เรื่องเด่น วิธีเจริญจิตภาวนาตามแนวการสอนของ หลวงปู่ดูลย์ อตุโล

วิธีเจริญจิตภาวนาตามแนวการสอนของ
หลวงปู่ดูลย์ อตุโล


​

1. เริ่มต้นอิริยาบถที่สบาย

ยืน เดิน นั่ง นอน ได้ตามสะดวก ทำความรู้ตัวเต็มที่ และ รู้อยู่กับที่(รู้อยู่ในที) โดยไม่ต้องรู้อะไร หรือ รู้ตัว อย่างเดียว รักษาจิตเช่นนี้ไว้เรื่อย ๆ ให้ “รู้อยู่เฉย ๆ ” ไม่ต้องไปจำแนกแยกแยะ อย่าบังคับ อย่าพยายาม อย่าปล่อยล่องลอยตามยถากรรม เมื่อรักษาได้สักครู่ จิตจะคิดแส่ไปในอารมณ์ต่าง ๆ โดยไม่มีทางรู้ทันก่อน เป็นตามธรรมดาสำหรับผู้ฝึกใหม่ ต่อเมื่อจิตแล่นไป คิดไปในอารมณ์นั้น ๆ จนอิ่มแล้ว ก็จะรู้สึกตัวขึ้นมาเอง เมื่อรู้สึกตัวแล้วให้พิจารณาเปรียบเทียบสภาวะของตนเอง ระหว่างที่มีความรู้อยู่กับที่ และระหว่างที่จิตคิดไปในอารมณ์ว่ามีความแตกต่างกันอย่างไร เพื่อเป็นอุบายสอนจิตให้จดจำ จากนั้น ค่อย ๆ รักษาจิตให้อยู่ในสภาวะรู้อยู่กับที่ต่อไป ครั้นพลั้งเผลอ รักษาไม่ดีพอ จิตก็จะแล่นไปเสวยอารมณ์ข้างนอกอีก จนอิ่มแล้ว ก็จะกลับรู้ตัว รู้ตัวแล้วก็พิจารณา และรักษาจิตต่อไป ด้วยอุบายอย่างนี้ ไม่นานนัก ก็จะสามารถควบคุมจิตได้ และบรรลุสมาธิในที่สุด และจะเป็นผู้ฉลาดใน “พฤติแห่งจิต” โดยไม่ต้องไปปรึกษาหารือใคร

ข้อห้าม ในเวลาจิตฟุ้งเต็มที่ อย่าทำ เพราะไม่มีประโยชน์ และยังทำให้บั่นทอนพลังความเพียร ไม่มีกำลังใจในการเจริญจิตครั้งต่อ ๆ ไป

*ในกรณีที่ไม่สามารถทำเช่นนี้ ให้ลองนึกคำว่า “พุทโธ” หรือคำอะไรก็ได้ที่ไม่เป็นเหตุเย้ายวน หรือเป็นเหตุขัดเคืองใจ นึกไปเรื่อย ๆ แล้วสังเกตดูว่า คำที่นึกนั้น ชัดที่สุดที่ตรงไหน ที่ตรงนั้นแหละคือฐานแห่งจิต พึงสังเกตว่า ฐานนี้ไม่อยู่คงที่ตลอดกาล บางวันอยู่ที่หนึ่ง บางวันอยู่อีกที่หนึ่ง ฐานแห่งจิตที่คำนึงพุทโธปรากฏชัดที่สุดนี้ ย่อมไม่อยู่ภายนอกกายแน่นอน ต้องอยู่ภายในกายแน่ แต่เมื่อพิจารณาดูให้ดีแล้วจะเห็นว่าฐานนี้จะว่าอยู่ที่ส่วนไหนของร่างกายก็ไม่ถูก ดังนั้นจะว่าอยู่ภายนอกก็ไม่ใช่ จะว่าอยู่ภายในก็ไม่เชิง เมื่อเป็นเช่นนี้ แสดงว่าได้กำหนดถูกฐานแห่งจิตแล้ว เมื่อกำหนดถูก และพุทโธปรากฏในมโนนึกชัดเจนดีก็ให้กำหนดนึกไปเรื่อย อย่าให้ขาดสายได้ ถ้าขาดสายเมื่อใด จิตก็จะแล่นสู่อารมณ์ทันที เมื่อเสวยอารมณ์อิ่มแล้ว จึงจะรู้สึกตัวเองก็ค่อย ๆ นึกพุทโธต่อไป ด้วยอุบายวิธีในทำนองเดียวกับที่กล่าวไว้เบื้องต้น ในที่สุดก็จะค่อย ๆ ควบคุมจิตให้อยู่ในอำนาจได้เอง

ข้อควรจำ ในการกำหนดจิตนั้น ต้องมีเจตจำนงแน่วแน่ ในอันที่จะเจริญจิตให้อยู่ในสภาวะที่ต้องการ เจตจำนงนี้ คือ ตัว “ศีล”

การบริกรรม “พุทโธ” เปล่า ๆ โดยไร้เจตจำนงไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย กลับเป็นเครื่องบั่นทอนความเพียร ทำลายกำลังใจในการเจริญจิตในคราวต่อ ๆ ไป แต่ถ้าเจตจำนงมั่นคง การเจริญจิตจะปรากฏผลทุกครั้งไม่มากก็น้อยอย่างแน่นอน ดังนั้น ในการนึก พุทโธ การเพ่งเล็งสอดส่องถึงความชัดเจน และความไม่ขาดสายของ พุทโธ จะต้องเป็นไปด้วยความไม่ลดละ เจตจำนงที่มีอยู่อย่างไม่ลดละนี้ หลวงปู่เคยเปรียบไว้ว่า มีลักษณาการประหนึ่งบุรุษหนึ่งจดจ้องสายตาอยู่ที่คมดาบ ที่ข้าศึกเงื้อขึ้นสุดแขนพร้อมที่จะฟันลงมา บุรุษผู้นั้นจดจ้องคอยทีว่า ถ้าคมดาบนั้นฟาดฟันลงมา ตนจะหลบหนีประการใดจึงจะพ้นอันตราย เจตจำนงต้องแน่วแน่เห็นปานนี้ จึงจะยังสมาธิให้บังเกิดได้ ไม่เช่นนั้นอย่าทำให้เสียเวลาและบั่นทอนความศรัทธา ตนเองเลย เมื่อจิตค่อย ๆ หยั่งลงสู่ความสงบทีละน้อย ๆ อาการที่จิตแล่นไปสู่อารมณ์ภายนอก ก็ค่อย ๆ ลดความรุนแรงลง ถึงไปก็ไปประเดี๋ยวประด๋าวก็รู้สึกตัวได้เร็ว ถึงตอนนี้คำบริกรรมพุทโธ ก็จะขาดไปเองเพราะคำบริกรรมขาดไปแล้ว ไม่ต้องย้อนถอยมาบริกรรมอีก เพียงรักษาจิตไว้ในฐานที่กำหนดเดิมไปเรื่อย ๆ และสังเกตดูความรู้สึกและ “พฤติแห่งจิต” ที่ฐานนั้น ๆ

“บริกรรมเพื่อรวมจิตให้เป็นหนึ่ง สังเกตดูว่า ใครบริกรรมพุทโธ”

2. ดูจิตเมื่ออารมณ์สงบแล้ว

ให้สติจดจ่ออยู่ที่ฐานเดิมเช่นนั้น เมื่ออารมณ์อะไรเกิดขึ้น ก็ให้ละอารมณ์นั้นทิ้งไปมาดูที่จิตต่อไปอีก ไม่ต้องกังวลใจ พยายามประคับประคองรักษาให้จิตอยู่ในฐานที่ตั้งเสมอ ๆ สติคอยกำหนดควบคุมอยู่อย่างเงียบ ๆ (รู้อยู่) ไม่ต้องวิจารณ์กริยาจิตใด ๆ ที่เกิดขึ้นเพียงกำหนดรู้แล้วละไปเท่านั้น เป็นไปเช่นนี้เรื่อย ๆ ก็จะค่อย ๆ เข้าใจกริยาหรือพฤติแห่จิตได้เอง (จิตปรุงกิเลส หรือ กิเลสปรุงจิต)

“ทำความเข้าใจในอารมณ์ความนึกคิด สังเกตอารมณ์ทั้งสาม คือ ราคะ โทสะ โมหะ ”

3. อย่าส่งจิตออกนอก

กำหนดรู้อยู่ในอารมณ์เดียวเท่านั้น อย่าให้ซัดส่ายไปในอารมณ์ภายนอก เมื่อจิตเผลอคิดไปก็ให้ตั้งสติระลึกถึงฐานกำหนดเดิม รักษาสัมปชัญญะให้สมบูรณ์อยู่เสมอ (รูปนิมิตให้ยกไว้ ส่วนนามนิมิตทั้งหลาย อย่าได้ใส่ใจกับมัน)

“ระวัง จิตไม่ให้คิดเรื่องภายนอก สังเกตการหวั่นไหวของจิตตามอารมณ์ที่รับมาทางอายตนะ 6”

4. จงทำญาณให้เห็นจิต เหมือนดั่งตาเห็นรูป

เมื่อเราสังเกตกิริยาจิตไปเรื่อย ๆ จนเข้าถึงปัจจัยของอารมณ์ ความนึกคิดต่าง ๆ ได้แล้ว จิตก็จะค่อย ๆ รู้เท่าทันการเกิดของอารมณ์ต่าง ๆ อารมณ์ความนึกคิดต่าง ๆ ก็จะค่อย ๆ ดับไป เรื่อย ๆ จนจิตว่างจากอารมณ์ แล้วจิตก็จะเป็นอิสระ อยู่ต่างหากจากเวทนาของรูปกาย อยู่ที่ฐานกำหนดเดิมนั่นเอง การเห็นนี้เป็นการเห็นด้วยปัญญาจักษุ

“คิดเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ต่อเมื่อหยุดคิดจึงรู้ แต่ต้องอาศัยการคิด”

5. แยกรูปถอด ด้วยวิชชา มรรคจิต

เมื่อสามารถเข้าใจได้ว่า จิต กับ กาย อยู่คนละส่วนได้แล้ว ให้ดูที่จิตต่อไปว่ายังมีอะไรหลงเหลืออยู่ที่ฐานที่กำหนด (จิต) อีกหรือไม่ พยายามใช้สติสังเกตดูที่จิต ทำความสงบอยู่ในจิตไปเรื่อย ๆ จนสามารถเข้าใจพฤติของจิตได้อย่างละเอียดลออตามขั้นตอนเข้าใจในความเป็นเหตุเป็นผลกันว่า เกิดจากความคิดนั่นเอง และความคิดมันออกไปจากจิตนั่นเอง ไปหาปรุง หาแต่ง หาก่อ หาเกิด ไม่มีที่สิ้นสุด มันเป็นมายาหลอกลวงให้คนหลง แล้วจิตก็จะเพิกถอนสิ่งที่มีอยู่ในจิตไปเรื่อย ๆ จนหมด หมายถึงเจริญจิตจนสามารถเพิกรูปปรมาณูวิญญาณที่เล็กที่สุดภายในจิตได้

“คำว่า แยกถอดรูป นั้น หมายความถึง แยกรูปวิญญาณ นั่นเอง ”

6. เหตุต้องละ ผลต้องละ

เมื่อเจริญจิตจนปราศจากความคิดปรุงแต่งได้แล้ว (ว่าง) ก็ไม่ต้องอิงอาศัยกับกฎเกณฑ์แห่งความเป็นเหตุเป็นผลใด ๆ ทั้งสิ้น จิตก็อยู่เหนือภาวะแห่งคลองความคิดนึกต่าง ๆ อยู่เป็นอิสระ ปราศจากสิ่งใด ๆ ครอบงำอำพรางทั้งสิ้น

“สมุจเฉทธรรมทั้งปวง”

7. ใช้หนี้--ก็หมด พ้นเหตุเกิด

เมื่อเพิกรูปปรมาณูที่เล็กที่สุดเสียได้ กรรมชั่วที่ประทับ บรรจุ บันทึก ถ่ายภาพ ติดอยู่กับรูปปรมาณูนั้น ก็หมดโอกาสที่จะให้ผลต่อไปในเบื้องหน้า การเพิ่มหนี้ก็เป็นอันสะดุดหยุดลง เหตุปัจจัยภายนอกภายในที่มากระทบ ก็เป็นสักแต่ว่ามากระทบ ไม่มีผลสืบเนื่องต่อไป หนี้กรรมชั่วที่ได้ทำไว้ตั้งแต่ชาติแรก ก็เป็นอันได้รับการชดใช้หมดสิ้น หมดเรื่องหมดราวหมดพันธะผูกพันที่จะต้องเกิดมาใช้หนี้กรรมกันอีก เพราะกรรมชั่วอันเป็นเหตุให้ต้องเกิดอีก ไม่อาจให้ผลต่อไปได้ เรียกว่า “พ้นเหตุเกิด”

8. ผู้ที่ตรัสรู้แล้ว เขาไม่พูดหรอกว่า เขารู้อะไร

เมื่อธรรมทั้งหลายได้ถูกถ่ายทอดไปแล้ว สิ่งที่เรียกว่าธรรม จะเป็นธรรมไปได้อย่างไร สิ่งที่ว่าไม่มีธรรมนั่นแหละมันเป็นธรรมของมันในตัว (ผู้รู้น่ะจริง แต่สิ่งที่รู้ทั้งหลายนั้นไม่จริง)

หลวงปู่ดุลย์::ตอบปัญหาจิตภาวนา

​

​

 

อนุโมทนาสาธุครับ

 

แปะไว้ด้วยเพื่อพิจารณา คือใครจะใช้คำกำกับลมว่ายังไงไม่ใช่ปัญหา ใช้พุทโธ ธัมโม สังโฆ หรืออื่นๆ เช่น นับเลขคู่กับลมหายใจเข้า-ออก ก็ได้ บ่เป็นหยัง

แต่ปัญหาคือเมื่อทำไปๆ แล้วจิตสงบบ้างแล้ว ปัญหาเกิด แล้วผู้สอนจะช่วยแก้ปัญหาเขาเหล่านั้นอย่างไร เช่น ตัวอย่างนี้ นี่คือปัญหาที่ผู้ปฏิบัติ ไม่ไม่เป็น หลุด หลง ตย. นี้ดูลมหายใจเข้า-ออกว่า พุทโธ

ผมก็นั่งตามลมหายใจพุทโธไป

วันแรกๆก็ไม่เป็นอะไร พอวันที่สามนั่งไปซักพักประมาณสิบนาทีเริ่มมีอาการเหวี่ยงแบบเหวี่ยงหมุนจน เวียนหัวจึงนั่งต่อไม่ได้ลืมตาขึ้นมานั่งดูพระรูปอื่น

เป็นอย่างนี้อยู่เกือบตลอด กลับมาที่กุฏิก่อนจะจำวัดก็นั่งก็เป็นอีก

จนมาถามพระพี่เลี้ยงท่านบอกเหมือนจิตกำลังจะได้เข้าสู่ความสงบให้ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่มันก็ได้แบบแปปๆแล้วก็หมุนอีกหมุนอีก

จนลาสิกขามาก็เริ่มมาหาอ่านเองจนได้อ่านบันทึกกรรมฐานของเจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช ให้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม

คราวนี้ก็ทำตามหนังสือ หายใจตอนแรกก็ยาว ก็ตามไปซักพัก เริ่มพิจารณาตามสติปัฐฐาน คราวนี้หมุนเร็วเลยหมุนแรงมากจนรู้สึกจะอาเจียนเลย

ผมก็พิจารณาว่าเป็นทุกขเวทนา ก็ดีขึ้นแปปก็หมุนอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ล่าสุดเมื่อคืนหมุนจนจะอ้วกจนถอนสมาธิออกมา ยังมีอาการเวียนหัวจะอ้วกมาอีกซักสิบห้านาทีค่อยดีขึ้น

คำถามครับ

1. ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี ฝืนนั่งไปเรื่อยๆจนหายหรือต้องกำหนดอะไรยังไง

2. จุดมุ่งหมายจริงๆ คือวิปัสสนากรรมฐานคืออะไรครับ ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งนะครับ พอดีผมเรียนแพทย์เลยเข้าใจพวกสรีระร่างกายมนุษย์อยู่แล้ว เมื่อมาเรียนรู้ทางธรรมพิจารณาตามขันธ์5 ก็เข้าใจว่ามันไม่ได้มีตัวตนจริงๆของเรา เหมือนเท่าที่อ่านการฝึกวิปัสสนาทำให้เราเข้าใจว่าทุกอย่างมีเกิดดับของมัน เป็นธรรมดา ไม่ให้เรายึดติด แต่ถ้าผมอ่านแล้วเข้าใจแล้วจะทำไปเพื่ออะไร หรือว่าให้จิตเราแข็งแกร่ง จะได้มีสติรู้เท่าทันทุกการกระทำ หลังสึกออกมาทุกวันนี้ เวลาจะโกรธใครก็เหมือนมีสติมาห้ามทัน แต่ก็ยังมีหลุดบ้าง ซึ่งก่อนหน้านี้จะตอบโต้แทบจะทันทีเพราะเป็นคนใจร้อน

 

น้อมกราบหลวงปู่เจ้าค่ะ สาธุ

 

จิตส่งออกเป็นสมุทัย ผลคือ เป็นทุกข์
...
อีกมุม จิตไม่ส่งออก แต่จิตอุปทานหลงตัวเอง หลงอัตตาตัวตน หลงกองขันธ์ ยึดมั่นถือมั่นในความไม่รู้...ก็เป็น ทุกข์เหมือนกัน
...
จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นมรรค ผลคือนิโรธ
...
อีกมุม จิตมันต้อง เห็น รูป กาย ผัสสะ อายตนะ เวทนา ด้วยสิ...ถึงจะครอบคลุม ว่าเป็นมรรคได้...จะมาเน้นตรงที่จิตเห็นจิตแต่เพียงอย่างเดียว
มันจะมาครอบคลุม อริยะสัจสี่ ได้ไง
รูป จิต เจตสิก นิพพาน....ไม่เอารูป..ได้ไง

อิอิ

 

อยากทราบว่า...เหตุผลที่ผม ยกมาแจกแจง....ฟังขึ้นมั้ยครับ

พระธรรม คือ ธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้าท่าน ...ได้ตรัสไว้ดีแล้ว

ใครตัดทอน? ใครบั่นทอน? ...

 

ไม่เห็นด้วย ก็ แสดงเหตุผลด้วยนะครับ..ท่านผู้เจริญ
อิอิ

 

สาธุครับ

 

+++ อือ... "ใช่"

+++ แต่หลวงปู่กล่าวไว้ว่า "ให้ รู้อยู่เฉย ๆ"

+++ ดังนั้น จึงไม่มี "อุปทานหลงตัวเอง หลงอัตตาตัวตน หลงกองขันธ์ ยึดมั่นถือมั่นในความไม่รู้"

+++ สำคัญที่สุด คือ "ทำเป็นหรือป่าว" ถ้าทำเป็น "มันก็ไม่มีอะไรจะต้องพูดมาก"

+++ ถ้า "ทำ" รู้เฉย ๆ เป็น ไอ้พวก "รูป กาย ผัสสะ อายตนะ เวทนา" ต่าง ๆเหล่านี้ มันก็จะ "เห็น" เอง

+++ ดังนั้น "มันครอบคลุม อริยะสัจ 4 อยู่แล้ว"

+++ ยังจะเอา "รูป" อยู่อีกเหรอ

+++ การแสดงธรรม ไม่ใช่การละเล่น ไม่ควรมี "อิอิ"

+++ จากคำถาม "มันจะมาครอบคลุม อริยะสัจสี่ ได้ไง"

+++ แล้วเอามาเชื่อมกับ "รูป จิต เจตสิก นิพพาน....ไม่เอารูป..ได้ไง"

+++ มันคนละเรื่องเดียวกันหรือป่าว...

+++ แล้วมัน "ฟังขึ้นมั้ยล่ะ"

+++ จะรู้ได้ว่า "ธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้าท่าน ...ได้ตรัสไว้ดีแล้ว" นั้น

+++ จะต้อง "ปฏิบัติ" ให้รู้แจ้งเสียก่อน จนได้ Hard Copy คือ "อัฐิเป็นพระธาตุ"

+++ ไม่ใช่กล่าวเลื่อนลอย โดยไม่ใส่ใจเลยว่า ผู้ที่เป็น "สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหีติ" นั้น เมื่อ "ปฏิบัติจนถึงที่สุด" ย่อมมี "อัฐิเป็นพระธาตุ"

+++ ส่วนผู้ที่ "ยังงัยก็ไม่เป็น พระธาตุ" ก็ยัง ไม่มีวันรู้ถึง ปรากฏการณ์ว่า "กาย หรือ ส่วนประกอบของกาย" แปรสภาพเป็น "พระธาตุ" ได้อย่างไร

+++ อิทธิพลของ "รู้ หรือ สภาวะรู้ ที่ รู้เฉย ๆ" ส่งผลลัพธ์ต่อสิ่งที่เรียกว่า "กาย" ได้ในระดับใด

+++ ไม่มี "อิอิ" เป็นองค์ประกอบ แน่นอน

+++ นั่นซิ "มันเป็นใคร" ที่พยายาม "ยัดเยียด" เรื่อง "ใครตัดทอน? ใครบั่นทอน? ..." หือ...

+++ "เหตุ VS ผล จากการ เชื่อมคำศัพท์ ต่างชนิด ต่างหมวดหมู่กัน" มันเป็นเรื่อง "มั่ว" ในจิตของ "ผู้เอามาเชื่อม" เอง

+++ แล้วในที่สุด มันก็เป็นเรื่อง "ถ่มน้ำลายรดฟ้า มัน ย่อมตกกลับมารดหน้าผู้ถ่ม" นั่นเอง

+++ อยากจะ "อวด" ชาวบ้านว่า "เก่งกว่าหลวงปู่ดูลย์ ที่ปฏิบัติจน อัฐิ เป็นพระธาตุแล้ว" เหรอ

+++ มันกลายเป็นเรื่อง "น่าอนาถ" มากกว่านะ

+++ การแสดงธรรม ไม่ใช่ "การละเล่น" ดังนั้น "ไม่มี อิอิ"

 

มีพระโสดาบันประเภท "โกลังโกละ" ผู้หนึ่งได้กลับชาติมาเกิดในเมืองสารขัณฑ์ชื่อว่าโก
1. ตอนเด็ก เด็กชายโก ดื้อซน ตามประสาเด็ก พ่อแม่ดุด่าว่ากล่าวไม่หวาดไม่ไหว "พ่อแม่เด็กชายโก ปรามาสพระโสดาบันหรือไม่? (ไม่นับไม้เรียวที่หวดโสดาบันไปแล้วหลายไม้)
2. เด็กชายโก เติบใหญ่ขึ้นมากลายเป็น นายโก ทะลึ่งไปสมัครงานหาเลี้ยงชีพ นายโกได้ทำงานผิดพลาดหลายครั้ง ทั้งเจ้านาย และเพื่อนร่วมงานต่างพากันรุมตำหนิ นายโก เพื่อนร่วมงาน และเจ้านาย ของนายโก ปรามาสโสดาบันหรือไม่?

 

อสังขตธรรมหมายถึงอะไรครับ

 

สังขตะ สิ่งที่ถูกปัจจัยปรุงแต่ง, สิ่งที่เกิดจากเหตุปัจจัยแต่งขึ้น ได้แก่ สภาพที่เกิดแต่เหตุทั้งปวง,สังขตธรรม ตรงข้ามกับอสังขตะ

อสังขตะ ธรรมที่ปัจจัยมิได้ปรุงแต่ง, ธรรมที่ไม่เกิดจากเหตุปัจจัย ได้แก่ พระนิพพาน

สังขตธรรม ธรรมที่ถูกปัจจัยปรุงแต่งขึ้น ตรงกับสังขารในคำว่า สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง ดังนี้เป็นต้น ตรงข้ามกับอสังขตธรรม

อสังขตธรรม ธรรมอันมิได้ถูกปรุงแต่ง ได้แก่ พระนิพพาน

สังขตลักษณะ ลักษณะแห่งสังขตธรรม, ลักษณะของปรุงแต่ง มี ๓ อย่าง ๑. ความเกิดขึ้น ปรากฏ ๒. ความดับสลาย ปรากฏ ๓. เมื่อตั้งอยู่ ความแปร ปรากฏ

 

ไม่รู้ครับแล้วเขาเรียกว่าปรามาสไหมครับ

 

ค่อยๆคิดไปครับ ธรรมะวิจัยะไปเรื่อยๆครับ^^

 

ตอบไห้หน่อยครับเผื่อผมจะได้ความรู้

 

คำคมโดนใจ /// ผู้รู้น่ะจริง แต่สิ่งที่รู้ทั้งหลายนั้นไม่จริง

 

รู้เห็นรูปนามก็เพื่อให้เข้าใจถึงความเป็นไตรลักษณ์ของธรรมชาติ เมื่อเข้าใจถึงธรรมชาติแท้จริงได้ก็เมื่อใด ปัญญาก็จะได้อิสระแท้จริงเมื่อนั้น

 

คำคม....โคตรๆๆโดนจายกว่า...

ผู้รู้.....ก็ไม่จริง
สิ่งที่ถูกรู้.....ก็ไม่จริง

 

สาธุ

 

มีดสองคม

“ทุกข์นั่นแหละมีอยู่ แต่ผู้ทุกข์หามีไม่ การกระทำมีอยู่ แต่ผู้ทำไม่มี นิพพานมีอยู่ แต่คนผู้นิพพานไม่มี ทางมีอยู่ แต่ผู้เดินทางไม่มี” (วิสุทธิ.3/101)


“ธรรมทั้งหลายยังธรรมทั้งหลายให้เกิดขึ้น โดยความประกอบพร้อมแห่งเหตุปัจจัย พระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมเพื่อความดับแห่งเหตุทั้งหลาย เมื่อเหตุทั้งหลายระงับไป วงจรขาด ก็ไม่หมุนอีกต่อไป ชีวิตประเสริฐ (พรหมจรรย์) ย่อมมีเพื่อการทำความจบสิ้นทุกข์อย่างนี้ เมื่อหาตัวสัตว์ไม่ได้ จึงไม่มีทั้งขาดสูญ ไม่มีทั้งเที่ยงแท้ยั่งยืน” (วิสุทธิ.ฎีกา.3/383)