เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

ออกแนว Fantasy หน่อยๆแล้วครับ มิติ+ความฝัน+โลกของแต่ละคนที่เชื่อมโยงกัน
ถ้างั้น Dredka/ Mead/ Zizz / ทั้ง 3 คนนี้ต้องร่วมมือช่วย Sorel กันครับ
ไม่ให้เจ้า Solmon เค้าตื่นขึ้นมาก่อนที่จะหารหัส 15-15-15 พบ อิอิ

จริงๆเจ้า Solmon นี่ผมว่าก็มีอยู่กันทุกคนล่ะครับ..เป็นสิ่งที่เราต้องผ่านเอาชนะไปให้ได้ครับ

 

อิอิ Dredka Mead Zizz,,, จะต้านทานสองตัวตนของ sorel ได้หรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไป ...(evil)

 

ตอนนี้ ถึงตอนปรากฎตัวของ zizz แล้ว...ต้องรอ จิตวิญญาณคุณ Zipper มาต่อแล้วหล๊ะค่ะ .. หรือว่ายังไง เพื่อนๆ (sing)

 

Sorel ตัวละครนี้มีบุคลิกสองด้าน ลึกดีครับ
ด้านหนึ่งรักสงบ สันติ มองโลกในแง่ดี ไม่มีพิษภัย
อีกด้านหนึ่งซ่อนความกดดันที่น่ากลัวไว้ ...???

เห็นทีพวกเราต้องต้องรับมือกันให้ดีๆซะแล้ว
หวังว่าคุณซิปฯคงจะหาวิธีแก้ไขได้ในที่สุดนะครับ อิอิ

 

เรื่องชักเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆซะแล้ว

ล้อเล่นนะครับ ผมเข้าใจเจตนาของ คุณ kindred ดีครับ แต่ชายชรา คือ ผู้ที่เข้าใจ และเป็นที่ยอมรับของ Solmon ผมคิดว่าผมยังไม่ได้เข้าใจถึงความสมบูรณ์ของชายชราดีพอ อิอิ เลยไม่กล้ารับไว้ครับ

ในที่สุด Solmon ก็โผล่มาแล้ว เป็นผู้ที่จะมาสอนเรา จนกว่าเราจะเข้าใจ จะมาในทุกรูปแบบเลยครับ เพื่อให้เรายอมจำนน และก็พ่ายแพ้ จะยอมศิโรราบก็ต่อเมื่อ เราเปลี่ยนความเชื่อ ให้เป็นความรู้ได้ทั้งหมดแล้ว

รอเพื่อนๆเข้ามาต่อดีกว่าครับ เรื่องกำลังเข้มข้นขึ้นทุกขณะ จริงมั๊ยครับทุกคน

 

ขอหารือค่ะ ... คือว่า นิยายนี้ น่าจะไม่จบลงง่ายๆ เพื่อไม่ให้พลาดขั้นตอนพัฒนาจิตไปพร้อมๆ กัน บอร์ดแห่งนี้คือ ที่เรียนรู้และพัฒนา โดยมีพี่นักเขียนเป็นผู้ให้คำแนะนำเพื่อให้นักอ่านคนอื่นๆ ด้วย ที่เข้ามาไม่พลาดข้อมูลสำคัญ ..ถ้าเราโพสนิยายต่อ จะทำให้หน้าเยอะมาก ก็จะทำให้คนที่เข้ามาอ่านเบือๆ ไปซะก่อน เราไปตั้ง blog ไปเขียนต่อนิยายตามจินตนาการที่ไหนสักที่ ดีมั๊ยคะ .... หรือว่าคนอื่นจะว่าไง แสดงความคิดเห็นมาเลยค่ะ ...

 

ขอมาเฉลยความฝันก่อนนะครับว่าใครฝันอย่างไร พี่นักเขียนฝันอย่างไรบ้าง แล้วเดี๋ยวขอแว๊บไปก่อน
<hr>

 

ไม่ได้เข้ามานานคับ คิดถึงคับ
นิทานของพี่ๆ จีนทาร่อนขอร่วม แสดงด้วยนะคับ จีนทาร่อนขอเป็นนักเรียนที่เด็กนักเรียนคนอื่นต้องกลัวเพราะว่ามีนิสัย และความสามารถที่แปลกกว่านักเรียนคนอื่น ดีหมัยคับ จะได้มัการดำเนินเรื่องที่น่าตื่นเต่นงัยคับ และไม่ค่อยถูก กับเด้กนักเรียนของพี่ๆทั้ง 4 ด้วย อิอิ อยากเลบทนี้อะคับ บุคลิค ส่วนตัว ของตัวละคร จีน ทาร่อนนะคับ
เป็นคนเงียบขลึม ไม่สุงสิงกับใคร เป็นคนแปลก จิตใจโหดเหียมไม่แยแสใคร ไม่มีใคร รู้ประวัติส่วนตัวและที่มา แต่เป็นคนที่ สอบเข้า โรงเรียน อนาลัย ได้ด้วยคะแนนที่เป็นอันดับที่ 1 อิอิ
แต่สุดท้ายเป้นคนดี นะคับ
ความสามารถ พิเศษ สร้างภาพลวงในใจคนอื่นได้ เดาความคิดของคนอื่นได้ง่าย
อิอิ

 

ในขณะที่ Zizz กำลังมองศิลาก้อนใหญ่ที่สลักคำว่า Sorel อยู่นั้น ฉับพลันก็เห็นภาพหญิงสาวผู้หนึ่งซ้อนขึ้นมาเป็นเงาอยู่เบื้องหน้า เธอผู้นั้นกำลังนั่งอุ้มกระต่ายนั่งดูก้อนหินก้อนนั้นอยู่เช่นกัน Zizz มองหญิงสาวผู้นั้นด้วยความประหลาดใจ

หญิงสาวคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเหมือนกับรู้ตัวว่ามีคนจ้องอยู่ ต่างฝ่ายต่างเห็นกัน ต่างฝ่ายต่างก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็นต่อหน้าระคนความรู้สึกคุ้นเคย Zizz จะขยับตัวทักผู้หญิงที่เห็นข้างหน้า แต่พลันภาพที่ต่อหน้าก็สูญสลายหายไปเหมือนหมอกที่โดนลมพัดหายไป Zizz ตระหนักได้ว่านั่น... ก็คงเป็นคนที่เขาต้องตามหาเช่นกัน
<hr>
เห็นด้วยกับคุณ Soul เหมือนกันครับ แต่จะเอาที่ไหนดีน้อ

 

มีเรื่องจะถามคุณพี่นักเขียนหน่อยอ่ะครับ
เรื่องจิตตื่นก่อนกายแล้วปลุกกายให้ตื่นแล้วไม่ตื่นนับ20นาที
เรื่องของเรื่องคือผมนั่งสมาธิแล้วก็นอนหลับลงไปครับพอหลับปุ๊บก็รู้สึกทันทีว่าเรานอนหลับตาอยู่ซึ่งมันเหมือนไม่หลับเลยมากกว่าเพราะพอหลับปุ๊บก็จิตตื่นทันที ตอนแรกก็เหมือนปกติแหละผมพยายามกำหนดจิตให้ประสาทสัมผัสที่6ลุกขึ้นมาก็ไม่สำเร็จเลยคิดจะขยับเพื่อจะได้ตื่นแต่ปรากฏว่าไม่ตื่น บางครั้งความรู้สึกเหมือนกับว่าเราขยับตัวได้นิดหน่อยแล้วก็กลับมาอยู่ท่านอนเดิม เสียงข้างนอกคนเปิดทีวีก็ดังอยู่ อึดอัดพอสมควรเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไร ยังตระหนกอยู่นิดๆเลยว่าตกลงจะได้ตื่นมั้ยเนี่ย จนกระทั่งล่วงเวลามาสักพักนึงเลยกว่าที่ตัวผมจะตื่นตามได้ ดูนาฬิกาผมหลับไปครึ่งชั่วโมงนั่นก็หมายความว่าจิตผมตื่นแล้วผมปลุกให้กายตื่นนับ20-30 นาที แล้วมันไม่ยอมตื่นไม่ทราบว่าเกิดจากอะไรครับ แล้วถ้าเกิดหลับคราวหน้ามีขึ้นอีกควรจะทำยังไงเมื่อกลับไปเป็นแบบเดิมอีก

 

เอามาฝากนักเขียนห้องวิทย์ฯ
ดูเผื่อมีจินตนาการล้ำลึกขึ้นไปอีกค่ะ..
ขอเป็นกำลังใจให้ทุก ๆ คนเลย..
ส่วนขจรวรรณกำลังตามหาความฝันของตัวเองอยู่ค่ะ..ทุก ๆ คน

 

เห็น คุณซิปฯ มาต่อบทแล้วครับ ไว้จะใส่บทคุณ จีนทาร่อนให้นะครับ..
เอาเป็นว่าเราทำกันต่อไปจนกว่าพี่นักเขียนจะเข้ามาก็ได้ครับ คุณโซล
หลังจากนั้นเราค่อยไปรวมบทที่ทำไว้ใน Blog กันอีกทีครับ แบบนั้น OK ครับ
จริงๆแล้วเห็นว่าการถ่ายทอดนิยายเรื่องนี้เป็นการสะท้อนมุมมองของเราให้เกิดจินตนาการครับ
จากความเข้าใจของตัวเราเองและเส้นทางที่เราคิดสร้างสรรค์ขึ้นมาครับ
จะเห็นว่าตอนจบยัง เรามองไม่เห็นเลย..คิดว่ายาวไม่ใช่เล่นเหมือนกันครับ
แต่งบทกันต่อไปก่อนครับ..(ไม่แน่พี่เค้าอาจมาแต่งบทกับพวกเรานะ)
หวังว่าคนอ่านจะสนุกไปพร้อมๆกับสาระในนิยายครับ 0_o

 

เมื่อคืนลองทำแบบฝึกหัดดู ทำสมาธิ แล้วอธิษฐานให้เห็นภาพ หรือสัญญลักษณ์ที่ทดแทนภาวะจิตภายใน หรือตัวตนภายในดู เคยทำมาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยเห็นภาพหรือเพราะตอนนั้นจิตไม่นิ่งไม่รู้ แต่เมื่อคืนก่อนเหมือนแว้บเห็นภาพลูกช้างที่กำลังก้าวขึ้นจากปลักโคลนแม้ภาพจะมาเร็วไปเร็ว แต่จิตสามารถสังเกตุได้ชัดว่าเป็นลูกช้างสายพันธ์ อาฟริกา ซึ่งลักษณะของศรีษะและใบหูจะต่างจากสายพันธ์เอเซีย สักพักภาพหายไปแล้วอยู่ ๆจิตกลายเป็นสมาธิอย่างมากนิ่งไป แต่ช่วงนี้รู้ตัวเพราะไม่ได้หลับแน่นอน จิตตามความนิ่งไปแต่ไม่เห็นภาพอะไรสักพักมีภาพลาง ๆ เกิดขึ้น จิตตามภาพและเสียงไป สักพักตื่นขึ้นมา อ้าว ฝันไปตั้งแต่เมื่อไร แสดงว่า ช่วงที่จิตเป็นสมาธิและฝันต่อเนื่องไป มันไม่มีรอยต่อเลยใช่หรือไม่ ถ้าเราสามารถรักษาความเป็นสมาธิและระลึกรู้ต่อเนื่องไว้ได้ ช่วงนี้จะเป็นช่วงที่เราสามารถอธิษฐานขอรักษาตนเองได้อย่างได้ผลที่สุดใช่หรือไม่คะคุณนักเขียน แต่เมื่อคืนนี้ตอนช่วงที่เป็นสมาธิก่อนจะฝัน ดิฉันลองจดจ่อซ้ำ ๆ ถึงทิศทางที่ดิฉันปรารถนา ปรากฏว่ามีแสงสว่างแว้บขึ้นมา ดิฉันสงสัยว่าหรือความเข้มของความรู้สึกมันได้ผลมัน ประจุไฟฟ้ามันเลยทำปฏิกริยา

 

นิยายจินตนาการเรื่องนี้ พล้อตเรื่องเยี่ยมดี งานนี้ แฮรี่พ้อตเตอร์มีหนาว คิก ๆ

ตอนจบเอาแบบว่า เมื่อความจริงเปิดเผย กลับกลายเป็นว่า ทก ๆ คน ล้วนแต่เป็นส่วนย่อย ของโซโลมอนทั้งนั้น เมื่อปริศนาถูกแก้ ทุกส่วนก็กลับไปเป็นหนึ่งเดียวเหมือนเดิม หลังจากความเงียบเกิดขึ้นได้สักพัก โซโลมอนก็เริ่มเกมส์ทางจิตวิญญาณใหม่อีก คราวนี้โซโลมอนแยกตัวออกมาหลายส่วนย่อย มีชื่อ ขจรวรรณ จินตวดี ชยุต เด็กโชว์พาว วิหค ฯลฯ โดยแบ่งออกเป็นหลาย ๆ ทีม และแล้วเกมส์ตามาล่าหาตัวตน ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง ทีมไหนสามารถพาลูกทีมค้นพบความจริงหรือที่มาได้ครบทุกคนก่อน จะได้รางวัล ดังนั้นการประสานงานช่วยเหลือกันทุกแง่มุมของจิตวิญญาณจึงเกิดขึ้นอีกครั้ง ก๊าก พล้อตเริ่ดไหม

 

(good) (good)(good)

เยี่ยมครับ..ตอนจบคงลงเอยได้ในที่สุด
แต่เราจะปล่อยให้ทุกคนสร้างจินตนาการกันต่อไปเองครับ อิอิ

 

แต่งออกมาได้ romantic จริงๆเลยคุณซิปฯ (ต่อๆๆ)
การทำความรู้จักกันของทั้ง 4 คนสามารถแทรกเรื่องได้อีกนะครับ.

ในที่สุดทั้ง 4 คนต่างก็ตระหนักว่า...
พวกเขาน่าจะเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกันกันในมิติของจิตวิญญาณอย่างแน่นอน
แต่ทำอย่างไรพวกเขาจะได้พบกันอีก...????
ในคืนนั้นทุกๆคนต่างเข้านอนและตั้งจิตอฐิฐานเพื่อขอรู้เห็นจิตวิญญาณต่างร่างของพวกเขาทั้ง 4 คน

***และในคืนนั้นการผจญภัยในมิติคู่ขนานนั้นก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง***


เขาทั้งสี่คนได้ไปพบกับชายชราในชุดขาวอีกครั้ง... พร้อมๆกัน
ในสถานที่ไร้ระยะทาง -ช่องว่าง -และกาลเวลา ไร้อดีตและอนาคต มีแต่ปัจจุบัน
บรรยากาศรอบข้างเป็นสีขาวเรียบง่าย มีเพียงแสงสีขาวส่องจ้าลงมาจากโพรงด้านบน
พวกเขาต่างก็พบว่าร่างกายมีแสงนวลๆเรืองออกมาสว่างพอกันทุกคน
ทว่าอยู่ในร่างของเด็กตัวเล็กๆมีเครื่องหมายคล้าย "แถบสีสเปคตรัม" ติดที่ไหล่คนละชิ้น
และรู้สึกถึงความเบาสบาย มีอิสระภาพ จากพันธนาการทั้งหลาย อย่างบอกไม่ถูก
ต่างก็ทักทายพูดคุยกันอย่างตื่นเต้นในสถานที่ลึกลับแห่งที่พิเศษสุดแห่งนั้นอย่างสนุกสนาน

สักพักชายชราก็บอกให้เด็กๆทั้ง 4 คนเดินทางต่อไปอีกห้องหนึ่ง เป็นผ่านทางแยกที่ปราศจากแสง
แต่มีแรงดึงดูดพวกเขาจนไปถึงทางเข้าที่เป็นประตูหินขนาดใหญ่..มีต้นไม้ปกคลุมหนาแน่นพอสมควร
ชายชราถามพวกเขาด้วยเสียงอันนุ่มนวลว่า... "พวกเจ้าอยากเข้าไปด้วยกันไหม?"
เด็กๆพนักหน้าพร้อมกันและพูดว่า อยากเข้าไปครับ (ค๋ะ) คุณลุง
เธอจะต้องเข้าไปหาคำตอบมาให้ได้นะ "ว่าเธอคืออะไร..อะไรมาเป็นเธอ...?"
เด็กๆทำหน้างงๆ แต่ก็ตอบรับพยักหน้าอย่างปฎิเสธไม่ได้


ชายชราพาเด็กๆลงลิฟท์ไปใต้ดิน..ลึกลงไปหลายชั้น แต่กลับมีแสงสว่างส่องทะลุผ่านเข้ามาทุกชั้น
จนมาถึงชั้นล่างสุด ประตูลิฟท์เปิดออก ชายชราใช้กุณแจดอกหนึ่งไขเข้าไปในความมืด
แสงสว่างเปิดขึ้นมา เด็กๆตื่นเต้นมาก สิ่งที่ที่ได้เห็นเบื้องหน้าห้องสมุดขนาดใหญ่
เป็นทรงซ้อนกันกลม 3 ชั้น...แต่ละชั้นมีผนังสูงโล่ง มีชั้นหนังสืออยู่ทุกระนาบองศา
พร้อมกันนั้นชายชราก็พูดขึ้นด้วยเสียงก้องกังวาลว่า "ถ้าใครอยากจะรู้อะไรให้ใช้ภาษาใจสัมผัส"
เพราะภาษาในหนังสือทุกเล่มที่นี้ เป็นภาษาสากล จะว่าไปแล้วเก่าแก่กว่าภาษามนุษย์ซะอีก..
มีทั้งภาษานก ภาษาต้นไม้ ภาษาก้อนหิน และภาษาแห่งจักรวาล
พร้อมกับมอบคู่มือให้เด็กๆเล่มหนึ่ง เป็นสมุดปกแข็งขนาดใหญ่สีแดงขลิบทองคำมีความหนามาก
เพื่อใช้ในการเรียนรู้ภาษาสากลเหล่านั้น..รวมถึงการค้นหารหัส ความลับและปริศนาต่างๆด้วย..


มาต่อด้วยครับ

 

ทรงกลมที่ซ้อนกันอยู่ เป็นห้องสมุดที่ใหญ่โตไม่มีที่สิ้นสุด
เด็กทั้ง 4 คน อยู่ในใจกลางของห้องสมุดที่ใหญ่โตมโหฬาร ห้องสมุดมีการขยายตัวออกไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด

เด็กทั้ง 4 คน จะเห็นห้องสมุดในรูปแบบที่แตกต่างกันไป บางคนเห็นเป็นชั้นหนังสือเรียงต่อกันไปรอบๆตัวไม่สิ้นสุด บางคนก็จะเห็นเป็นแสงสว่างหลากสีสันสลับกัน บางคนเห็นเป็นกล่องปริศนาลอยหมุนอยู่ บางคนเห็นเป็นรูปทรงเรขาคณิตที่ไม่ซ้ำกันเลย ทุกคนต่างก็เห็นไม่เหมือนกัน เพราะสัญลักษณ์ที่จะสื่อให้แต่ละคนเข้าใจไม่เหมือนกัน จะสะท้อนตามแถบสีเสปคตรัมที่เป็นคุณสมบัติของแต่ละคน ดังนั้นห้องสมุดนี้จึงมีลักษณะเป็นอนันต์ เปลี่ยนแปลงรูปแบบไปได้เรื่อยๆ

เด็กทั้งหลายต่างพูดคุย เพื่อที่บอกว่าสิ่งที่เขาเห็นนั้นเป็นอย่างไร ซึ่งสิ่งที่ตนเห็น เพื่อนคนอื่นๆก็ไม่เห็นแบบเดียวกัน ทำให้ทุกคนฉงนสงสัยอย่างมาก

ชายชราผู้ใจดี จึงได้บอกว่าลองเปิดดูวิธีใช้ห้องสมุด จากหนังสือสีแดงขลิบทองคำ แค่คิดหนังสือที่อยู่ในมือของทุกคนก็จะพลิกไปที่หน้าดังกล่าว กล่าวว่า "ให้มองข้ามรูปแบบภายนอก และให้ภาษาใจ เพื่อจะมองทะลุเข้าไปข้างใน ซึ่งจะทำให้เราสื่อสารกันจริงๆได้"

เมื่อเด็กแต่ละคนต้องการทราบเรื่องอะไร แค่คิด หนังสือ แสงสว่าง กล่องปริศนา หรือรูปทรงเรขาคณิตเหล่านี้ ก็จะลอยมาอยู่ตรงหน้า และเด็กแต่ละคนก็จะกลายเป็นจุดศูนย์กลางของห้องสมุดย่อยนั้นอีก เมื่ออ่านจบหัวข้อแล้ว ต้องการทราบต่อในรายละเอียดลึกลงไป ก็จะมาอยู่ที่จุดศูนย์กลางไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด การอ่านจะเป็นไปด้วยความรวดเร็วมาก ข้อมูลที่ไหลท่วมท้นเข้ามาสู่สติสัมปชัญญะของแต่ละคน เข้ามาอย่างต่อเนื่อง เป็นระเบียบเรียบร้อย สิ่งที่ทุกคนรู้สึกตรงกันก็คือ เมื่ออ่านจบเรื่องใดแล้ว จะไม่มีความลังเลสงสัยเกิดขึ้น ทุกคนรู้ด้วยสัญชาตญาณว่าสิ่งนั้นคือความจริง ที่เที่ยงตรง แน่นอน ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ในขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับห้องสมุดที่มีข้อมูลความรู้ไม่รู้จบนั้น
มีเสียงของชายชรา ดังขึ้นในโสตประสาทภายในของแต่ละคนว่า เธอรู้หรือยัง " ว่าเธอคืออะไร..อะไรมาเป็นเธอ...?"

ต่อได้เลยครับ (good)

 

ทันใดนั้น!!..... ห้องสมุดรูปทรงประหลาด ก็แปรเปลี่ยนไป....

... กลายเป็นห้องโถงขนาดยักษ์ มีกำแพงรอบด้าน มี4ด้าน

ด้านหนึ่ง... เป็นใต้ทะเลลึก...พันธ์ไม้ใต้นำ มีสีสันสวยงาม จับตา พร้อมทั้งสัตว์คล้ายปลา ว่ายวนไปมาอย่างสนุกสนาน

ด้านหนึ่ง... เป็นเสมือนอวกาศดำมืด แลเห็นแม้อุกาบาศที่วิ่งฉิวๆอยู่

ด้านหนึ่ง....เป็นทะเลทรายอันเวิ้งว้าง มองเห็นปิรามิด ตั้งโดดเด่น เป็นสง่า

.....และด้านสุดท้าย เป็นป่าทึบ เต็มไปด้วยพรรณไม้นานาพันธ์ มีสัตว์ต่างๆหน้าตาแปลกๆ กระจายอยู่เต็มไปหมด ทั้งยังมีลำธารที่มีน้ำใส สีทองอำพัน...ไหลเอื่อยๆ โดยมองไม่เห็นทั้งต้นน้ำ และปลายน้ำเลย

ทุกอย่างเหมือนจริง ขยับไหว ไปมา เหมือนดูภาพยนตร์3 มิติ แต่..มีชีวิต

"นี่คือห้องเรียนของพวกเธอ...."เสียงชายขรา ดังขึ้น ปลุกพวกเขาทั้ง4 จากความเพลิดเพลินตรงหน้า

"ไปซิ เข้าไปหาประสบการณ์ ในสิ่งที่เธอ อยากรู้อยากเห็น เข้าไปทำความรู้จัก กับมิติ อื่นๆ ที่เป็นอนันต์ ที่เธอไม่สามารถพบเห็นได้ในโลกความเป็นจริงของเธอ
....ไปสัมผัส และซึมซับ ความรู้สึก ใช้ อารมณ์ให้มากที่สุด เท่าที่พวกเธอจะนึกได้....ไปเถอะ..เพื่อนรักที่ไร้เดียงสา ทั้งหลาย......"


อิอิ...เริ่มเรียนแล้ว ต้องหาคุณครู.. แล้วค่า

 

ขออีกหน่อยได้มั๊ย จินตนาการมันล้นแร้ว

เด็รดก้า เดินเข้าไปที่กำแพงมหาสมุทรสีคราม

...เธอระลึกถึงครั้งเมื่อเยาว์วัย เธอชอบว่ายน้ำเป็นชีวิตจิตใจ เธอฝึกว่ายจนได้รับการคัดเลือกเป้นตัวแทนโรงเรียน ด้วยความที่ต้องฝึกอย่างหนักทุกวัน

...วันหนึ่ง เดร็ดก้า ปวดหูแทบระเบิด หมอบอก เดร็ดก้า ติดเชื้อยีสต์ ในแก้วหูสั่งห้ามดำนำลึก มิฉะนั้น อาจจะถูกแรงดัน ทำให้แก้วหูแตก เดร็ดก้า ต้องถอนตัวจากการแข่งว่ายน้ำ เธอเสียดายมาก ...แต่เธอ ก็ไม่เคยหยุดว่ายน้ำ

...เดร็ดก้าถอนจากความคิดในอดีต แล้วระลึกได้ว่า เอ๊ะ...นี่เราอายุ 10 ขวบเอง เรื่องนั้นมันเกิด ตอน อายุ 15 นี่นา...เธอ..เริ่ม งุนงง "ช่างมัน...ตอนนี้ มีใต้ทะเลที่สวยงามรอคอยอยู่ ...ฉันไม่ปล่อยโอกาศงามๆ อย่างนี้ไปแน่ๆ เป็นไงเป็นกัน" แล้วเธอ ก็ก้าวเดิทะลุผ่าน เข้าไปในกำแพงมหาสมุทรแห่งนั้น......

อิอ พอแระ...ตาคนอื่นบ้าง

 

ห้องสมุดถูกแยกออกเป็น 4 ห้องแล้ว...

เป็นใต้ทะเลลึก
อวกาศดำมืด
ทะเลทราย
ป่าทึบ

เดรคก้า...รีบว่ายเข้าไปในทะเล
Sorel .......คว้าปีกบินเข้าไปในพุ่มไม้ยักษ์
Mead......ไปค้นหา อวกาศอันลึกลับ
Zizz.........ขี่อูฐ พาเดินเข้าไปสู่ทะเลทราย