หลวงปู่แหวนมาโปรดในนิมิตร(ฝัน)

ขออนุโมทนาสาธุในผลบุญที่ได้กระทำในครั้งนี้ด้วยครับท่านพี่ภูเบศวร์


สาธุ สาธุ สาธุ

 

บ้านสวยงามมากครับท่าน IT Man

 

โมทนาสาธุกับท่านภูเบศว์และท่านที่จักร่วมทำบุญมาในวาระพระพุทธชยันตินี้ร่วมกันครับ สาธุ

 

โมทนาบุญด้วยนะครับผม

 

ขอบพระคุณครับคุณชูเกียรติ...

 

ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....เขาให้ชมจันทร์ ดันมาชมบ้าน

 

รายนามผู้ร่วมประมูล รอบที่ 1. 8 มี.ค. 2555

ขอบพระคุณและโมทนาสาธุครับผม

 

บังเอิญแต๊เดอ...ที่บ้านข้อยมีพระจันทร์หลายดวงตวย 555+
งามบ่?

 

ขออนุญาตแสดงตัวเป็นอันดับแรกเลยนะครับท่านภูเบศวร์.....เย็นนี้ผมจะออกไปโอนเงินเข้าทำบุญกับวัดภูดานไหจำนาน 10,099.-บาท หวังว่าคงจักทันการนะครับ.....

ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป
สมาชิกธรรม

ปล.แจ้งยืนยันด้วยนะครับท่านภู.......

 

โดนแซว จนได้ เฮา อิๆ

แบบว่างานนี้ มองเบิ่ง บ้านคุณ IT Man แล้ว..สวยงามถูกใจผมแฮงหลาย

ส่วนจันทร์นั้นเพิ่นงามตลอด ..จะเต็มหรือ บ่.เต็มดวงกะตาม หุหุหุ

 

ขออนุโมทนาในบุญกุศลที่ท่านทั้งสอง ได้ร่วมกันสร้างในภพนี้ทุกประการนะครับ

สาธุ สาธุ สาธุ

 

เรียนท่านพิเชฐ,
หากเป็นเมื่อก่อน เป็นผมหล่ะ...หึหึ
โมทนาสาธุทุกประการและแสดงความยินดีนำหลายๆเด๊อ

 

(จงเติมคำในช่องว่าง ต่อไปนี้...)

หากเป็นเมื่อก่อน เป็นผมหล่ะ..ออกวิ่งนำหน้าไปหลายก้าวแล้ว....หึหึ

 

ยังมีพระบวชใหม่รูปหนึ่ง เมื่อถึงมื้ออาหารเช้าในวันถัดไปหลังจากครองเพศบรรพชิต เกิดอาการอดรนทนไม่ไหว จึงเอ่ยถามคำถามเพื่อหวังให้อาจารย์เซนหลงหยาชี้ทางสว่างให้ ดังนี้

"ท่านอาจารย์ ศิษย์มีข้อสงสัยมากมาย
ข้อแรก :จิตวิญญาณของคนเราสามารถเป็นอมตะหรือไม่?
ข้อสอง:ร่างกายของคนเราต้องเสื่อมสลายเสมอไปหรือไม่?
ข้อสาม:คนเราจำต้องตายแล้วเกิดใหม่แน่หรือ?
ข้อสี่:หากเราตายแล้วเกิดใหม่ จะสามารถจำเรื่องราวในชาติที่แล้วได้หรือไม่?
ข้อห้า:เซน จะทำให้เราหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดจริงหรือ?..."

จากนั้นศิษย์เซนยังคงถามคำถามต่อเนื่องไปอีกมากมายไม่มีหยุด แต่ขณะที่กำลังจะเอ่ยถามคำถามต่อไป กลับถูกขัดจังหวะด้วยประโยคเดียวของอาจารย์เซนหลงหยาว่า "ข้าวเช้าของเจ้า เย็นหมดแล้ว"

ปัญญาเซน: การเอาแต่ฟุ้งซ่านถึงสิ่งที่อยู่ห่างไกลจนละเลยปัจจุบันขณะเป็นอุปสรรคต่อการปฏิบัติธรรม เซนเน้นการรักษาจิตปกติ ดำรงสติระลึกรู้อยู่ทุกขณะเวลาในชีวิตประจำวัน เพราะเมื่อมีสติแล้ว ย่อมเข้าใจแก่นแท้ของสิ่งทั้งปวงโดยไม่ถูกกิเลสครอบงำ

 

ยังมีสมณะรูปหนึ่งนามว่า "เต้าซิ่ว" เป็นผู้มีความมุมานะในการบำเพ็ญเพียรอย่างยิ่ง ทว่าทำอย่างไรก็ยังมิอาจบรรลุธรรม มองไปรอบข้างนักบวชรูปอื่นๆ ที่เพิ่งศึกษาธรรมทีหลังตน มีไม่น้อยสามารถเข้าถึงแก่นแท้แห่งเซนแล้ว สมณะเต้าซิ่วเห็นดังนั้นจึงเข้าใจว่าตนเองคงไม่มีคุณสมบัติในการศึกษาเซน ขาดปฏิภาณไหวพริบ สุดท้ายตัดสินใจออกธุดงค์เพื่อหวังว่าจะมีความสำเร็จ

ก่อนเดินทางสมณะเต้าซิ่ว ได้เข้ามากราบลาอาจารย์เซนก่วงอี่ว์ โดยกล่าวกับอาจารย์ว่า "ท่านอาจารย์ ศิษย์ทำให้ความเมตตากรุณาของท่านต้องสูญเปล่า นับตั้งแต่ศิษย์ออกบวชอยู่ที่วัดนี้มานานนับ 10 ปียังคงไม่อาจเข้าถึงเซนได้แม้เพียงกระผีก ดูไปศิษย์คงไร้วาสนา จึงได้แต่ออกไปธุดงค์เพื่อหาทางเข้าถึงธรรมด้วยวิธีอื่น"

อาจารย์เซนก่วงอี่ว์จึงตอบศิษย์ว่า "ในเมื่อเจ้ายังไม่บรรลุธรรม เหตุใดจึงออกเดินทางจากที่นี่ไป หรือว่าเจ้าจะรู้แจ้งเห็นจริงได้ในสถานที่อื่น?"

เต้าซิ่วจึงอธิบายความในใจต่ออาจารย์เซนว่า "ศิษย์อยู่ที่นี่ ทุกๆ วันนอกจากรับประทานอาหารและนอนหลับแล้ว ล้วนใช้เวลาทั้งหมดไปกับการบำเพ็ญเพียร ศิษย์ทุ่มเททว่าไร้วาสนา ขณะที่สมณะรูปอื่นแม้ไม่พากเพียรเท่าแต่กลับพบความก้าวหน้ามากกว่า เห็นทีศิษย์คงต้องออกธุดงค์พบความลำบากเผื่อว่าจะสามารถบรรลุธรรม"

อาจารย์เซนก่วงอี่ว์ได้ฟังจึงกล่าวว่า "รู้แจ้ง...คือสิ่งที่ออกมาจากภายในตนเอง ไม่ใช่สิ่งที่สามารถอธิบายความได้ ทั้งยังไม่อาจส่งต่อให้ผู้อื่น หากยังไม่รู้ก็มิอาจเร่งให้รู้ ผู้อื่นก็คือผู้อื่น เจ้าก็คือเจ้า เจ้าต้องศึกษาเซนไปตามวิถีของตนเอง มิสามารถนำสองเรื่องนี้มาปนกันได้"

"ท่านอาจารย์ ท่านยังไม่เข้าใจ เมื่อเทียบการเรียนรู้ของตัวศิษย์กันผู้อื่น ก็ไม่ต่างกับนำพญาอินทรีมาเทียบกับนกกระจอกอย่างไรอย่างนั้น" สมณะเต้าซิ่วยังคงดึงดัน

"ใหญ่อย่างไร เล็กอย่างไร" อาจารย์เซนถาม

สมณะเต้าซิ่วตอบว่า "พญาอินทรีเพียงกางปีกก็บินไปได้ไกลหลายร้อยลี้ ทว่าศิษย์ได้แต่บินต่ำเตี้ยเรี่ยดินไปได้ไม่กี่จั้ง*เท่านั้น" (*จั้ง คือหน่วยวัดของจีน เท่ากับความยาวประมาณ 2.27 - 2.31 เมตร)

ยามนี้ อาจารย์เซนก่วงอี่ว์จึงกล่าวถามอย่างจริงจังว่า "นกอินทรีเพียงกางปีกก็บินไปได้ไกลหลายร้อยลี้ แต่มันสามารถบินข้ามพ้นความตายไปได้หรือไม่?"

ปัญญาเซน : ไม่ว่าอินทรีหรือนกกระจอกล้วนมิอาจข้ามพ้นความตายต่างเพียงเร็วหรือช้า การศึกษาธรรมก็เช่นกัน ผู้ใดปฏิบัติผู้นั้นย่อมได้รับผล ย่อมถึงการรู้แจ้งได้ไม่ช้าก็เร็ว

 

เรื่องนี้มอบเป็นพิเศษให้น้องครูชาติ ที่รักยิ่ง.........................
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙

มีนิทานเซนที่น่าสนใจหลายเรื่อง เกี่ยวกับ "ซูตงโพ(苏东坡)" ยอดนักกวีและนักปกครองในสมัยซ่งใต้ ซึ่งเรื่องหนึ่งเล่าเอาไว้ว่า...

ครั้งหนึ่งซูตงโพได้ประพันธ์บทกวี ความว่า "อภิวาทองค์เหนือฟ้า รัศมีเจิดจ้าส่องไพศาล ลมแปดทิศพัดโบกไม่สะท้าน ประทับมั่นในปทุมม่วงทอง" ซึ่งคำว่า ลมแปดทิศ ในที่นี้หมายถึง โลกธรรมแปด อันประกอบด้วย ลาภ เสื่อมลาภ ยศ เสื่อมยศ สรรเสริญ นินทา สุข ทุกข์

เมื่อประพันธ์เสร็จ ซูตงโพเข้าใจว่าบทกวีบทนี้ของตนมีความลุ่มลึกในทางธรรมไม่น้อย จึงได้ให้คนนำไปมอบให้อาจารย์เซนฝออิ้น ณ วัดจินซานซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำ โดยหวังว่าเมื่อาจารย์เซนได้อ่านคงจะยกย่องตนในฐานะที่ปฏิบัติธรรมจนมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้ว

เมื่ออาจารย์เซนเปิดบทกวีออกอ่าน ได้หยิบพู่กันเขียนอักษรเติมลงไปสองตัว จากนั้นให้คนนำกลับมาคืนซูตงโพ มิคาด เมื่อซูตงโพเปิดดู ก็พบข้อความของอาจารย์เซนฝออิ้นที่เขียนเอาไว้เพียงว่า "ผายลม" ทำให้เขาบันดาลโทสะยิ่งนัก จึงรีบขึ้นเรือข้ามน้ำไปพบอาจารย์เซนยังวัดจินซานทันที

เมื่อพบอาจารย์เซน ซูตงโพก็เอ่ยถามด้วยความเกรี้ยวกราดว่าเหตุใดอาจารย์เซนจึงได้ใช้ข้อความระรานผู้อื่นถึงเพียงนี้

อาจารย์เซนเพียงตอบว่า "ท่านว่าลมแปดทิศพัดมาไม่สะท้าน แต่ไฉนเพียงหนึ่งผายลมจึงพัดจนท่านข้ามแม่น้ำมาได้?" เมื่อนั้นซูตงโพจึงค่อยสำนึกตัวได้

ปัญญาเซน : จิตไม่หวั่นไหวในโลกธรรม คือมงคลชีวิตประการหนึ่ง

 

ผมเข้ามาช้าเกินไป แต่ก็ขออนุโมทนาบุญกับท่านภูเบศว์ และท่านสมาชิกธรรม
ด้วย ขอให้ได้ทั้งมนุษย์สมบัติ ทิพยสมบัติ และนิพพานสมบัติด้วยเทอญ
สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขอบคุณมากครับกับเรื่องราวดีๆ อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นมากโข สำหรับมือใหม่อย่างผม

 

บรรยากาศจากวัดภูดานไห เมื่อคราววันมาฆบูชา (๗ มี.ค. ๕๕)

แต่ก่อนอื่นขอให้ชมภาพบรรยากาศโดยรอบของหอฉันหลังใหม่
บนทำเลที่เดิมที่เรียบร้อยสมบูรณ์เต็มร้อยแล้ว

(เอาภาพลงไม่ได้ อินเตอร์เน๊ตช้ามาก)