได้ชั่วไม่มีความสุข" ก็ลองคิดดูเด็กคนนี้จะมีความผิดไหมที่จะไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองยังไม่เห็นพิสูจน์ด้วยตนเองไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ เธอเชื่อในการกระทำในปัจจุบันที่เห็นผลชัดเจน..

 

นี้ถ้าพูดลึกๆ ลงไปมากกว่านี้,เดี๋ยวมันจะกลายเป็นวงแตก.! ขัดใจกันป่าว 5555+

..

 

..เวลาที่เราไปตลาดเลือกซื้อของมากินใช้ พวกเราจะเลือกซื้อผักผลไม้เน่าๆ,เนื้อหมูปลาเหม็นๆ มากิน,เลือกเอาแต่ของเสียๆมากินใช้กันไหม?? กระผมคิดว่าทุกๆคนคงไม่เลือกเอาของเน่าของเสียมากินมาใช้กันแน่นอน..

เลือกมองเลือกหยิบเอาแต่สิ่งที่ดีมีประโยชน์มาใช้กันจะดีกว่า

..เราเองก็ใช่ว่าจะดี,ทำได้นะ ก็มีผิดพลาดล่ะ นึกได้ก็ปรับปรุงเตือนตนเองอยู่เสมอ.. ｡^‿^｡

 

ยึดคำโบราณที่ว่า นิ่งเสียตำลึงทองดีกว่า